ผมมีปัญหาทางด้านความรู้สึกกับสติปัญญาครับเวลาเศร้าจะเศร้ามากๆ เวลาโมโหก็ขึ้นสุดๆถ้าเป็นเรื่องที่มีเหตุผลอันนี้ควบคุมได้ครับ เวลามีความสุขก็มีความสุขมากไปเวลากลัวก็กลัวสุดขีดจนหลอนเกือบทั้งวันเหมือนมันไม่มีอะไรพอดีเลยครับผมรู้สึกแยมากเลยจนไม่อยากมีชีวิตอยู่มันเหนื่อยกับอารมณ์ตัวเองจนผมไม่อยากใกล้ชิดกับใครหรืออยู่กับใครได้เพราะอารมณ์ผมมันแปรปรวนง่ายมากไม่มีอะไรแน่นอนผมกลัวมันอันตรายกับคนรอบข้างเลยไม่อยากเข้าใกล้ใครจนคนอื่นก็เกลียดผมไปด้วยที่มีอาการแบบนี้โผล่เวลาเข้าสังคม แถมสติปัญญาผมยังช้ามาก เคยเจอแกล้งบ่อยๆด้วยครับตอนอยู่โรงเรียนผมเป็นคนที่จะไม่พูดเลยถ้าคนๆนั้นไม่ใช่เพื่อนสนิท จะเจอเรื่องอะไรก็จะเก็บเอาไว้แล้วค่อยมาระบายในบ้านคนเดียวจนตัวผมมันไม่มีชีวิตชีวาทำไรไม่ค่อยได้เหมือนคนอื่นเลยเพราะมีแต่เรื่องสังคมกับปัญหาตัวเองที่ฝังอยู่ในหัวตลอดบางทีก็อยากฆ่าตัวตายเวลาทำไรผิดแบบไม่คิดมันรู้สึกแย่มากๆกลัวความผิดทั้งที่ตังเองไม่ได้ทั้งใจทำเหมือนมันไม่ใช่ตัวเราในตอนที่เราควบคุมสติไม่ได้