กล้าพูดเลยว่าใครไม่มาอยู่จุดนี้ ไม่มีทางเข้าใจ ตอนแรกเราคิดว่ามันจะง่าย เพราะแค่รอและซื่อสัตย์กับเค้า แต่ความจริงไม่ใช่แค่นั้น เราต้องอดทนให้ได้ในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเวลา เราก็เรียนอยู่มหาลัยปี1 แฟนก็อยู่ รร ทหารเรือ ปี1 เหมือนกัน เวลาของเราจะว่างกว่าของแฟนเยอะมาก แต่แฟนเราเวลาน้อยมากจริงๆ บางวันเรากลับมาจากเรียนเหนื่อยๆก็อยากจะทักหาแฟน โทรหา นอนคุยกัน ให้กำลังใจกัน แต่ก็ทำได้แคาพิมพ์แชทส่งไปนั่นแหละ เค้าจะได้จับทรศ.ตอนไหนก็ไม่รู้ บางทีก็สักพักตอบเรา แต่บางทีก็อีกวันนึงเลย หรือบางครั้งคุยกันสนุกๆ อยู่ดีๆเค้าก็หายไปแบบที่ไม่ทันได้บอกเรา แล้วก็มาคุยกันอีกทีก็วันถัดไป ได้โทรคุยกันก็2อาทิตย์ครั้ง เราอยู่ใต้ แฟนเราเรียนอยู่กรุงเทพ ปล่อยอาทิตย์เว้นอาทิตย์ เราก็ไม่ได้เจอกัน ได้แค่วีดิโอคอลหากัน แค่นั้นจริงๆ แล้วก็เป็นแบบนี้ซ้ำๆ บางคืนเราก็นอนร้องเพราะคิดถึงเค้ามากๆ ร้องบ่อยมาก แทบทุกคืน นานๆไปก็คิดว่าจะดีขึ้น แต่ไม่เลย ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เราต้องปรับตัวใหม่ซ้ำๆ แต่ที่อยู่จนถึงทุกๆวันนี้เพราะรักคำเดียวจริงๆ เลยอยากถามคุณแฟนทหารหลายๆคน ว่าจัดการชีวิตกันยังไงคะ ให้สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่ร้อง ไม่เคว้ง