รู้สึกว่าชีวิตตัวเองย่ำแย่มากตอนประถมต้นโดยเพื่อนเอาน้ำราดหัวบ้างโดนล้อบ้างถึงขนาดโดนต่อยท้องแต่เราก็ยังไม่เอาไปฟ้องแม่ พอมาตอนประถมปลายก็โดนแก้เหมือนเดิม แต่พอขึ้นมัธยม1 เทอมเเรกก็ไม่ได้เป็นอะไรแต่พอปิดหลังจากเทอมแรกก็ดันล้มป่วยระหว่างล้มป่วย คุณ ตา ก็เสียชีวิตลงแต่เราดันอยู่ส่ง ตา ไปสวรรค์ไม่ได้เพราะอยู่โรงพยาบาลพอพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลได้1เดือนก็ได้ออกมาไม่นาน ยาย ก็เสียตามตาไปแถมปีต่อมายังเสียสัตว์เรียกที่รักไปอีกและยังมีกระดูกที่อ่อนแอต้องรอยาเข็มละ10,000บาทอีกตอนนี้จิตใจยังอ่อนไหวมากด้วยเดี๋ยวร้องเดี๋ยวโกรธ เอาแต่โทษตัวเองว่าที่ยายตายไปเพราะกูมันไม่เอาไหนที่ตาตายไปคงเหนื่อยใจกับกูกูมันก็แค่ไอ้เด็กนรกที่คอยสูบเงินพ่อแม่ไปกูมัยเลวที่ทำให้แม่เสีย  แต่ก็ต้องแสดงออกว่าตัวเองไม่เป็นไร  เพื่อเก่าตั้งแต่อนุบาลยังไม่สนใจก็มีแต่พ่อแม่นี้เเหละที่อยู่ข้างกูถึงแม้เหล่าญาติๆจะคอยมาแซะมาขโมยก็ตาม แต่พ่อแม่ยังอยู่ข้างเรา     ทุกคนอ่านแล้วรู้สึกไงบ้างลองจินตนาการไปด้วยก็อาจรับรู้ถึงความรู้สึกเราก็ได้นะ.