เรื่องมีอยู่ว่า  พ่อของลูกเรา ขอให้ลูกเราไปเที่ยวต่างจังหวัด โดยตัวพ่อไม่ได้ไปด้วย แต่จะให้ลูกเราสองคนไปกับป้าและครอบครัวเพื่อนๆของป้า โดยจะเหมาะรถตู้ และจะข้ามเกาะไปค้างคืน2คืน   ทีนี้เราก็รู้สึกกลัวว่า ป้าและเพื่อนๆเค้าจะดูแลลูกเราได้มั้ย ยิ่งไปทะเล และไม่อยู่ในสายตาเราหรือพ่อเค้าด้วย  (ลูกเราอายุ7ขวบกับ8ขวบ  ) บวกกับประสพการณ์เราและลูกเคยโดนรถชนท้ายแบบรถเละมา2ครั้ง  เราค่อนข้างกังวลมากๆเรื่องการขับขี่ และจะกำชับลูกใฟ้คาดเบลล์ตลอด  เราเครียดมากมาก กลัวป้าและเพื่อนๆเค้าจะคุยเล่นกันเพลินจนอาจจะปล่อยให้ลูกเราคลาดสายตา 
เราก็เลยบอกไปว่าไม่สะดวกให้ไป ซึ่งพ่อเค้าก็ดูไม่พอใจ และบอกว่างั้นต่อไปก็ไปไหนลำพังไม่ได้เลยใช่มั้ย  เอาจริงๆ พ่อเค้าก็ไม่เคยแม้แต่จะโทรหาลูกเลย  1ปีโทรนับครั้งได้ เราเลยไม่รู้สึกไว้ใจว่าเขาจะดูแลลูกเราได้ 
พอเราปฎิเสธไป ลูกเราร้องไห้เสียใจมาก เค้าอยากไปเที่ยวมากๆ เค้าบอกว่าอยากไปเที่ยวแบบคนเยอะๆ อยากไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่ๆ ซึ่งปกติเราจะไปกันแค่3คนแม่ลูก เรารู้สึกแย่มากๆ และอธิบายต่างๆนาๆว่าเพราะอะไรถึงไม่อยากให้ไป แต่ลูกก็ไม่มีท่าทีว่าจะเข้าใจเลย เราก็เลยกลั้นน้ำตาไม่อยู่และปล่อยโฮออกมา ร้องไห้กันสามแม่ลูก  รู้สึกโทษตัวเองว่า หรือเราทำผิดไป ขี้กังวลเกินเหตุ ทำให้ลูกเราไม่มีความสุข เราไม่สามารถให้สภาพแวดล้อมที่ลูกต้องการได้ ลูกชอบไปกับคนเยอะๆ แต่เราไม่ค่อยมีสังคม รู้สึกว่าเราเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนเลย  🥲🥲  แต่เราก็กลัวว่าลูกเราจะไม่ปลอดภัย ถ้าลูกเป็นอะไรไปเราคงอยู่ต่อไปไม่ได้  เราควรทำยังไงดีคะ  เราผิดมั้ยที่เป็นแม่แบบนี้