ตอนยังเด็กไม่ประสีประสา จำได้ว่าทุกครั้งที่ร้องไห้จะมีผู้หญิงสวมชุดขาว ผมยาว สวย มาส่งยิ้มให้ บางครั้งมานั่งเล่นด้วย นั่นเป็นความทรงจำตอนเด็ก พอโตขึ้นมาหน่อย เหมือนเขาจะมาให้เห็นแค่ตอนที่ตื่นกลางดึก และแปลกมากที่ตื่นเวลา 00.00 ทุกครั้ง จำได้ว่าพอได้เห็นก็กลัวมาก แล้วเขาก็หายไปเรื่อยๆ ฉันเริ่มโต เขาก็เริ่มที่จะจางหายไป กลับเป็นฉันเสียเองที่ยังคงจำเขาได้ ทั้งท่าทาง การวางตัว รอยยิ้ม ทุกอย่างดูสวยงามไปหมด วันนี้ได้กลับมานั่งคิดทบทวนกับตัวเอง รู้สึกเหมือนว่าเราทำใครหล่นหายไป พอได้ขบคิด ก็คิดถึงเขามาเสียอย่างนั้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร เขามีชื่อหรือเปล่า แล้วเขาอยู่ในภพภูมิไหน เขามีหน้าที่มากมายเหมือนฉันในภพภูมินี้ไหม ทำไมเขาไม่เคยพูดกับฉันเลย ฉันได้แต่ตั้งคำถามพวกนี้ เพราะฉันเองก็ไม่รู้จะหาคำตอบจากที่ใด เล่าให้ใครฟังพวกเขาก็พาลกลัว มีแค่คุณยายที่พูดกับฉันว่าเขาคงจะเป็น "นางฟ้า" ที่คอยปกป้องคนดีให้ปลอดภัย ฉันก็เชื่อแบบนั้นมาตลอด สุดท้ายนี้ หวังว่านางฟ้าของฉันคงจะรับรู้ได้ว่าฉันคิดถึงคุณมากจริงๆ ทุกครั้งที่โดดเดี่ยวฉันมักจะมีคุณอยู่ในใจของฉันเสมอ ไม่ว่าคุณเป็นใครขอบคุณที่มอบรอยยิ้มให้ฉันนะคะ