คืออย่างแรก ผมไม่ชอบเด็กเล็กๆที่ยังไม่ขึ้นประถม
เพราะว่าเด็กเล็กๆชอบมาทำลายความเป็นส่วนตัวของผม. ผมไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนที่ไม่สนิทเยอะๆ
เพราะรู้สึกว่าพวกเขาคอยจะทำทายความสงบของผม บางทีพวกเขาก็เห็นเขาก็รู้แต่ก็ยังจะถาม
ผมไม่ชอบผมก็แสดงออกตรงๆ ความจริงมีหลายเรื่องในชีวิตผมเลยแหละ ผมเป็นคนที่คิดไม่เหมือนคนอื่น พอแสดงออดพ่อแม่ก็ต่อว่าทำให้ผมชอบร้องไห้อยู่บ่อยๆ และแทบทุกครั้งที่ร้องให้ ผมก็รู้สึกว่าอยากฆ่าตัวตาย รู้สึกว่าอยู่ไปก็ไม่มีใครเข้าใจ
แต่พอจะลงมือก็ทำไมได้ พอจะกรีดข้อมือตัวเองก็จะร้องไห้หนักขึ้นอีก ตอนผมมีความสุขก็จะร่าเริงมาก
แต่พอเศร้าก็จะร้องให้หนักมาก สิ่งที่สามารถทำให้ผมมีความสุขได้คือ เพื่อน โทรศัพท์แค่สองอย่างนี้ที่ทำให้ผมมีความสุขมาก สิ่งที่ทำให้ผมเศร้าคือ 
การที่คนอื่นไม่ยอมรับในความคิดของผม
การที่คนอื่นไม่เข้าใจว่าผมรู้สึกยังไง
บางทีผมก็อยากรู้ว่า ตัวเองป่วยทางจิตรึป่าว ก็เลยมาตั้งกระทู้ถามในพานทิพย์ เผื่อจะมีจิตแพยท์มาให้ควมมรู้บ้าง