ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่ช่วง ม.ปลาย จนทุกวันนี้ก็เป็นเวลาประมาณ3ปีกว่าๆ ปัจจุบันผมเรียนในสถาบันการศึกษาแห่งนึงที่เหมือนกับว่าต้องอยู่ประจำ นานๆทีจะได้กลับบ้านไปข้างนอก แฟนผมเรียนในมหาลัยที่ค่อนข้างเปิด ทำให้เธอค่อนข้างมีเวลาไปนู่นไปนี่มากกว่า ส่วนผมพอกลับบ้านทีก็ไม่ค่อยอยากไปไหนนอกจากนอนเพราะแต่ละครั้งที่ออกมาผมเหนื่อยและหมดพลังงานเหลือเกิน หรือถ้าไปข้างนอกก็คงไกลมากไม่ได้เพราะทางบ้านมักจะห่วงความปลอดภัยของผม เข้าเรื่องเลยนะครับ เรื่องราวมันเริ่มต้นจากที่ว่า ผมหมดรักกับแฟน ครับ ด้วยสาเหตุที่ทั้งมีเหตุผลและไม่มีเหตุผลมารองรับ ในส่วนที่มีเหตุผลนั้นก็เนื่องด้วย ระยะทาง ไลฟ์สไตล์ที่แตกต่างกัน และการยอมรับจากทางครอบครัว ในตอนนี้ผมกับเธอเรียนคนละจังหวัดกันระยะทางห่างกันเป็นร้อยกิโล ไลฟ์สไตล์ของเธอเป็นคนชอบเที่ยวรวมไปถึงเที่ยวกลางคืนด้วย แต่ผมไปเที่ยวไหนไกลไม่ได้เพราะพ่อแม่มักจะเป็นห่วงและโทรตามทุกครั้งที่เลยเวลา อีกทั้งผมเคยพาแฟนมาพบกับทางบ้านผมแล้ว หลายครั้ง ซึ่งจากเซนส์ก็พอจะทราบว่าทางบ้านผมไม่ค่อยจะโอเคเท่าไหร่ ทั้งจากลักษณะท่าทางที่แสดงให้เห็นจากภายนอกหรือที่เรียนของเธอก็ตาม(ซึ่งแม่ไม่ปลื้มเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ขัด) บวกกับที่ว่า เธอมักจะปฏิเสธและหลีกเลี่ยงที่จะมาเจอผมเมื่อเวลาที่ผมชวนเธอไปไหนกับครอบครัวผมอยู่ทุกครั้ง ที่สำคัญเธอแทบจะไม่เล่าเรื่องราวของเธอ หรือพาผมไปรู้จักกับครอบครัวเธอ คนรอบข้างเธอ เลยสักครั้ง มันเลยทำให้เกิดสิ่งที่อาจจะดูไม่มีเหตุผลตามมาครับ คือเธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลยเพียงแต่ ผมเบื่อที่จะต้องติดขัดกับเหตุผลต่างๆในข้างต้น และผมก็รู้สึหหมดรักกับเธอด้วยครับ และความสัมพันธ์นี้มันก็ไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วแน่ๆ ใจนึงผมก็อยากเลิกกับเธอ แต่ก็เสียดายเวลา แถมเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย