คือเกริ่นก่อนว่าเราเป็นเด็กม.6 เรียนแล้วก็กลับบ้าน ทำงานร้านชานมทุกเสาร์อาทิตย์
   เรารู้สึกว่าตนเองเปลี่ยนไปตกใจง่ายมากๆๆ และสาเหตุที่เป็น คิดว่า
-คือเราเจองู เราเป็นคนกลัวงูคนหนึ่ง วันนั้นกลับบ้านทางลัดกับเพื่อนอีก3คน แล้วเพื่อนเจองูคนแรกทัก เราเจอคนสอง ในกลุ่มเรากรี๊ดคนเดียว คือเราเคยเจองูที่อื่นประมาณ 2 ครั้งได้ แต่นานแล้ว พอเจอก็ตกใจแต่แบบเคยมีประสบการณ์มาก่อน
-พอวันต่อมา เราเดินทางลัดอีกทางหนึ่ง ขณะที่เราเดินอยู่รู้สึกเหมือนอะไรยาวๆอยู่ตรงคอ จังหวะนั้นในใจคือนึกถึงงูเลย และเราปิดตาปิดหูปิดปากคิดในใจ จะตายก็ตายเลยจะได้ไม่รับรู้อะไร จนกระทั่งเพื่อนทักว่าเชือกมันห้อยอยู่ เราจึง ค่อยโล่ง
  ตั้งแต่นั้นมาเราตกใจง่ายขึ้นจากคนที่ไม่ค่อยตกใจอะน่ะ จนกระทั่งวันนี้เราอ่านนิยายผี+ลานฆาตกรรม แล้วเพื่อนทักขอยืมที่ชาร์ต เราตกใจจนตะโกนออกมา อาจเป็นเพราะอ่านเรื่องผีด้วยแหละแต่เพื่อนคนนี้เขามาขอยืมที่ชาร์ตประจำอยู่แล้วตั้งแต่ม.5 และเราตกใจเกือบทุกครั้งด้วย เพื่อนจะเดินมาเบาๆแล้วค่อยเรียกชื่อ มันควรจะชินแต่กลับตกใจตลอดเลย  เราจึงลองเสิร์ชกูเกิ้ลว่าตกใจบ่อยนี้เป็นอะไรไหม มันก็ขึ้นแต่แพนิคขึ้นมา(เรากลายคนคนข้างระแวงนิดหนึ่ง และเวลาตกใจหัวใจจะโหว่งๆและเป็นสักพักค่อยหายไป)
  อยากถามว่าเราเป็นแพนิคตามกูเกิ้ลไหมหรือเราคิดไปเอง