สวัสดีค่ะ เราอายุ16ย่าง17 ตั้งแต่เด็กเราเกิดมาก็น่าจะมีความสุขมั้งคะ มีเพื่อนมีครอบครัว เราตั้งเป้าหมายชีวิตไว้สูงมาก จนเราขึ้นม.5ทุกอย่างก็เริ่มลดลง เริ่มหมดไฟ เริ่มเก็บตัว ไม่อยากไปเรียน จนบางครั้งก็ได้ฟังคำที่ครอบครัวไม่เคยพูด มันยิ่งทำให้เราไม่อยากออกไปเจอโลกภายนอก อยากเก็บตัวอยู่คนเดียวทุกวัน แอบร้องไห้คนเดียวทุกวัน ก็จะมีแค่สตรีมเมอร์คนนึงที่ทำให้เรายิ้มได้ในทุกวัน แต่สุดท้ายเราก็ต้องกลับมาร้องไห้คนเดียวเพราะคิดถึงคำพูดของครอบครัวอยู่ตลอด มันเป็นสิ่งที่บอกใครไม่ได้เลยค่ะ เพื่อนตอนม.ต้นก็เริ่มๆหายไปทีละคน จนตอนนี้ไม่มีใครเลยแม้กระทั่งครอบครัวที่น่าจะเป็นเซฟโซนที่ดี แต่ก็ไม่ มันเหนื่อยมากเราไม่รู้จะหันไประบายกับใครดี