วันนี้เรามีเรื่องมาเล่าให้ทุกคนฟังค่ะ คือเราเรียนรร.เอกชนมาทั้งชีวิต จู่ๆวันนึงพ่อแม่เราก็อยากให้เราเก่งภาษาอังกฤษค่ะพาเราย้ายไปรร.อินเตอรืตอนเทอม2 ยอมรับเลยว่าปรับตัวยากโครตๆ ซึ้งรร.อินเตอร์ที่เราเรียนอยู่ปัจจุบัน ฝั่งมัธยมมีนักเรียนน้อยมากๆ แต่ละระดับชั้นจะมีแค่ห้องเดียวค่ะ เราเรียนอยู่ม1 มีแค่ห้องเดียว แถมในห้องก็ยังมีแค่9คน(รวมเรา) แต่ที่เป็นปัญหาคือ คุณครูเป็นคนต่างชาติหมดเลยค่ะแต่ยังโชคดีที่มีเพื่อนคนไทยเยอะ ส่วนใหญ่เราก็จะพึ่งเพื่อนคนไทยเนี่ยแหละในการใช้ชีวิตในรร. แรกๆมันก็ดีอะค่ะ เพราะรร.ค่อนข้างปล่อยไม่ค่อยมีกฏเยอะแยะเหมือนเอกชน แต่หลังที่เราเรียนไปได้เกือบปี เรา ท้อ เราอึดอัด กดดันทุกอย่างเหมือนว่าตัวเองเป็นตัวปัญหาคอยพึ่งเพื่อนตลอดคุณครูมาถามเรื่องงานเราก็ต้องให้เพื่อนตอบแทนเรา เรายอมรับเลยค่ะว่าตอนแรกเราดีใจมากที่ได้เพื่อนดีๆแบบนี้ที่คอยช่วยเหลือเรา แต่ว่า พออยุ่ไปนานๆเราก็เริ่มรู้นิสัยของทุกคน เรามีเพื่อนอยู่สองคน A กับ B    เราจะค่อยๆเล่าทีละคนนะคะ เริ่มจาก a ก่อนเลย a เป็นคนที่เราสนิทที่สุด แต่เขาเป้นคนที่ เอาแต่ใจ ขี้โมโห แถมยังหน้าเงินอีกค่ะ แม่เราให้เงินเราสัปดาห์ละพันเพื่อให้เราใช้เเละเอาไว้เก้บเงินวันนั้นเราต้องไปทำการงานกลุ่มที่บ้านa ซึ่งบ้านa ข้างๆจะมีเซเว่น เราก็ทำงานกันไปสักพักละก็อยากหาอะไรกินระหว่างทำงานเลยกะว่าจะไปเซเว่นกัยค่ะวันนั้นaไม่มีตังเราเลยบอกว่าไม่เป็นไรเดะเลี้ยง เราบอกเขา่ว่าเรามีงบให้ร้อยนรึงนะ นางก็โอเค แต่พอเข้าไปเซเว่นสินะคะ นางหยิบตระกร้าในเซเว่นละซื้อยับเลยค่ะ นางเดินมาถามเราว่ามีตังในบช.เท่าไหร่ เราก็บอกนางไปว่าประมาณพัน นางก็พูดว่าก็เยอะนิ อารมณืประมาณทำไมถึงให้งบแค่100นึง แต่คือต้องเข้าใจว่าเราก็ต้องเก็บไว้ใช้ส่วนตัวของเรา สรุปนางเดินไปโซนครีมซองละซื้อยับเลยค่ะ เราจ่ายให้นางไปเกือบ300 เพราะเราก็เป็นคนที่ตามใจเพื่อนด้วยแหละค่ะ พูดงี้ทุกคนอาจจะคิดว่ามันแค่เรื่องเล็กๆใช่มั้ยคะ ไม่ใช่ค่ะ เราไปบ้านนางบ่อยเพราะนางชวนทุกสัปดาห์เลยค่ะ ต้องเลี้ยงนาง6รอบละค่ะจริงๆเราก็เกรงใจพ่อแม่เขานะคะ แต่เรากลัวเพื่อนจะเลิกคบเรา ดูงี่เง่าดีนะคะ แต่มันกดดันจริงๆค่ะเราไม่สามารถมีเพื่อนเพิ่มได้ค่ะเนื่องจากรร.มีคนน้อยๆมากๆ วันนั้นเราเดินลงมากินข้าวกับเพื่อนคนเดิม นางถือไอเพดอยู่ละใช้เราเก็บใส่เป้นาง เราก็เก็บให้แต่เราใส่ไม่เข้าค่ะ สรุปนางวีนใส่ นางพูดน้ำเสียงหงุดหงิกว่า ยัดดีๆไม่เป็นหรอแต่ของก็พังหมด ยังมีอีกเรื่องค่ะทะเลาะกันเรื่องตุ๊กตา ปัญญาอ่อนมากค่ะ คือเพื่อนเราเอาตุ๊กตาตัวโปรดมาเราไปเล่นของนางโดนการต่อยแต่เราต่อยแบบเอ็นดูนะคะ นางบอกให้หยุดน้ำเสียงแบบเล่นๆเราก็คิดว่านางไม่ได้จริงจังสรุปจริงจัง นางตะคอกใส่เราเรากลัวมากตอนนั้นเราไปร้องไห้ในห้องน้ำนางทักมาหาเราในไอจี ว่า บอกกี่ทีแล้วว่าให้ หยุด สันดาน น่ารำคาญ ทุกคนอาจจะคิดว่ามันไม่แรงนะคะ แต่สำหรับเรามันเจ็บมากจริงๆค่ะ เราทุ่มเททุกอย่าง ยอมทุกอย่าง เราเป็นคนรักเพื่อนมากๆจริงๆนะคะ เราทะเลาะกับนางไป8รอบเราก็นร้องไห้ไป8รอบ ปกติเราไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้เลยนะคะ แต่ตั้งแต่ย้ายมาทุกอย่างมันเปลี่ยนเราให้ไม่เป้นตัวเองเลยค่ะ เรื่องภาษาก็กดดันเราสุดคุณครูก็กดดันเรา ทำให้เวลาเราไปรร. มันยากสำหรับเรา ตอนนั้นเราก็ทะเลาะกับนางเหมือนเดิม เราต้องนำเสนองานเรากดดันมากตอนนั้น แต่พอเรานำเสนอเสร็จนางกลับบอกเราว่า ทำตัวน่ารำคาญเองช่วยไม่ได้ เราไม่เข้าใจเรากดดันเครียดในการนำเสนองาน(อังกฤษล้วน)แต่พอเรานำเสนองานเสร้จเพื่อนกับพูดงี้ใส่เรา ส่วนb ก็สนิทกับเรานะคะ แต่พอเราทะเลาะกับa นางก็ไม่เคยมาสนใจเราเลยค่ะก็ทิ้งเราไปเล่นกับa แต่ตอน bทะเลาะกับa เราไม่เคยทิ้งทั้งคู่เลยนะ เราไม่ชอบความรู้สึกโดนเมินเราเลยแคร์คนรอบข้างสุดๆ เราอยากลาออกจริงๆค่ะจากที่เล่ามาไม่รุ้ทุกคนคิดไงนะคะ แต่มันแย่จริงๆค่ะ มีแต่ความกดดัน ดูถูก เพื่อนก็เห็นแต่เงิน พอเราพูดว่าไปกินข้าวนางก็จะบอกเลี่ยงนะๆ เราเหนื่อยอ่ะทุกคน เราอยากกลับไปเรียนเอกชน เพื่อนที่รร.เก่าอบอุ่นกว่าที่นี้เยอะเลย เรายอมโดนครูที่นั้นด่าโดนครูที่นั้นตี ดีกว่าเรามากดดันอีกค่ะ ตั้งแต่เรามาเรียนที่นี้เรารู้สึกอยากกลับไปทำการบ้านที่รร.เอกชนมากเราอยากทำเราไม่อยากทำของที่นี้แล้วเราพิมพ์ไม่ได้ จะทำงานก็ต้องใช้แอปแปลภาษา เหนื่อยค่ะ เราเคยบอกพ่อแม่แล้วพ่อแม่บอกให้เราลองปรับตัวดูเดะก็ชิน เราทนอยู่ แต่สุดท้ายเราก็อยู่โดยไม่สบายใจไม่มีควาสุข