คือประเด็นหลักพ่อแม่ทะเลาะกันเรื่องเงินกับเรื่องผู้หญิง แม่ผมชอบตีโพยตีพาย ชอบโยงนู่นโยงนี่ไปเรื่อย จนเอาเรื่องผู้หญิงมาทะเลาะกับพ่อ แค่ผู้หญิงคนที่อยู่ข้างร้านมาดูไลฟ์แม่ แม่ก็ตีโพยตีพายว่ากิ๊กกับพ่อจนทะเลาะกันหนักเสียงดัง ด่ากันสุดๆ พ่อด่าแม่ตัวปัญหาจนแม่มาบอกแม่จะหายไปจากบ้านเพราะพ่อบอกแม่ตัวปัญหา เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว จนจิตใจผมจากปกติ ตอนนี้เริ่มไม่ไหวแล้ว กลายเป็นผมไม่สนใจแม่ ผมจะออกจากบ้านหลังนี้แต่แม่กลับมาบอกว่า ไม่ต้องมาเผาผีแม่ ตัดขาดแม่ลูก ผมเลยบอกตัดก็ตัดไปเลย พ่อแม่นั่นแหละทำให้ผมเป็นแบบนี้ แต่แม่มาบอกผมว่าโทษแต่คนอื่นไม่โทษตัวเอง ผมเลยบอกว่าแม่ดีๆที่ไหนจะตัดลูกเพราะลูกอยากไปเติบโตที่อื่นอยากไปใช้ชีวิตที่ไม่ได้โดนกักขัง (เป็นเพราะผมอยู่กับแม่ตั้งแต่ 18 ทำงานให้เงินมาตลอด ผมเป็นคนกลัวบาป แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าบาปก็บาปจิตใจผมไม่ไหวแล้ว) นั่นแหละ ผมเลยคิดว่าผมผิดหรือป่าว ตอนนี้แม่ใช้อะไรผมผมไม่ทำให้แล้ว ผมรู้สึกว่ามันเกินที่จิตใจผมรับไหวแล้วอ่ะ ผมเริ่มที่จะว่าแม่ขึ้นเรื่อยๆ เริ่มดื้อ จากผมที่ไม่เคยแข็งข้อกับแม่มาหลายปีมากๆ ฟังแม่มาตลอดจนตอนนี้ผมเริ่มคิดที่จะฆ่าตัวตาย อยากหายไปจากโลก แต่ผมมีแฟนที่คอยช่วย 
แต่แล้วแม่ผมก็ว่าผมลามไปยันเรื่องแฟน บอกว่าแฟนดีๆที่ไหนกับแม่ยังไม่มาสวัสดี ไม่มาให้เห็นหน้า (ผมจะอธิบายให้ฟัง แฟนผมเขาสวัสดีแม่แล้ว เขาคุยกับแม่ผมได้แต่ผมไม่ค่อยอยากให้แฟนคุยกับแม่ เพราะแม่ผมชอบชวนมาขายของ ขายพวกของบำรุงอะไรเยอะแยะ ผมเลยไม่ค่อยอยากให้แฟนคุยกับแม่นาน) นั่นแหละครับ 
ผมจึงตัดสินใจว่าจะไปอยู่กับแฟน ยอมตัดขาดจากแม่ แม่บอกว่าแม่เสียใจมาก ผมเลยบอกกลับว่า พ่อกับแม่ทำอะไรลูกก็ได้ใช่มั้ย ลูกเสียใจคือพ่อแม่ถูกใช่มั้ย เพราะผมต้องทนกับคำที่แม่พูดมาตลอดว่าเมื่อก่อนแม่เลี้ยงมา อยากได้เงินเท่าไหร่ก็ให้ แต่ตอนนี้มาบอกว่าผมไม่ทำอะไร ไม่ช่วยอะไร แค่เดือนเดียวที่ผมว่างงาน ผมต้องเจออะไรแบบนี้มากๆ 
.......ผมจึงมาถามว่าแบบนี้ผมบาปมั้ยครับ........
ผมไม่สามารถปรึกษาใครได้เลย ผมกลัวบาป แต่ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ไหวแล้ว จิตใจผมพังเกินไปแล้ว เลยยอมตัดขาดสิ่งที่กัดกินความรู้สึกผม