คือพ่อกับแม่หนูแยกทางกันตั้งแต่หนูเกิด หนูเกิดจากความผิดพลาดแม่เคยคิดสั้นและเคยโดนพ่อสั่งให้เอาหนูออก แต่ก็มียายห้ามไว้ได้ทันทั้งสองเหตุการณ์ตอนเด็กๆก็ติดต่อพ่อได้ เคยมาหาหนูที่บ้าน เคยส่งเงินให้หลังๆมาก็ขาดๆหายๆ ไม่ได้ส่งมา เคยโทรคุยกับพ่อกับปู่ย่ากับน้องที่เป็นลูกใหม่ ตอนที่คุยครั้งล่าสุดก็ตอนที่ใกล้จะจบม.3 หลังจากนั้นไลน์พ่อก็หายไปเลย  จนตอนนี้หนูอยู่ม.6ล่ะ ก็เห็นเฟซบุ๊คพ่อหรือพวกญาติทางพ่อ เขาน่าจะมีความสุขดีเป็นพ่อเลี้ยงเดี๋ยวที่เลี้ยงลูกๆของเขาสองคน หนูก็อยู่กับทางแม่มียายดูแลมาตั้งแต่เด็กๆแม่ก็ไปทำงานที่กรุงเทพมาหาบ่อยๆจนไม่รู้สึกขาดหาย ตอนนี้ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรจากพ่อหรอก แต่ก็เก็บเอามาคิดบ้าง แอบนอยด์บ้างเวลาเห็นคนอื่นอยู่กับพ่อแม่ มีพ่อแม่ให้ความรักคอยดูแลให้ความอบอุ่นให้การศึกษาดีๆ แล้วคิดว่าเขาจะยังจำเราได้ไหมว่าเราก็เป็นลูกคนหนึ่งของเขา แต่ก็ยังมีคนอื่นที่ขาดมากกว่าเราเขายังอยู่ได้ อยากให้พ่อแม่ทุกคนจะทำอะไรก็นึกถึงคนเป็นลูกบ้าง