เราเป็นคนชอบเก็บเรื่องเครียดๆสะสมตั้งแต่เด็กช่วงที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันจนขั้นหย่าร้างเรียบร้อย(แต่ตอนนั้นเราต้องอยู่กับย่าแทนเพราะแม่หนีออกจากบ้านไปก่อน กลายเป็นว่าเราต้องอยู่กับ พ่อ ย่ากัน3คน) ตั้งแต่ก่อนจะมีปัญหากับแม่พ่อเขาจะเป็นคนชอบดื่มเหล้าเบียร์แล้วชอบมาลงที่แม่ตลอด ทั้งสองทะเลาะกันทุกคืน(เรื่องที่พ่อยกมาทะเลาะด้วยมีแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่น โวยวายเรื่องที่แม่เตรียมข้าวแล้วไม่หยิบช้อนให้เขา เรื่องแม่เตรียมห่อข้าวแต่ซื้อบุหรี่เหน็บไว้คนละยี่ห้อ) ขนาดเรื่องหย่าผ่านไปแล้วเขาก็ยังไม่เลิกดื่มเหล้าเบียร์ (เราจะไม่ว่าเลยถ้าเขาดื่มแล้วไม่ไปลงอารมณ์ที่ใคร) แถมเปลี่ยนสนามอารมณ์ลงเป็นย่ากับเรา(ส่วนใหญ่เขาหาว่าเราไม่ใส่ใจเขา ทั้งที่เราก็เตรียมข้าวเตรียมน้ำให้ ส่วนย่ามีหลายครั้งที่เขาเดือดร้อนเรื่องเงินแกก็จะให้ตลอด)หนักขั้นสุดก็เรื่องที่เขาพาเพื่อนมานั่งเล่นที่บ้านแล้วเขาสั่งเรากับย่าเตรียมกับแกล้มให้แขกซึ่งเราก็ทำปกติเตรียมเสร็จจู่ๆก็ลุกขึ้นชี้หน้าโวยวายใส่เรา(คงเพราะฤทธิ์เมาด้วย)แบบ
'เก่งนักนะ เก่งแบบนี้ให้ไปได้ตลอดนะ คนอย่างเอาตัวไม่รอดหรอก มีแต่ไปขายตัวเท่านั้นแหละ'
ในความรู้สึกที่โดนคำนี้คือแบบจี้ดอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ย่าที่ได้ยินเข้าก็บ่นใส่พ่อ จะว่าลูกแบบนี้ไม่ได้เป็นพ่อประสาอะไร เพื่อนๆพ่อเขาก็อึ้งๆ(จากนั้นก็ไม่กล้ามาบ้านเราอีกเลย)แต่เราก็ไม่ได้สวนอะไรไปเดินเข้าห้องไปนอนเลย เราโดนแบบนี้มาตั้งแต่อายุ15แล้วจนกระทั่งจะ21 ความสัมพันธ์พ่อกับเราก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่แย่ลง สภาพจิตใจเราอยู่แบบห่อเหี่ยวลงจากที่เป็นคนร่างเริงคุยกับพ่อกับย่ามีความสุขกลายเป็นคนที่นิ่งเฉยไปทุกอย่าง(ยกเว้นย่าที่เราต้องฝืนร่าเริงกับแกไม่งั้นแกจะเครียด)เวลาพ่อถามอะไรเราก็ตีหน้านิ่งตอบสั้นๆส่งๆไป
เราเข้าใจย่าว่าไม่อยากให้พ่อลูกมีปัญหากันแต่จะทำยังไงได้จิตใจเรามันบอบช้ำเละจนไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกวันนี้เรายังอยู่ได้เพราะย่า(แกเลี้ยงเราคอยสอนเราหลังจากที่พ่อกับแม่หย่าไปแล้ว) ย่าก็เอาแต่บอกว่าที่เขาพูดเพราะเป็นห่วงๆเราก็ได้แต่อือออไป และก็มีอาอีกคนที่เขาจะซัพพอร์ตเราเรื่องค่าเทอมค่าใช้จ่ายทุกอย่าง
ใช่ค่ะทุกคนได้ยินไม่ผิด อาเรากับย่าเราเป็นคนออกค่าเทอมค่าอยู่ค่ากินเราทุกอย่าง พ่อไม่เคยให้ตังค์เลี้ยงเราเลยแม้แต่พาไปเที่ยวสานสัมพันธ์กันไม่มีชีวิตเขาเอาแต่ทำงานอยู่กับเพื่อนกับฝูงกินเหล้าเบียร์ ต้องขอบคุณย่าและก็อาที่ดูแลสั่งสอนเรา ทำให้เรารู้สึกเหมือนไม่ได้ขาดอะไรไปเลย
ณ ปัจจุบันตอนนี้เขาได้ลาออกจากที่ทำงานมาเป็นรับจ้างรถพ่วง(เขาซื้อมือสองเงินที่ใช้ก็ยืมเงินของอา)และก็เอาแต่สนใจงานเขาอีก แต่เบียร์ก็ยังดื่มปกติ ความอีโก้ความอวดดีเขาเยอะขึ้น(เคยทะเลาะกับย่าว่าไม่มีย่าเขาก็เอาตัวรอดได้ สุดท้ายไม่ถึงอาทิตย์กลับมาหาย่า ย่าเราก็ใจแข็งไม่สุด ยังคงทำกับข้าวรอพ่อเรามากินตลอด) เขาจะไม่ค่อยโวยวายกับเราแล้วแต่สำหรับเราอะไรไม่แน่นอน เลี่ยงได้เราก็จะคอยเลี่ยงแต่เขาก็จะคอยเข้าหาเรา เราอึดอัดไปทุกอย่างเวลาเจอหน้าเขาภาพที่เขาด่าเราก็ชอบวาปขึ้นมาแต่จะทำอะไรได้ในเมื่ออยู่บ้านเดียวกันต้องเห็นหน้ากันเรามีแต่ต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ระบายกับย่าไม่ได้เดี๋ยวแกจะเครียด มีแต่ต้องระบายกับอาแกก็ทำอะไรไม่ได้เพราะอยู่ไกลมีแต่จะรับฟังเรา เราในปัจจุบันกำลังจะได้เริ่มงานเขายังตามมาวอแวจะเอารถเก๋งคันเก่าซ่อมให้(อาเราเป็นคนซื้อรถเก่งมือสองมาให้เรา แต่พอพ่อเขาเอาไปแต่งมีแต่จะพัง)เราก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากได้ เราอยากทำงานเก็บเงินถอยเองเขาก็จะซ้อมให้ได้จนเราหมดความอดทนแล้วพูดไปว่า
'พ่ออยากซ่อมนักก็ซ่อมไปเลยแต่หนูจะไม่ขอยุ่งอีกต่อไปแล้ว'
และเราก็เดินหนีเข้าห้องเขาจะพูดอะไรเราไม่สนแล้ว
ส่วนย่าแกก็พยายามโน้มน้าวให้เรายอมๆพ่อแต่เราไม่เอาแล้วเขาจะซ่อมอะไรก็เรื่องของเขาเราไม่ใช้ เรื่องการเดินทางไปทำงานเราสามารถเดินทางนั่งรถโดยสารไปเองได้ แถมมีเพื่อนสนิทที่ทำงานด้วยกันเขาจะขอมาอยู่บ้านเราเพราะพ่อแม่เขาแยกทางกันเราก็อาศัยรถเพื่อนไปได้ แค่นี้เองจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไม
เราเคยคิดที่จะไปอยู่หอกับเพื่อนแต่เราก็เป็นห่วงย่าเพราะถ้าไม่มีเราสนามอารมณ์คนถัดไปก็เป็นย่าเราแน่นอน เผลอๆเขาใช้กำลังกับย่าขึ้นมาคนที่ต้องเอาแต่โทษตัวเองก็เป็นเรา เราไม่รู้จะทำยังไงดีอาก็บอกว่าให้เราสนใจแต่เรื่องทำงานก็พอไม่ต้องไปเครียดเรื่องรถ ส่วนย่าเราก็ตกลงกับย่าว่า ถ้าช่วงเวลาที่เราทำงานอยู่แล้วไม่มีปัญหาเรื่องเดินทางก็ค่อยเก็บเงินซื้อมือ1ผ่อนเองไปเลย แต่เรายังไม่ได้คุยกับพ่อ เราให้ย่าไปคุยเองเราไม่อยากคุย(ถึงแม้จะรู้สึกผิดที่ให้ย่ามารับอารมณ์พ่อแทนเรา)เรื่องรถอะไรนั้นเราไม่อยากใช้ของที่เอาแต่ซ่อมแล้วก็พังวนๆแบบนี้ไปอีก
เราเลยอยากถามทุกคนว่าเราคิดถูกใช่ไหม?
เรากลายเป็นเด็กไม่ดีหรือเปล่า?
เราจะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองดีตอนจะเจอหน้าพ่อ?เราเป็นห่วงย่ามากไม่อยากให้แกมาเห็นภาพพ่อลูกไม่ถูกกันแบบนี้เลย เราต้องปรับตัวยังไงดีคะ?
เรารับฟังทุกคอมเม้นค่ะ🙏🙏🙏
อึดอัดกับพ่อมากก ขอความคิดเห็นทุกคนหน่อยค่ะจะจัดการกับตัวเองยังไงดี
'เก่งนักนะ เก่งแบบนี้ให้ไปได้ตลอดนะ คนอย่างเอาตัวไม่รอดหรอก มีแต่ไปขายตัวเท่านั้นแหละ'
ในความรู้สึกที่โดนคำนี้คือแบบจี้ดอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ย่าที่ได้ยินเข้าก็บ่นใส่พ่อ จะว่าลูกแบบนี้ไม่ได้เป็นพ่อประสาอะไร เพื่อนๆพ่อเขาก็อึ้งๆ(จากนั้นก็ไม่กล้ามาบ้านเราอีกเลย)แต่เราก็ไม่ได้สวนอะไรไปเดินเข้าห้องไปนอนเลย เราโดนแบบนี้มาตั้งแต่อายุ15แล้วจนกระทั่งจะ21 ความสัมพันธ์พ่อกับเราก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่แย่ลง สภาพจิตใจเราอยู่แบบห่อเหี่ยวลงจากที่เป็นคนร่างเริงคุยกับพ่อกับย่ามีความสุขกลายเป็นคนที่นิ่งเฉยไปทุกอย่าง(ยกเว้นย่าที่เราต้องฝืนร่าเริงกับแกไม่งั้นแกจะเครียด)เวลาพ่อถามอะไรเราก็ตีหน้านิ่งตอบสั้นๆส่งๆไป
เราเข้าใจย่าว่าไม่อยากให้พ่อลูกมีปัญหากันแต่จะทำยังไงได้จิตใจเรามันบอบช้ำเละจนไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกวันนี้เรายังอยู่ได้เพราะย่า(แกเลี้ยงเราคอยสอนเราหลังจากที่พ่อกับแม่หย่าไปแล้ว) ย่าก็เอาแต่บอกว่าที่เขาพูดเพราะเป็นห่วงๆเราก็ได้แต่อือออไป และก็มีอาอีกคนที่เขาจะซัพพอร์ตเราเรื่องค่าเทอมค่าใช้จ่ายทุกอย่าง
ใช่ค่ะทุกคนได้ยินไม่ผิด อาเรากับย่าเราเป็นคนออกค่าเทอมค่าอยู่ค่ากินเราทุกอย่าง พ่อไม่เคยให้ตังค์เลี้ยงเราเลยแม้แต่พาไปเที่ยวสานสัมพันธ์กันไม่มีชีวิตเขาเอาแต่ทำงานอยู่กับเพื่อนกับฝูงกินเหล้าเบียร์ ต้องขอบคุณย่าและก็อาที่ดูแลสั่งสอนเรา ทำให้เรารู้สึกเหมือนไม่ได้ขาดอะไรไปเลย
ณ ปัจจุบันตอนนี้เขาได้ลาออกจากที่ทำงานมาเป็นรับจ้างรถพ่วง(เขาซื้อมือสองเงินที่ใช้ก็ยืมเงินของอา)และก็เอาแต่สนใจงานเขาอีก แต่เบียร์ก็ยังดื่มปกติ ความอีโก้ความอวดดีเขาเยอะขึ้น(เคยทะเลาะกับย่าว่าไม่มีย่าเขาก็เอาตัวรอดได้ สุดท้ายไม่ถึงอาทิตย์กลับมาหาย่า ย่าเราก็ใจแข็งไม่สุด ยังคงทำกับข้าวรอพ่อเรามากินตลอด) เขาจะไม่ค่อยโวยวายกับเราแล้วแต่สำหรับเราอะไรไม่แน่นอน เลี่ยงได้เราก็จะคอยเลี่ยงแต่เขาก็จะคอยเข้าหาเรา เราอึดอัดไปทุกอย่างเวลาเจอหน้าเขาภาพที่เขาด่าเราก็ชอบวาปขึ้นมาแต่จะทำอะไรได้ในเมื่ออยู่บ้านเดียวกันต้องเห็นหน้ากันเรามีแต่ต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ระบายกับย่าไม่ได้เดี๋ยวแกจะเครียด มีแต่ต้องระบายกับอาแกก็ทำอะไรไม่ได้เพราะอยู่ไกลมีแต่จะรับฟังเรา เราในปัจจุบันกำลังจะได้เริ่มงานเขายังตามมาวอแวจะเอารถเก๋งคันเก่าซ่อมให้(อาเราเป็นคนซื้อรถเก่งมือสองมาให้เรา แต่พอพ่อเขาเอาไปแต่งมีแต่จะพัง)เราก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากได้ เราอยากทำงานเก็บเงินถอยเองเขาก็จะซ้อมให้ได้จนเราหมดความอดทนแล้วพูดไปว่า
'พ่ออยากซ่อมนักก็ซ่อมไปเลยแต่หนูจะไม่ขอยุ่งอีกต่อไปแล้ว'
และเราก็เดินหนีเข้าห้องเขาจะพูดอะไรเราไม่สนแล้ว
ส่วนย่าแกก็พยายามโน้มน้าวให้เรายอมๆพ่อแต่เราไม่เอาแล้วเขาจะซ่อมอะไรก็เรื่องของเขาเราไม่ใช้ เรื่องการเดินทางไปทำงานเราสามารถเดินทางนั่งรถโดยสารไปเองได้ แถมมีเพื่อนสนิทที่ทำงานด้วยกันเขาจะขอมาอยู่บ้านเราเพราะพ่อแม่เขาแยกทางกันเราก็อาศัยรถเพื่อนไปได้ แค่นี้เองจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไม
เราเคยคิดที่จะไปอยู่หอกับเพื่อนแต่เราก็เป็นห่วงย่าเพราะถ้าไม่มีเราสนามอารมณ์คนถัดไปก็เป็นย่าเราแน่นอน เผลอๆเขาใช้กำลังกับย่าขึ้นมาคนที่ต้องเอาแต่โทษตัวเองก็เป็นเรา เราไม่รู้จะทำยังไงดีอาก็บอกว่าให้เราสนใจแต่เรื่องทำงานก็พอไม่ต้องไปเครียดเรื่องรถ ส่วนย่าเราก็ตกลงกับย่าว่า ถ้าช่วงเวลาที่เราทำงานอยู่แล้วไม่มีปัญหาเรื่องเดินทางก็ค่อยเก็บเงินซื้อมือ1ผ่อนเองไปเลย แต่เรายังไม่ได้คุยกับพ่อ เราให้ย่าไปคุยเองเราไม่อยากคุย(ถึงแม้จะรู้สึกผิดที่ให้ย่ามารับอารมณ์พ่อแทนเรา)เรื่องรถอะไรนั้นเราไม่อยากใช้ของที่เอาแต่ซ่อมแล้วก็พังวนๆแบบนี้ไปอีก
เราเลยอยากถามทุกคนว่าเราคิดถูกใช่ไหม?
เรากลายเป็นเด็กไม่ดีหรือเปล่า?
เราจะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองดีตอนจะเจอหน้าพ่อ?เราเป็นห่วงย่ามากไม่อยากให้แกมาเห็นภาพพ่อลูกไม่ถูกกันแบบนี้เลย เราต้องปรับตัวยังไงดีคะ?
เรารับฟังทุกคอมเม้นค่ะ🙏🙏🙏