เรามีภาพบางอย่างตรึงอยู่ในใจมาตลอดตั้งแต่จำความได้...นึก ๆ ดูจะว่าเป็นความฝัน แต่ทำไมเป็นฝันที่เราคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง ทุกวันนี้ยังจำความรู้สึกพวกนั้นได้เป็นอย่างดี...
เราเห็นภาพเหตุการณ์หนึ่ง ไม่เห็นตัวเองเป็นรูปร่าง ได้ยินแต่เสียงผู้หญิงใจดี ๆ เป็นน้ำเสียงเย็น ๆ ไพเราะ ถามเราว่า
" หนูอยากเกิดเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" เราที่ไม่มีรูปร่าง ตอบเขาไป
"หนูอยากเกิดเป็นผู้หญิง เพราะคำว่าผู้หญิงเพราะดี" ความจำนั้นถูกตัดไป...
เราถูกผู้ชายแก่ในขุดขาว พาเราลอยมาหยุดใต้ต้มมะยม มองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่หน้าบ้านไม้ นั่งพิงกำแพงบ้านอยู่คนเดียว (แม่)
ผู้ชายที่มาส่งเราหันมายังเรา แล้วสนทนากันบางอย่างซึ่งเราก็จำไม่ได้ จำได้แค่เราทั้งสองคนไม่ได้อ้าปากพูดเลย ทว่าเข้าใจความหมายที่เขาบอกเป็นอย่างดี
รู้ตัวอีกทีก็รับรู้ว่าตัวเองเป็นดวงกลม ๆ ลอยเข้าไปในท้องแม่ แล้วหมดความรู้สึกไป
เราเพิ่งมาเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังเมื่อ 4 ปีก่อน แม่บอกว่า เมื่อก่อนบ้านเรามันมีต้นมะยมอยู่จริง ๆ และแม่ก็ชอบนั่งพิงกำแพงบ้าน แกบอกแกนั่งพิงทุกวัน แม่ค่อนข้างเชื่อเรานะ ว่าเราพูดจริง แต่แกก็นั่งขำที่เราบอกว่าลอยเข้าท้องแก เราก็ยืนยันว่า หนูลอยเข้าไปจริง ๆ ก็พากันนั่งขำอยู่สองคนแม่ลูก
ตอนเด็ก ๆ เราไม่รู้เรื่องธรรมมะหรอก แต่มีวันหนึ่งที่ลูกคนข้างบ้านเกิด ทุกคนดีใจกันหมด ชื่นชมเด็กคนนั้นว่าน่ารักน่าชัง ยังเห็นรอยยิ้มของแม่เขาว่าดีใจมากแค่ไหน แต่เราคนเดียวที่นั่งมองเด็กทารก แล้วมีบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ เราบอกเด็กคนนั้นว่า
"ความทุกข์ได้เกิดขึ้นแล้ว" และมองว่านี่คือจุดเริ่มต้นของความทุกข์ ในขณะนั้นเรามีอายุไม่ถึง 15 ด้วยซ้ำ อยู่ ๆ มันก็ผุดขึ้นมาในใจ ไม่เคยรู้จักหรอกว่าธรรมมะคืออะไร
พ่อหาปลามา ถ้าแกอารมณ์ไม่ดี จะให้เราทำ เราก็นั่งร้องไห้สงสารปลาทำไม่ลง บางทีแกหามาได้ถ้าแกอารมณ์ปกติ เราก็เลือกตัวเป็น ๆ เอาไปปล่อย หนักเข้าถ้าตัวไหนพะงาบๆ เราก็เอาไปรักษาโดยการลอยในอ้างปูน ครึ่งวันพอหายดีก็เอาไปปล่อย พ่อเป็นคนหา ส่วนเราเป็นคนปล่อย...
พออายุ 17 เราลองนั่งสมาธิ จากการแนะนำของเพื่อน นั่งอยู่ไม่กี่วันหรอก นั่งอยู่นับครั้งได้แต่จิตก็พบกับความประหลาดแบบที่ไม่เคยเจอ จิตมันนิ่งและสงบรวมเป็นหนึ่ง ความสุขอะไรไม่รู้ไหลเข้ามา เป็นสุขที่หาอะไรเปรียบไม่ได้ จิตบอกว่า
"สุขแบบนี้ เราไม่เคยพบเลย ไม่เหมือนความสุขที่สอบได้ที่หนึ่ง ไม่เหมือนความสุขทางโลก" มันเป็นสุขที่อธิบายไม่ได้
เราก็ไม่ค่อยสนใจ ใช้ชีวิตวัยรุ่นต่อไปเรื่อย ๆ จนมันเอาอีกแล้ว จิตมันพาเราคิด
วันนั้นเรานั่งรถสองแถว จิตมันพาเราคิดเอง เราไม่ได้ตั้งใจคิด (อาการเหมือนที่คิดกับเด็กทารกข้างบ้าน)
เราเห็นตึกรามบ้านช่อง เห็นรถผ่านไปมาพลุกพล่าน จิตมันส่งมาเลย มันถามเรา
"เห็นแล้วหรือยัง ? พอแล้วหรือยัง?" จิตเรามันไวมาก มันเห็นความทุกข์ของทุกชีวิต แล้วมันเกิดความสลด (อธิบายไม่ถูก)
"เห็นแล้ว พอแล้ว" มันตอบไปแบบนี้ ขณะที่เราอยู่บนรถสองแถว ขณะที่เรามองตึกรามบ้านช่องและผู้คนพลุกพล่าน มันถามเองตอบเอง
ถ้ามีคนถามเราว่าใครถาม ก็จิตมันถาม ใครตอบ ก็จิตมันตอบ (มันถามเองตอบเอง)
แต่ความรู้สึกมันสลดกับทุกชีวิต (ไปสลดกับเขาทำไมไม่รู้)
ตอนนี้ ทุกอย่างผ่านมา จิตที่ถามแปลก ๆ ก็หายไปบ้างแล้ว ไม่เข้มข้นเหมือนตอนเด็ก ๆ
เรามาคิด ๆ ดู ถ้าทุกอย่างเป็นความจริง เราสามารถเลือกเพศเกิดได้ด้วยจริง ๆ เหรอ??
ความจำก่อนมาเกิด....สุดท้ายแล้วเราเลือกเกิดได้ไหม?
เราเห็นภาพเหตุการณ์หนึ่ง ไม่เห็นตัวเองเป็นรูปร่าง ได้ยินแต่เสียงผู้หญิงใจดี ๆ เป็นน้ำเสียงเย็น ๆ ไพเราะ ถามเราว่า
" หนูอยากเกิดเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" เราที่ไม่มีรูปร่าง ตอบเขาไป
"หนูอยากเกิดเป็นผู้หญิง เพราะคำว่าผู้หญิงเพราะดี" ความจำนั้นถูกตัดไป...
เราถูกผู้ชายแก่ในขุดขาว พาเราลอยมาหยุดใต้ต้มมะยม มองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่หน้าบ้านไม้ นั่งพิงกำแพงบ้านอยู่คนเดียว (แม่)
ผู้ชายที่มาส่งเราหันมายังเรา แล้วสนทนากันบางอย่างซึ่งเราก็จำไม่ได้ จำได้แค่เราทั้งสองคนไม่ได้อ้าปากพูดเลย ทว่าเข้าใจความหมายที่เขาบอกเป็นอย่างดี
รู้ตัวอีกทีก็รับรู้ว่าตัวเองเป็นดวงกลม ๆ ลอยเข้าไปในท้องแม่ แล้วหมดความรู้สึกไป
เราเพิ่งมาเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังเมื่อ 4 ปีก่อน แม่บอกว่า เมื่อก่อนบ้านเรามันมีต้นมะยมอยู่จริง ๆ และแม่ก็ชอบนั่งพิงกำแพงบ้าน แกบอกแกนั่งพิงทุกวัน แม่ค่อนข้างเชื่อเรานะ ว่าเราพูดจริง แต่แกก็นั่งขำที่เราบอกว่าลอยเข้าท้องแก เราก็ยืนยันว่า หนูลอยเข้าไปจริง ๆ ก็พากันนั่งขำอยู่สองคนแม่ลูก
ตอนเด็ก ๆ เราไม่รู้เรื่องธรรมมะหรอก แต่มีวันหนึ่งที่ลูกคนข้างบ้านเกิด ทุกคนดีใจกันหมด ชื่นชมเด็กคนนั้นว่าน่ารักน่าชัง ยังเห็นรอยยิ้มของแม่เขาว่าดีใจมากแค่ไหน แต่เราคนเดียวที่นั่งมองเด็กทารก แล้วมีบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ เราบอกเด็กคนนั้นว่า
"ความทุกข์ได้เกิดขึ้นแล้ว" และมองว่านี่คือจุดเริ่มต้นของความทุกข์ ในขณะนั้นเรามีอายุไม่ถึง 15 ด้วยซ้ำ อยู่ ๆ มันก็ผุดขึ้นมาในใจ ไม่เคยรู้จักหรอกว่าธรรมมะคืออะไร
พ่อหาปลามา ถ้าแกอารมณ์ไม่ดี จะให้เราทำ เราก็นั่งร้องไห้สงสารปลาทำไม่ลง บางทีแกหามาได้ถ้าแกอารมณ์ปกติ เราก็เลือกตัวเป็น ๆ เอาไปปล่อย หนักเข้าถ้าตัวไหนพะงาบๆ เราก็เอาไปรักษาโดยการลอยในอ้างปูน ครึ่งวันพอหายดีก็เอาไปปล่อย พ่อเป็นคนหา ส่วนเราเป็นคนปล่อย...
พออายุ 17 เราลองนั่งสมาธิ จากการแนะนำของเพื่อน นั่งอยู่ไม่กี่วันหรอก นั่งอยู่นับครั้งได้แต่จิตก็พบกับความประหลาดแบบที่ไม่เคยเจอ จิตมันนิ่งและสงบรวมเป็นหนึ่ง ความสุขอะไรไม่รู้ไหลเข้ามา เป็นสุขที่หาอะไรเปรียบไม่ได้ จิตบอกว่า
"สุขแบบนี้ เราไม่เคยพบเลย ไม่เหมือนความสุขที่สอบได้ที่หนึ่ง ไม่เหมือนความสุขทางโลก" มันเป็นสุขที่อธิบายไม่ได้
เราก็ไม่ค่อยสนใจ ใช้ชีวิตวัยรุ่นต่อไปเรื่อย ๆ จนมันเอาอีกแล้ว จิตมันพาเราคิด
วันนั้นเรานั่งรถสองแถว จิตมันพาเราคิดเอง เราไม่ได้ตั้งใจคิด (อาการเหมือนที่คิดกับเด็กทารกข้างบ้าน)
เราเห็นตึกรามบ้านช่อง เห็นรถผ่านไปมาพลุกพล่าน จิตมันส่งมาเลย มันถามเรา
"เห็นแล้วหรือยัง ? พอแล้วหรือยัง?" จิตเรามันไวมาก มันเห็นความทุกข์ของทุกชีวิต แล้วมันเกิดความสลด (อธิบายไม่ถูก)
"เห็นแล้ว พอแล้ว" มันตอบไปแบบนี้ ขณะที่เราอยู่บนรถสองแถว ขณะที่เรามองตึกรามบ้านช่องและผู้คนพลุกพล่าน มันถามเองตอบเอง
ถ้ามีคนถามเราว่าใครถาม ก็จิตมันถาม ใครตอบ ก็จิตมันตอบ (มันถามเองตอบเอง)
แต่ความรู้สึกมันสลดกับทุกชีวิต (ไปสลดกับเขาทำไมไม่รู้)
ตอนนี้ ทุกอย่างผ่านมา จิตที่ถามแปลก ๆ ก็หายไปบ้างแล้ว ไม่เข้มข้นเหมือนตอนเด็ก ๆ
เรามาคิด ๆ ดู ถ้าทุกอย่างเป็นความจริง เราสามารถเลือกเพศเกิดได้ด้วยจริง ๆ เหรอ??