คือเราต้องขอเล่าเรื่องตั้งแต่แรกเลยนะคะ คือเรื่องมันมีอยู่2เรื่องหลักค่ะ มันเป็นเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมาแล้ว เป็นเหตุการณ์เลวร้าย ที่คนทีขึ้นชื่อว่าพ่อเป็นพ่อแท้ๆได้ฝากไว้ในความทรงจำของเราไปแล้ว เรื่องแรกเป็นเหตุการณ์ที่เราได้ฝากแม่เราได้ซื้อของอย่างหนึ่งค่ะ แต่ว่าตอนกลับบ้านมา แม่เราได้บอกว่าของที่เราต้องการมันไม่มี ซึ่งเราก็เข้าใจค่ะ เราก็บอกแม่ว่าไม่เป็นไร และซึ่งปกติเวลาเราผิดหวังอะไรบางอย่างมันก็ต้องเศร้าอยู่แล้ว ซึ่งเราก็เลยรู้สึกเศร้านิดหน่อยแต่ก็เข้าใจ แต่อยู่ดีๆตอนนั้นพ่อของเราก็เดินเข้ามาแล้วก็ด่าเรา หาว่าเราทำหน้าไม่พอใจ ทั้งๆที่ตัวเราที่กำลังซักผ้าอยู่ก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เราก็อธิบายก็บอกพ่อดีๆว่าไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวค่อยซื้อทีหลัง แต่พ่อเราไม่ฟังอะไรเลยค่ะ และก็มาต่อยเราเข้าที่หน้าผากแบบเต็มแรงเลยค่ะ เราทั้งสับสนและงงว่าตัวเราทำอะไรผิด ซึ่งพ่อก็ให้เหตุผลว่า เขาอดทนตั้งอยู่สำนักงานแล้ว ประมาณว่าโกรธเพื่อนที่สำนักงานแต่มาลงไม้ลงมือที่เราค่ะ ซึ่งการที่ผู้ชายต่อยผู้หญิงก็เป็นเรื่องที่แย่อยู่แล้ว แต่เราเป็นถึงขั้นลูกสาวกลับต่อยได้ลง ตัวเรายังไม่เข้าใจเลยค่ะว่าทำอะไรผิด ส่วนเหตุการณ์ที่2มันเป็นวันหยุดแต่ที่เรียนพิเศษเราไม่ได้หยุดค่ะเลยต้องไปเรียน ตอนนั้นเรามีแฟนอยู่คนหนึ่งค่ะซึ่งเรียนพิเศษที่เดียวกันก็คือ เป็นเพื่อนกันอยู่ที่โรงเรียนและเรียนพิเศษที่เดียวกัน ซึ่งเวลาเราไปเรียนพิเศษเราก็จะชอบไปนั่งเล่นเกมข้างเขาค่ะ เราก็คิดว่าแค่นั่งเล่นเกมข้างกันคงไม่เป็นอะไร แต่ว่าเรื่องที่เรามีแฟนเราก็ไม่ได้บอกพ่อเราบอกแค่แม่เพราะแม่เป็นคนที่เราไว้ใจที่สุดค่ะ และกลังจากเรานั่งเล่นเกมกับแฟนของเราเพราะว่าต้องรอน้องๆเรียนเสร็จก่อนค่ะ อยู่ดีๆพ่อก็เดินเข้ามาแล้วก็มาด่าเราบอกว่าเรามาที่เรียนพิเศษเพราะมาหาแฟน มาบอกว่าแฟนเราคุกคามเราทางสายตา ทั้งๆที่ยังเล่นเกมอยู่ แล้วพ่อเราก็สั่งให้แฟนเราขอโทษพ่อเราทั้งๆที่แฟนเราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วพ่อก็บอกว่าพ่อเจอมาบ่อยพ่ออยู่กับคนพวกนี้มาเยอะพ่อรู้ดี(พ่อเป็นพนักงานพินิจ)คือพ่อจะรู้ได้ยังไงว่าแฟนเราเป็นคนยังไงทั้งๆที่พึ่งเจอครั้งแรก แล้วพ่อเราก็เอาปืนมาขู่บอกว่าในรถมีปืน มีกระสุนแล้วก็โวยวายใหญ่ เราก็บอกว่าจะด่าอะไรก็ด่ามาแต่อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่ เราไม่อยากให้แฟนเราลำบาก ซึ่งเขาก็ตกลงค่ะแต่เขาก็ไม่ได้ทำตามที่พูดค่ะ เขาไปขอเบอร์แม่ของแฟนเราจากครูที่สอนพิเศษ แล้วไปบอกแม่แฟนเรา ตอนนั้นเราทั้งโกรธ ทั้งอาย เราไม่ไหวแล้ว เราเลยบอกกับตัวเองมาตลอดว่าคนๆนี้ไม่ใช่พ่อของเรา เราไม่สามารถรักคนๆนี้เหมือนพ่อได้แล้ว เพราะเหตุการณ์ที่เขาทำ มันตามหลอกหลอนเรามาตลอด เรานอนไม่ได้แล้วก็ร้องเป็นเดือนเลย เราร้องไห้ก่อนนอนในทุกๆวัน เราไม่สามารถเอาเหตุการณ์พวกนี้ออกจากหัวได้เลย พอเป็นแบบนี้เราเลยตัดสินใจลาออกจากที่เรียนพิเศษและก็บอกเลิกแฟน คือเราก็ให้เหตุผลกับแฟนไปว่าการที่เห็นหน้าแฟนกับที่เรียนพิเศษ มันยิ่งทำให้เราไม่สบายใจ ทำให้ภาพนั้นมันเวียนเข้ามาในหัว ซึ่งแฟนเราก็เข้าใจดีค่ะ แต่ว่ามันก็ไม่ยอมหายไปง่ายๆเรานอนไม่ได้ เพราะคิดถึงเหตุการณ์นั้นตลอด เราจะผิดมั้ยที่เราจะไม่มองเขาเป็นพ่อ เพราะต่อให้เขาเคยเลี้ยงเรามา แต่มันก็แค่อดีตถ้าเขากล้าทำร้ายคนที่เป็นลูกก็แสดงว่าหมดคุณสมบัติในการเป็นพ่อแล้ว เอาง่ายๆคือเราเกลียดคนๆนี้ไปแล้ว ต่อให้จะเป็นพ่อแท้ๆ แต่มันเกลียดก็คือเกลียดไปแล้วเราไม่อาจให้อภัยเขาได้อีกแล้ว (ยังไงก็ช่วยอ่านและแสดงความคิดเห็นหน่อยนะคะ)