คือเราเป็นเด็ก66ไปเรียนได้3เดือนแล้วเรารู้สึกว่าเราไม่ไหวและคิดว่าคณะนี้ไม่ใช่สำหรับเรา เราเลยตัดสินใจลาออกเราคิดอยู่พักหนึ่งช่วงที่จะตัดสินใจบอกพ่อแม่ว่าเราเรียนคณะนี้เราอึดอัดและเครียดมากๆ พ่อแม่เราเข้าใจไห้เราลาออก และเรารู้เลยจากคำพูดของพ่อกะแม่ว่าท่านเสียใจมาก เราจะจัดการกับตัวเองยังใงดี เรารู้สึกสงสารเขามาก และรู้สึกเสียดายเงินที่พ่อกะแม่ส่งเรามา เรารู้สึกไม่ดีเลย พอเราซิ่วออกมาอยู่บ้านได้สักระยะยิ่งสงสารแม่เข้าไปอีก พวกป้าๆน้าๆถามแม่เรื่องของเราที่เรากับมาอยู่บ้าน เราสงสารแม่มากว่าแม่จะตอบเขาว่าใง  เมื่ออยู่บ้านได้ประมาณ1-2อาทิตย์ เราก็เริ่มชินกับการที่เจอคนนู้นคนนี้ที่ถามว่าซิ่วทำไม เราก็ตอบพวกเขาไปตรงๆว่าเราเรียนไม่ไหวและเรียนไม่มีความสุข ช่วงที่เราอยู่บ้านอาการมันเหงามากๆ วันๆอ่านหนังสือนิดหน่อยเพื่อเตรียมตัวเรียนต่อปีหน้า แต่เหมือนเราต้องอยู่คนเดียว เพราะไม่มีเพื่อนคุยเพื่อนเที่ยว เพื่อนเรียนกันหมด ความรู้สึกมันแย่มากๆเรยนะ และอีกอย่างไม่รู้ว่าอาการนี้เราเป็นคนเดียวรึป่าว เราเข้าไปเป็นเด็ก67ก็ต้องเป็นรุ่นน้องของเพื่องเรา มันรู้สึกเฟลๆนะเอาดี เราต้องเปลี่ยนความคิดตัวเองยังใงดี ทุกวันนี้ร้องไห้เกือบทุกวัน ไม่เคยคิดด้วยว่าตัวเองต้องมาซิ่ว แต่มันก็เป็นเพราะตัวเราเองนี่แหละที่เลือกเดินทางผิด เราไม่รู้เอง🥹
อยากรู้ว่าต้องทำตัวยังใงมันมืดหมดไฟไปหมด