สวัสดีค่ะเราพิมนะคะจะเริ่มเลยนะคะ เราเริ่มรู้สึกว่าการที่หน้าเราหยิ่งมันไม่ใช่เรื่องปกติแล้วตั้งแต่เปิดเทอมแล้วค่ะ เพื่อนไม่กล้าคุยกับเราในช่วงแรกหลังจากอยู่ด้วยกันมาปีหนึ่งเพื่อนหลายคนเริ่มเปิดใจบอกความรู้สึกแรกที่เจอเรา เพื่อนส่วนใหญ่พูดไปทางเดียวกันว่าเราดูหยิ่งจนไม่น่าคุยด้วยกลัวว่าจะโดนเหวี่ยงใส่ เราฟังเราก็ตกใจคือเราเป็นคนนึงที่ไม่ได้นิ่งชอบเพื่อนฝูงคุยเรื่องตลกหัวเราะทั้งวัน จนผ่านมางานกีฬาสีที่โรงเรียนจัดหรือคือช่วงนี้นี่แหละค่ะ ที่งานประชุมสีพี่สีเขาประกาศเรียกคนที่จะลงกีฬาออกไปหาพี่ที่คุมกีฬานั้นๆ เราก็ออกไปยื่นรอแต่พี่เขาไม่มาเลยได้แต่ยื่นรอนั่งรอคุยกับพี่คนนู้นคนนี้บาง จนเขายื่นใบลงกีฬาของห้องมาให้เรากับเพื่อนอีกห้าคน เราเริ่มเขียนก่อนแล้วส่งต่อไปให้เพื่อนเขียน ระหว่างนั้นมีพี่สีผู้หญิงคนนึงเดินถือไมค์เข้ามาถามเราเรื่องใบกีฬาห้องว่า ใบอะเขียนเสร็จยัง ด้วยท่าทางที่ดูโมโหมากหน้าเขาในแว็บแรกคือพี่เขาดูไม่เป็นมิตรแต่ก็ทำใจสู้บอกว่า ยังไม่เสร็จค่ะ อยู่ทางนู้น พี่เขาก็เออๆแล้วเดินไป จนงานประชุมเลิกทุกอย่างก็ปกติจนมาวันอยุดเพื่อนเราที่ซ้อมกีฬาก็ถามเราว่า' มีพี่ผู้หญิงมาถามแกเรื่องใบลงกีฬาหรือเปล่า ' เราก็ตอบใช่ นางก็ถอนหายใจสะดังรู้เลยว่าไม่ดีแน่เลยถามว่าเกิดไรขึ้น ' พี่เขามาเล่าให้ฟังเรื่องอะ พี่เขาบอกว่าไอเฮียอ้วนห้อง…เป็นอะไรมากปะ ทำหน้าหยิ่งชิ_หา_ ' นางบอก เราฟังเราก็ตกใจ ถามให้แน่ใจอีกครั้งสรุปถามไปถามมาก็แน่ใจละว่าเราเองนี่แหละเราเลยถามต่อว่าทำไมเขามาด่าเราอย่างงี้ นางบอก ' เขาไม่ชอบตั้งแต่ตอนที่ไปดูกูซ้อมแล้ว เขาบอกเหมือนไปมองหน้าหาเรื่องเขา ' ถ้าให้เรียงลำดับเหตุการณ์คือเรื่องที่ไปดูเพื่อนซ้อมเกิดก่อน ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักพี่เขาเลยเราเลยคิดว่าเราคงเผลอไปมองมั้ง แต่ตอนนั้นเราไปยื่นดูแปปเดียวแล้วก็กลับไม่รู้ว่าไปมองพี่แกตอนไหน จนมางานประชุมเราก็ยังจำหน้าพี่เขาไม่ได้ ก็คือไม่ได้ใส่ใจนั้นแหละค่ะ แต่ตอนนี้เราก็เริ่มกังวลแล้วล่ะค่ะว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเพราะพี่เขากะดักตบเรา ถ้าถามว่ากลัวไม่ก็ขอตอบตามตรงว่าไม่กลัวเพราะตั้งแต่เขามาก็โดนคุยลับหลังเรื่องดักตบนี่แหละ แต่ประเด็นสำคัญของกระทู้นี่คือจะทำไงดีคะให้ไม่มีปัญหากับพี่สี