ถ้าเรารักใครคนหนึ่งมากเราควรทำไงคะ

เรามีคนรักคนหนึ่ง เรารักกันมา2ปีแล้วค่ะ เป็นออนไลน์ที่เจอกันในเกมหนึ่ง ก็คุยกันมาตลอดจน1ปี ต่อมาวันเกิดเราก็มาเจอกันในชีวิตจริง เจอเขาและเจอพ่อแม่เขา ตั้งแต่นั้นมาเราเราก็ไปหาเขาตลอดๆ โดยมีพ่อแม่เราและเขารับรู้ เราเป็นคนที่ว่าทำอะไรก็ไม่ได้ปิดพ่อแม่ก็ให้พวกท่านคอยมองตลอดว่าเราคุยกับใคร เปิดกล้องคุยกัน มีบอกว่าเขาเป็นใคร เจอกันยังไงเราก็เป็นคนหนึ่งที่รักแฟนตัวเองมากๆ เรารู้ว่าการไปหาผู้ชายแบบนี้ไม่ดี แต่สำหรับเราแล้วใครจะมองยังไงเราสนไหม ก็สนแต่ไม่ถึงขั้นเก็บมาทำร้ายคนตรงหน้าเราให้เสียใจ

เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ก็ไม่ได้เก่งมากเท่าคนอื่น แต่เราไม่อะไรนะเรายินดีซัพพอร์เขาเราคิดว่าเองเก่งใครก็เก่งได้ และยิ่งเขาเป็นที่มีความพยายามแบบนี้ ที่มีความฝันอยากเป็นนักวาดรูป เขาพยายามหนักมากเลยค่ะ เพราะเขารักแต่เขาไม่เก่งด้านนี้เลย เขาก็มักตัดพ้อว่าทำไมปละทำไมไม่เหมือนคนอื่นเลย แต่ก็พยายามเข้าที่คณะนี้ ทั้งเรื่องเรียน อนาคต แล้วก็มาสนใจเรา เราเองก็คอยให้กำลังใจตลอด

ถามว่าเราต่างคนต่างรักกกันมากแค่ไหน?

เราไม่รู้ว่าใครรักมากกว่ากันค่ะ แต่เรารู้ว่าเรารักเขา เขาเองก็รักเราค่ะ เชื่อใจกันมาตลอด แต่เขาเป็น โรคลมชัก ครั้งหนึ่งเขาเคยชักจนเสียความทรงจำไปบางส่วน ครั้งล่าสุดเขาก็ชักเพราะเครียดเรื่องการเรียนและเรามากเลยค่ะ ช่วงหลังมาหลังเข้ามหาลัยเรากับเขาทะเลาะกันมากขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน ภาวะอารมณ์เขาไม่ปกติตั้งแต่ชักเราเข้าใจค่ะ

แต่เราไม่รู้ว่าควรทำไง

เขาเป็นแบบนี้เพราะเรา และหลายๆอย่าง และเขาก็เริ่มมีอาการเหมือนรู้ตัวว่ามันมึนใกล้ชัก เราเลยกังวลว่าเขาจะเป็นอีกครั้ง

เราก็สังเกตดูเขามากกว่าปกติ เราไม่เคยคิดจะทิ้งเขาไปไหนเลยค่ะ เพราะคิดว่าเวลานี้เราควรอยู่ข้างเขาเป็นที่ที่สบายใจที่สุด เขาเองก็ไม่มีเพื่อนเลยในคณะเขาเป็นคนที่ว่านั่งเรียนคนเดียว เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ เป็นคนที่ว่าทำตัวไม่ค่อยถูกถ้ามีเพื่อนเช่นตอบทำงายกลุ่มก็พอได้บ้าง เขาบอกว่าสังคมเป็นเรื่องที่ยากกับเขามากเลย ไม่รู้ต้องทำไง จะรู้สึกสบายมากกว่าถ้าอยู่คนเดียวหรืออยู่กับที่เป็นที่สบายใจเช่นครอบครัวหรือเราง่ายๆคือเขาชอบจะอยู่ในห้อง มีโลกส่วนตัว

ช่วงนี้เรามักโดนขู่ว่า จะทำร้ายตัวเองนะ จะแทงตัวเอง จะเล่นมีดกรีดเลือดตัวเอง เราไม่สามารถพูดอะไรกับเขาได้เลย แม้แต่จะบอกว่าใจเย็นลงหรือพยายามจะปลอบไม่ให้เขาเครียดแค่ไหน เราไม่ได้จะเลิกกับเขาหรือทิ้งเขาไปไหนเลย ทุกตอนจะคิดแค่ว่าไม่ว่าจะทะเลาะกัน เราก็จะอยู่หันหน้าหาเขาเอง หลายครั้งที่ทะเลาะเราจะเป็นฝ่ายตามง้อตามกอดเขามากกว่า เพราะเขาคนนี้ขี้งอลขี้น้อยใจชอบงี่เง่าเอาแต่ใจ(แต่เรารักมากค่ะ) แต่ว่าช่วงหลังมานี้เขาเริ่มเป็นแบบนี้หนักขึ้นมากเรื่อยๆ จนพ่อแม่เขาเห็นหลายเองก็ไม่รู้จะพูดไง รู้สึกผิดแหละค่ะที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเรา เขาเองเป็นลูกมีพ่อแม่เราก็ไม่รู้จะมองสบตาพ่อแม่เขายังไง

เราได้แต่คิดถึงตอนที่เราพูดถึงอนาคตว่า เราพูดกับคนรักเราว่าเราจะดูแลเขาเอง ทำงานหาเงินเอง ไม่เป็นไรนะ เราอยากทำแบบนั้นอยากดูแลเธอ เรารู้ว่าเธอมีโรคประจำตัว ให้เราดูแลดีกว่า เราขอแค่เธอไม่เป็นไรเป็นความสุขของเราก็พอแล้ว

แต่พอตอนนั้นถึงตอนนี้เรามองหน้าพ่อแม่แฟนไม่ได้เลยค่ะเรารู้สึกผิดมากจนมากเลย ไม่รู้จะรับผิดชอบไง มันรู้สึกกดดันมากแต่ถึงงั้นตอนนั้นเราก็คิดว่าไม่เป็นไรจะดูแลให้มากกว่านี้

ต่อมาเราทะเลาะหนักเรื่อยจนวันนี้เขาเกือบชัก เรารู้สึกแย่มากเลย เขาพูดกับเราว่า "เป็นไงเธอชอบนิแบบนี้ เค้าน่าจะตายให้เธอดูเผื่อเธอจะแคร์สนเค้าบ้าง" เราสะอึกกับคำนั้นมากแล้วติดในใจมาก สักครั้งเราไม่เคยอยากให้เธอเป็นแบบนี้เลย เราพยายามแล้วยอมแล้ว เป็นคำพูดที่เราไม่คิดเลยว่า

ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เราไม่เคยไม่แคร์ไม่สนเธอ ถ้าเรามีละเลยบ้างว่า เราติดธุระ มาช้า เธอต้องทำร้ายตัวเองหรือเป็นแบบนี้เลยหรอ

เอาตามจริงเราโครตเสียใจอะ เสียใจที่ว่าทำไมเขาถึงใช้ตัวเองเป็นเครื่องมือทำร้ายตัวเองขนาดนั้น เจ็บที่ต้องเห็นเขาเจ็บและยิ่งเสียใจว่าทำไมล่ะเราถึงต้องมาเห็นเธอแบบนี้เพราะเรา

ไม่ว่าใครอะก็อยากเห็นคนรักตัวเองที่ยิ้มทั้งนั้นหรือไม่ก็ ไม่เป็นทุกข์มีความสุขด้วยกัน แต่เราโอเครเราก็รักเขาได้ ไม่คิดทิ้งเขาไปหรอกยิ่งเขาเป็นแบบนี้ เราได้แต่คิดว่าถ้าค่อยพูดกันเล่าออกมาได้คงดี แต่ไม่มีสักครั้งเลยที่จะเป็นแบบนั้น

จนต่อมาเขาเปิดแชทที่ไปพูดระบายกับแม่ให้ดูว่าตัวเองเครียดหนักขนาดไหน เราก็อ่านมาว่าเขาไปเจออะไรมาอะไรคือที่เขาขก.จะพูดจนต้องให้ดูแบบนี้ จนเรา...เมื่อเจอคำที่แม่เขาถามเขาว่า เครียดเพราะเรื่องเรามากด้วยใช่ไหม คนรักเราเขาพิมพ์ในแชทที่ส่งไปว่า ใช่ แม่เขาก็บอกว่าตัดๆไปเถอะสงสารร่างกายตัวเองบ้าง ถ้ามันนั้นมากก็ถอยตัดห่างไปเลย

เราไม่เคยรู้ว่าเราทำอะไรเขาขนาดนั้นตลอดมา เราหมดความมั่นใจมากเลยจนอยากร้องไห้มาก แต่มันเหมือนเรานิ่งชาไปเลยไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง เราไม่รู้เลยว่าควรทำไง ทุกครั้งที่เราถามเขาว่ารักเราไหม เขามักจะตอบว่ารัก

เราไม่รู้เลยว่าเราทำถูกไหมหรือทำผิด

เราเจอคำพูดแม่เขาที่พิมพ์กับเขาไปเราก็จุก คำที่เขาพูดกับเราตลอดเสมอคือหนูก็เป็นลูกของแม่แม่ก็รักหนูนะ

แต่ว่าทำไมตอนนี้ในที่พูดกันสองคนทำไมถึงแบบนี้ล่ะ...

เราถามเขาว่า ชีวิตเธอเป็นขนาดนี้ไม่มีเราดีกว่าไหม บางทีเราก็แค่อาจเข้าไปเป็นภาระในชีวิตเธอ เป็นตัวปัญหาที่จะทำเธอเสียและเสีย ทำให้เธอเสียใจมำให้พ่อแม่เธอเสียใจ

เขาก็ตอบว่าไม่เลิกไม่ตัด

แต่เราอะคิดไปแล้ว แม่เขาพูดมาขนาดนั้นเขาเองก็บอกว่าเราเป็นปัญหาในชีวิตเขากับแม่เขา เรามีคำถามในใจก็เพียงแค่ว่าเธอยังต้องการเราอีกหรอ เราเจอใครในครอบครัวเธอได้หรอ

ไม่ใช่เราไม่รักนะแต่เรารักเขาคนนี้มากเลย เ ราเลยไม่รู้

เขาบอกไม่เลิก แต่ใจเราอะไม่รู้เลือกไง

ถ้าเลิกเราก็ไม่ต้องทำเขาเสียใจเป็นอะไรอีก เขาอาจจะมีชีวิตที่กว่าตอนที่อยู่กับเรา

แต่ถ้าไม่เลิกเราก็จะเห็นเขาทำร้ายตัวเองต่อและเราก็ไม่รู้ว่าจะทำไงต่อ

เรารักเขามากแม้แต่ตอยนี้ค่ะ แต่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ว่าชีวิตเขาต้องการหรือไม่ต้องการเรากันแน่ เขารักเราจริงใช่ไหม แบบไหนเราเลือกตอบตัวเองไม่ได้เลยค่ะ