ผมพูดไม่เก่ง ขี้อายมาตั้งแต่เด็กแล้วคับ
ตั้งแต่ประถมผมไม่มีเพื่อนเลยคับ อยู่กับตัวเองมาตลอด จบป.6ผมตั้งใจว่าจะมีเพื่อนจะเปลี่ยนตัวเอง สุดท้ายก็ทำไม่ได้เพราะผมมีปัญหาการพูด ผมพูดกับเขาไม่ได้คับ ผมเกร็ง พูดไม่ออกเลยคับ  พอขึ้ม.2 เขาก็สนิทกันหมดแล้วคับ เหลือแต่ผมที่ทำงานกลุ่มอะไรก็เป็นเศษตลอด ผมเป็นคนขี้เกรงใจคับ เวลาเพื่อนมาพูดกับผม ผมไม่รู้จะพูดยังไงคับ เพื่อนเขาจะมีศัพท์ผู้ชาย พวกเขาค่อนข้างจะหยาบคับ
ผมพูดไม่ได้เลยคับ พยายามแล้ว  ผมเป็นคนคิดแทนคนอื่นคับ
     ตอนนี้ผมม.3ผมอยากรู้ว่า ผมจะสนิทกับเพื่อนที่รู้จักเราในอีกแบบยังไงคับ ผมกลัวเขาจะมองผมแปลกไป เพราะตั้งแต่เขารู้จักผม ผมมีมาดไม่ค่อยพูด เรียนค่อนข้างเก่ง ผมเดินคนเดียวคับ ตอนนี้ผมพูดค่อนข้างเก่งแล้วคับ ติดแค่ความเกรงใจและคิดแทนคนอื่น ผมกลัวว่าตอนไปเข้าค่ายผมจะอยู่คนเดียวเหมือนปีก่อน เพราะมันแย่มากๆเลยคับ ผมเป็นผช.ที่แปลกจากคนอื่น ผมไม่ได้ชอบรถ ไม่ได้ชอบตกปลา ไม่ชอบดนตรี และกีฬาคับ ผมชอบประวัติศาสตร์ ผมชอบดาราศาสตร์ ผมรักกันดูหนัง ผมชอบเที่ยวคับ โรงเรียนผมไม่ค่อยมีคนแบบผมคับ ผมไม่ได้อยากเป็นที่ยอมรับจากคนอื่นคับ ผมไม่ได้อยากเปลี่ยนตัวเองคับ  ผมแค่อยากมีเพื่อนและพูดได้อย่างปกติคับ ผมไม่กล้าไปเดินกับเพื่อนคนไหนเลยคับ เพราะผมเกรงใจ เขารู้จักผมในอีกแบบ เวลาผมจะชวนพูดเขาก็จะเกรงใจผมคับ     ขอบคุณที่มาฟังเรื่องของผมนะคับ🤟