เรามีเพื่อนร่วมงานที่เรารู้สึกว่าเรามันเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมงานที่อยุ่ด้วยกันมา มีตั้งแต่ 6 ปี 3 ปี 2 ปี ทุกวันไม่ว่าจะมีอะไรไปไหนทำอะไรมีกันตลอด นึกถึงกันตลอด เวลาใครมีอะไรดีๆ หรือไปไหนมาไหนก็มักจะถามกันเอาไรมั้ยนู้นี้นั้น หรือบ้างทีก็เจออะไรหน้ากิน ของสวยๆงามก็จะมาแบ่งปันกันเสมอ มีกิจกรรมอะไรก็จะสันหาให้มาอยุ่ด้วยกันถึงจะไม่ครบคนแต่ก็ต้องมีสัก1คนอย่างน้อย กินข้าวด้วยกันโต๊ะเดี่ยวกันทุกวัน ปรึกษากันทุกเรื่อง สนุกหัวเราะ ไปเที่ยว พวกเราอยุ่ด้วยกันมาได้ อาจจะเป็นเพราะเข้ากันได้ดี เข้าใจกันได้ดี กลุ่มเราจะเป็นที่คนอื่นจับจ้องมาก เวลามีใครที่แปลกไปคนอื่นก็จะถามว่าพวกเราเป็นอะไรกันทะเลาะอะไรกัน หรือป่าว เวลาไปไหนนู้นนี้นั้นคนอื่นก็มักจะสนใจไม่รู้ทำไม แต่พวกเรารู้กันดีค่ะว่าถ้ามีอะไรแปลกไปตรงไหนเราก็มองออกกันแล้ว วันใครไม่โอเครหรือเป็นอะไรอยู่ พอจะนึกออกถึงคำว่าเป็นมากว่าเพื่อนร่วมงานกันมั้ยคะ
จนมีวันนึงที่มาถึง เป็นอีก 1 ปีที่เรามีกิจกรรม ก่อนวันกิจกรรมเราลางานคะซึ่งวันนั้นเราก็ไม่รู้อะไรเลยว่างานจะออกมาแบบไหนหรือเราต้องทำอะไรบ้าง มี1คนในกลุ่มแอดเรามาให้เราช่วยงาน เราก็โอเคร แต่ชื่อเราก็มีอีกงานที่ต้องดูแลเราก็ไม่เป็นไรมันไม่ได้ทำพร้อมกัน พอเรากลับมาทำงานเราก็ทำหน้าที่ของเราไปแต่หน้าหงุดหงิดที่ทีมของเรามีแค่เราที่ทำ แต่ทีมเราไม่ได้มีพวกของเราเลยนะ เราก็พยายามช่วยอะไรที่ช่วยได้ จนจะเลิกงานแล้ว เราก็ยังไม่รับรู้เลยว่าสรุปแล้วเราต้องเตรียมอะไรบ้างในวันจริง เราก็ถามเพื่อนๆเราก็ไม่มีใครตอบ ตอบก็ตอบแบบผ่านๆ ไม่ชัดเจน ทั้งที่วันที่นัดหมายเราไม่ได้มาทำงานแต่เราก็ไม่ได้รับข่าวสารอะไรเลย เราก็ทักไปถามอีก เพื่อที่จะได้เตรียมงานจริง เราก็ได้คำตอบพร้อมกับส่งรูปภาพที่ร้านข้าว สรุปทุกคนไปกินข้าวอยุ่ด้วยกันหมด เราเห็นแล้วไม่อยากจะนอยเลย +เป็นคนคิดเยอะอยุ่แล้วมันก็ เอะ ทำไมเราไม่รุ้เรื่องนี้เลยถ้าเราไม่ทักไปถามเรื่องงานเราก็ไม่เห็นภาพนั้นและไม่กี่นาทีเราก็ไปเห็นในสตอรี่ อันนี้คือตั้งใจส่งให้เราก่อนที่จะลงหรือป่าวก็ไม่รุ้ พอมาทำงานเราก็เจอจังหวะช๊อตฟิวหลายอย่างที่บางครั้งเหมือนว่าไม่อยากให้เรารู้และมันก็แปลกไปทุกๆอย่าง เรานอยมากไม่รุ้จะนอยอะไรขนาดนั้นอ้ะ พี่เพื่อนคนนึงทที่รู้ว่าเราเป็นอะไรแต่อาจจะไม่รุ้ว่ามันเรื่องอะไรรู้แค่ว่าเป็น เพื่อนคนนี้ก็บอกนะว่าทุกคนก็ตั้งคำถามว่าเราเป็นอะไร และก็ตั้งคำถามว่าทำไมต้องเป็น บางทีทุกคนก็ไม่ได้รุ้สึกเหมือนที่เรารู้สึกทุกคนเหมือนเดิมกับเรา แต่ทำไมเราไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยเรารู้สึกเหมือนว่าเราเองที่ไม่เหมือนเดิมหรอ แต่ทุกคนคุยกับเราปกตินะ เหมือนไม่มีอะไรเลยเราก็คิดไปอีกว่าการที่ไม่มีเราแหละทุกคนเงียบกันหมดถึงเรื่องวันนั้นดูเราไม่ออกหรืออะไร มันทำให้เรานอยขึ้นอีก ขึ้นอีกเรื่อยๆ จนเราเองที่ไม่มีความสุข จนมีความความจากแม่เราถามว่ามีคนมาบอกว่าเราอยู่โรงงานหน้าเศร้ามากเป็นอะไรหรือป่าว เราร้องไห้เลย มีคนที่คอยมองและแนห่วงเราอยู่นะ
ความน้อยใจของเรามันอึดอัดมาก
จนมีวันนึงที่มาถึง เป็นอีก 1 ปีที่เรามีกิจกรรม ก่อนวันกิจกรรมเราลางานคะซึ่งวันนั้นเราก็ไม่รู้อะไรเลยว่างานจะออกมาแบบไหนหรือเราต้องทำอะไรบ้าง มี1คนในกลุ่มแอดเรามาให้เราช่วยงาน เราก็โอเคร แต่ชื่อเราก็มีอีกงานที่ต้องดูแลเราก็ไม่เป็นไรมันไม่ได้ทำพร้อมกัน พอเรากลับมาทำงานเราก็ทำหน้าที่ของเราไปแต่หน้าหงุดหงิดที่ทีมของเรามีแค่เราที่ทำ แต่ทีมเราไม่ได้มีพวกของเราเลยนะ เราก็พยายามช่วยอะไรที่ช่วยได้ จนจะเลิกงานแล้ว เราก็ยังไม่รับรู้เลยว่าสรุปแล้วเราต้องเตรียมอะไรบ้างในวันจริง เราก็ถามเพื่อนๆเราก็ไม่มีใครตอบ ตอบก็ตอบแบบผ่านๆ ไม่ชัดเจน ทั้งที่วันที่นัดหมายเราไม่ได้มาทำงานแต่เราก็ไม่ได้รับข่าวสารอะไรเลย เราก็ทักไปถามอีก เพื่อที่จะได้เตรียมงานจริง เราก็ได้คำตอบพร้อมกับส่งรูปภาพที่ร้านข้าว สรุปทุกคนไปกินข้าวอยุ่ด้วยกันหมด เราเห็นแล้วไม่อยากจะนอยเลย +เป็นคนคิดเยอะอยุ่แล้วมันก็ เอะ ทำไมเราไม่รุ้เรื่องนี้เลยถ้าเราไม่ทักไปถามเรื่องงานเราก็ไม่เห็นภาพนั้นและไม่กี่นาทีเราก็ไปเห็นในสตอรี่ อันนี้คือตั้งใจส่งให้เราก่อนที่จะลงหรือป่าวก็ไม่รุ้ พอมาทำงานเราก็เจอจังหวะช๊อตฟิวหลายอย่างที่บางครั้งเหมือนว่าไม่อยากให้เรารู้และมันก็แปลกไปทุกๆอย่าง เรานอยมากไม่รุ้จะนอยอะไรขนาดนั้นอ้ะ พี่เพื่อนคนนึงทที่รู้ว่าเราเป็นอะไรแต่อาจจะไม่รุ้ว่ามันเรื่องอะไรรู้แค่ว่าเป็น เพื่อนคนนี้ก็บอกนะว่าทุกคนก็ตั้งคำถามว่าเราเป็นอะไร และก็ตั้งคำถามว่าทำไมต้องเป็น บางทีทุกคนก็ไม่ได้รุ้สึกเหมือนที่เรารู้สึกทุกคนเหมือนเดิมกับเรา แต่ทำไมเราไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยเรารู้สึกเหมือนว่าเราเองที่ไม่เหมือนเดิมหรอ แต่ทุกคนคุยกับเราปกตินะ เหมือนไม่มีอะไรเลยเราก็คิดไปอีกว่าการที่ไม่มีเราแหละทุกคนเงียบกันหมดถึงเรื่องวันนั้นดูเราไม่ออกหรืออะไร มันทำให้เรานอยขึ้นอีก ขึ้นอีกเรื่อยๆ จนเราเองที่ไม่มีความสุข จนมีความความจากแม่เราถามว่ามีคนมาบอกว่าเราอยู่โรงงานหน้าเศร้ามากเป็นอะไรหรือป่าว เราร้องไห้เลย มีคนที่คอยมองและแนห่วงเราอยู่นะ