คนรับใช้ของนายบูเก๋เก้ยืนริมทะเล กำลังทอดสายตาไปยังทะเลกว้างไกล

บูเก๋เก้ "เขาทำงานเสร็จแล้ว จะพักจะไรก็ได้"

แม่ของบูเก๋เก้ไม่เห็นด้วย

แม่ "แทนที่เจ้าจะไปคอยนวดคอยไรให้คนรับใช้ กลับมานั่งสบาย ๆ ไรอยู่ตรงนี้"

บูเก๋เก้ "ตามคำบัญชาของแม่เบย"

ขณะที่นายบูเก๋เก้กำลังเดินไปจะถึงตัวคนรับใช้แล้ว

คนรับใช้ "จริง ๆ จะมาฆ่าเราสินะ"

บูเก๋เก้ "ว่าจะจับกดน้ำเสียหน่อย"

คนรับใช้ "จงบอกแรงจูงใจมา"

บูเก๋เก้ "สิ้นคำพูดของแม่เราก็เกิดแสงประหลาดขึ้นในหัวเรา"

คนรับใช้ "แสงนั้นบอกให้มาฆ่าเรานั่นเอง"

บูเก๋เก้ "ใช่ แสงว่าต่อว่า แต่เจ้าจะไม่ให้เราฆ่าง่าย ๆ"

คนรับใช้ "เพราะงั้นเจ้าเลยจะอ้อนวอนให้เราโดนฆ่าง่าย ๆ"

บูเก๋เก้ "อือ ตามนั้นแหละ ตกลงจะให้เราฆ่าง่าย ๆ ไม๊?"

คนรับใช้ "ไม่"

นายบูเก๋เก้จึงเดินคอตกกลับไป เมื่อมาถึงที่พักแล้วก็พบว่าแม่ของตนได้กินมะยมไปหมดแล้ว

บูเก๋เก้ "อ้าว แว้บเดียวมาแย่งของเรากินหมดเลย"

แม่ "ไม่พอใจก็จงทนเถอะ"

บูเก๋เก้ "เรายังทนได้"

แม่ "จงเพิ่มความทนไป"