สวัสดีค่ะหนูอยู่ในวัยมัธยมต้นรู้สึกว่าตัวเองแตกต่างจากสังคมค่ะแตกต่างแบบมากๆตั้งแต่ย้ายมาโรงเรียนใหม่ม.ต้น ช่วงแรกๆก็ดีนะคะแต่หลังๆรู้สึกไม่มีความมั่นใจเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นบวกกับหนูเป็น introvert โดยทุนเดิมอยู่แล้วค่ะแต่มันเหมือนเราถูกอะไรหลายๆอย่างกดทับ มันเครียด มันตัน จนเราไม่สามารถหาทางออกได้ พ่อแม่เราก็ทะเลาะกันบ่อยและจะเลิกกันอยู่บ่อยๆสุดท้ายก็กลับมาเหมือนเดิมส่วนหนูหนูก็ต้องใช้ชีวิตอยู่แบบนั้นไปเรื่อยๆฟังพ่อแม่ทะเลาะกันทางโทรศัพท์มันไม่ค่อยมีความสุขเท่าไรเลยค่ะทำอะไรพวกเขาก็ทะเลาะกันต่อหน้าเราบ้างในโทรศัพท์บ้าง จนครั้งนึงเราเครียดมากพ่อแม่ทะเลาะกันในตอนที่เราอยู่บนรถด้วยกันแทนที่วันนั้นมันจะเป็นวันที่มีความสุขแต่กลายมาเป็นวันที่เราเศร้าที่สุดพ่อแม่คงไม่คิดอะไรหรอกค่ะเขาคงทะเลาะกันแล้วก็ดีกันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่หนูนี่สิคะอีกไม่กี่วันจะสอบแล้วมันเครียดมากจนเราอ่านหนังสือไปร้องไห้ไปพอตอนวันสอบนั่งรถโดยสารอยู่ๆเราก็แพนิคขึ้นมา หายใจไม่ออกติดๆขัดๆ มือเท้าชา เย็น พะอืดพะอมมากค่ะ แต่ทั้งหมดนี้มันก็เป็นเรื่องในตอนนั้น มาพูดถึงเรื่องปัจจุบันกันค่ะ
ทุกวันนี้หนูอยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหนยกเว้นจำเป็น หรือ ซื้อข้าวกิน หนูกลายเป็นคนไม่เข้าสังคม ไม่กล้าปรึกษาหรือคุนอะไรกับพ่อแม่เลยเวลามีปัญหาจะฟังตัวเองตลอดเพราะมีแต่ตัวหนูเท่านั้นที่เข้าใจที่สุด หนูไม่เปิดแมสกินข้าวเลยทุกตอนเที่ยง แทบจะไม่กินข้าวเลยก็ว่าได้ค่ะไม่กินมาประมาณ 2-3 เดือนได้ค่ะยกเว้นวันหยุดมันกลัว กลัวว่าคนอื่นจะคิดกับเราแบบนู้นแบบนี้ อาย ไม่มั่นใจ กลัวคนจะตลก น้ำก็ไม่กิน ใส่แมสตลอดเวลา เรื่องนี้ครอบครัวไม่เคยรู้ค่ะ แทบทุกวันที่ไม่อยากไปเรียน มันเหนื่อย มันท้อ หายใจไม่เต็มอิ่ม หดหู่บ้างเป็นบางครั้ง รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองตลอดเวลามันคิดไปเยอะแยะเลยค่ะ หนูพูดมากเวลาอยู่กับเพื่อน หัวเราะบ่อยเวลาอยู่กับเพื่อน แต่บางครั้งก็อยู่ๆน้ำตาไหลออกมาเอง นึกถึงเรื่องที่มีความสุขก็น้ำตาไหลออกมาเอง แต่กลับมาบ้านหนูก็เอาแต่อยู่กับตัวเองรู้สึกว่า บ้านคือเซฟโซนและสิ่งที่ปลอดภัยที่สุดโลกของหนูมันปลอดภัยที่สุดความมืดปลอดภัยที่สุด หนูรู้สึกชอบความมืดมันรู้สึกปกปิดทึกสิ่งทุกอย่างได้ดี ไม่จำเป็นต้องเสเเเสร้งเป็นอะไร ถึงแม้ครอบครัวบางทีอาจจะไม่ใช่เซฟโซนก็ตาม พูดไปแล้วก็เหนื่อยนะคะ
หนูต้องทำยังไงคะถึงจะเลิกคิดแบบนี้สักที เปลี่ยนความคิดหลายรอบแล้วแต่ทำไม่ได้ อยากเปลี่ยนมายเซ็ท อยากเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น อยากทำให้โลกของตัวเองดีขึ้นสดใสขึ้น เป็นคนปกติและธรรมดา ทุกวันนี้เลี่ยงสังคม เลี่ยงคนเยอะ จนพลาดโอกาสหงายอย่างเลยค่ะ อยากหายจากอะไรแบบนี้จริงๆ
รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่นจนเป็นโรคกลัวสังคม
ทุกวันนี้หนูอยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหนยกเว้นจำเป็น หรือ ซื้อข้าวกิน หนูกลายเป็นคนไม่เข้าสังคม ไม่กล้าปรึกษาหรือคุนอะไรกับพ่อแม่เลยเวลามีปัญหาจะฟังตัวเองตลอดเพราะมีแต่ตัวหนูเท่านั้นที่เข้าใจที่สุด หนูไม่เปิดแมสกินข้าวเลยทุกตอนเที่ยง แทบจะไม่กินข้าวเลยก็ว่าได้ค่ะไม่กินมาประมาณ 2-3 เดือนได้ค่ะยกเว้นวันหยุดมันกลัว กลัวว่าคนอื่นจะคิดกับเราแบบนู้นแบบนี้ อาย ไม่มั่นใจ กลัวคนจะตลก น้ำก็ไม่กิน ใส่แมสตลอดเวลา เรื่องนี้ครอบครัวไม่เคยรู้ค่ะ แทบทุกวันที่ไม่อยากไปเรียน มันเหนื่อย มันท้อ หายใจไม่เต็มอิ่ม หดหู่บ้างเป็นบางครั้ง รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองตลอดเวลามันคิดไปเยอะแยะเลยค่ะ หนูพูดมากเวลาอยู่กับเพื่อน หัวเราะบ่อยเวลาอยู่กับเพื่อน แต่บางครั้งก็อยู่ๆน้ำตาไหลออกมาเอง นึกถึงเรื่องที่มีความสุขก็น้ำตาไหลออกมาเอง แต่กลับมาบ้านหนูก็เอาแต่อยู่กับตัวเองรู้สึกว่า บ้านคือเซฟโซนและสิ่งที่ปลอดภัยที่สุดโลกของหนูมันปลอดภัยที่สุดความมืดปลอดภัยที่สุด หนูรู้สึกชอบความมืดมันรู้สึกปกปิดทึกสิ่งทุกอย่างได้ดี ไม่จำเป็นต้องเสเเเสร้งเป็นอะไร ถึงแม้ครอบครัวบางทีอาจจะไม่ใช่เซฟโซนก็ตาม พูดไปแล้วก็เหนื่อยนะคะ
หนูต้องทำยังไงคะถึงจะเลิกคิดแบบนี้สักที เปลี่ยนความคิดหลายรอบแล้วแต่ทำไม่ได้ อยากเปลี่ยนมายเซ็ท อยากเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น อยากทำให้โลกของตัวเองดีขึ้นสดใสขึ้น เป็นคนปกติและธรรมดา ทุกวันนี้เลี่ยงสังคม เลี่ยงคนเยอะ จนพลาดโอกาสหงายอย่างเลยค่ะ อยากหายจากอะไรแบบนี้จริงๆ