เรามีเพื่อนสนิทคนนึง ตั้งใจมาเรียนด้วยกันในมหาลัยในวันเสาร์อาทิตย์ เราคุยกันว่าจะอยุ่ด้วยกันสองคนไม่เอาเพื่อนคนอื่นๆอีกแล้ว เพราะช่วงที่ผ่านมาเราสองคนต่างเจอเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับเพื่อนจนคิดว่าไม่รู้จักเพื่อนใหม่เป็นทางออกที่ดีที่สุด จนได้มาเรียนจริงๆ หลายวิชาส่วนใหญ่อาจารย์มักให้จับกลุ่ม 8-12คน และมักจะมีเพื่อนกลุ่มนึงที่มาจากสถาบันเดียวกันแต่จบคนละปี พวกเขาอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่ เวลาจับกลุ่มพวกเรามักจะอยุ่ด้วยกันเกือบทุกวิชา ส่วนตัวเราตั้งระยะห่างสำหรับกลุ่มนี้ไว้พอสมควร จะอยู่ด้วยตอนเรียนแต่ตอนไปทานข้าวก็จะแยกไป พอเรียนมาได้เรื่อยๆ เพื่อนที่มาด้วยกันกับเราเขาดูพยายามเข้าหาสังคมใหม่มากๆ พอเราถามเขาก็บอกชวนคุยไปงั้นๆ ชวนเล่นไปงั้นๆไม่ได้จริงจัง แต่เราดูออกว่าเขาพยายามอยากสนิทกับคนกลุ่มนั้นมากๆ นึกถึงเพื่อนบางคนก่อนเราเสมอ มีครั้งนึงที่สอบเสร็จเพื่อนกลุ่มนี้ขอแยกไปนั่งอีกมุมแต่เราไม่ไปเพราะนั่งพื้นไม่ถนัดเหน็บจะกิน แต่เพื่อนเราไปกับพวกเขาโดยไม่ลังเล แล้วเขาก็ไปนั่งเล่นคุยกันสนุกสนาน หลายครั้งที่เขาไปอยู่กับคนกลุ่มนั้นแล้วเขาดูเป็นตัวเอง ต่างกับเราที่เงียบๆ เข้าสังคมไม่เก่ง เรากลับรุ้สึกโดดเดี่ยวส่ะส่วนใหญ่ ถึงเวลาเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยอยากไปเรียนทั้งๆที่ก่อนหน้าที่เราตั้งใจจะเรียนให้ได้ดี เรารั้นะคะว่าเขามีสิทที่จะสนิทกับใครหรือเล่นกับใครก็ได้ แต่ทางกลับกันเรารู้สึกว่าเราไม่ปลอดภัย เรารู้สึกว่าเพื่อนคนนี้พร้อมไปจากเราเสมอ  ตอนนี้เราพยายามเรียนรู้การพึ่งพาตัวเอง พยายามไม่เป็นภาระ พยายามตั้งใจที่จะอยู่คนเดียวให้เก่ง แล้วเราก็คิดได้ว่าบางทีสาเหตุที่เราน้อยใจได้แบบนี้เพราะเคยมีเพื่อนสนิทคนนึงที่เขาคอยอยู่ข้างๆตลอด ไปไหนไปกันตลอด นึกถึงเราตลอดเป็นคนแรก พร้อมมารับพร้อมฮีลใจเราได้ตลอดเวลาเสียดายที่เขาไม่คิดเรียนต่อ สรุปคือเราคงคาดหวังกับเพื่อนคนนี้เกินไปละมั้งคะ คาดหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนคนแรกที่เขานึกถึง ชีวิตใครชีวิตมันอะถูกแล้วใช่ไหมคะ เขามีสิทตัดสินใจว่าเขาควรจะทำอะไรยังไงกับเพื่อนคนไหน เราอาจคิดไปเองก็ได้ค่ะว่าสนิทกับเขา(เป็นฝ่ายคิดอยู่คนเดียว) นั้นแหล่ะค่ะ ขอข้อแนะนำที่ทำให้รู้สึกมีทางออกกับความรู้สึกของตัวเองทีนะคะ ไม่อยากรู้สึกแบบนี้แล้วค่ะ เหนื่อยและหมดพลังมากๆ เราควรแสดงออกอย่างไรต่อไปดีคะ ขอข้อแนะนำทีนะคะ    T T