โทษการบริภาษพระอริยะสงฆ์ นั้นมีโทษ ๑๐ ประการ
                         ๑. ผู้นั้นยังไม่บรรลุธรรมที่บรรลุ หรือที่บรรลุแล้วในคุณธรรมเบื้องต่ำ ก็จะไม่บรรลุในคุณธรรมบื้องสูง
                         ๒. เสื่อมจากคุณธรรมที่บรรลุแล้ว มีโลกียฌาน เป็นต้น
                         ๓. สัทธรรมของผู้นั้นย่อมไม่ผ่องแผ้ว
                         ๔. เป็นผู้เข้าใจตนว่าบรรลุสัทธรรมทั้งหลาย
                         ๕. เป็นผู้ไม่ยินดีในการประพฤติพรหมจรรย์
                         ๖. ต้องอาบัติเศร้าหมองอย่างใดอย่างหนึ่ง
                         ๗. ย่อมเป็นโรคอย่างหนัก
                         ๘. ถึงความเป็นบ้า จิตฟุ้งซ่าน
                         ๙. เป็นผู้หลงใหลในการทำกาลกิริยา
                        ๑๐. เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงทุคติ อบายภูมิ
     หากผู้ภาวนาไม่ทำการขอขมาก็จะถูกปิดกั้นด้วยอกุศกรรมนั้นๆ ดังนั้นผู้ภาวนา ต้องทำการขอขมาเพื่อไม่ให้คุณธรรมถูกปิดกั้น

โอวาทหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ ท่านเคยได้ตือนไว้ว่า การปรามาสพระก็ดี การพูดจาจาบจ้วงในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หรือท่านที่มีศีลมีธรรมก็ดี จะเป็นกรรมติดตัวเรา และขัดขวางการปฏิบัติธรรมในภายหน้า ดังนั้น หากเห็นใครทำความดี ก็ควรอนุโมทนายินดีด้วย แม้ต่างวัดต่างสำนักหรือแบบปฏิบัติต่างกันก็ตาม”  ไม่มีใครผิดหรอก เพราะจุดมุ่งหมายต่างก็เป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์เช่นกัน เพียงแต่เราจะทำให้ดี ดียิ่ง ดีที่สุด

ขอให้ถามตัวเราเองเสียก่อนว่า ... แล้วเราล่ะถึงที่สุดแล้วหรือยัง ?

(จากหนังสือ "ตามรอยธรรม ย้ำรอยครู" )