เหนื่อย ท้อแท้   เศร้าง่าย แต่ก็พยายามยิ้ม  รู้สึกว่าโลกมันโหดร้าย  อยากเจอแต่คนที่นิสัยดีๆ คำพูดดีๆ มันทำให้รู้สึกดี  แต่ทุกวันนี้เจอคนที่ดีก็มี คนที่ไม่ดีก็เยอะ แล้วเราก็มานั่งรู้สึกท้อแท้ว่า อะไรวะ เจอคนแบบนี้อีกละ  ไม่อยากเจอเลย  เสียใจ เสียความรู้สึก  อะไรที่เคยชอบทำก็เบื่อไปหมด  บางครั้งก็ต้องการใครสักคนคอยอยู่ข้างๆ  ต้องการคนที่เข้าใจเราโดยที่เราไม่ต้องพูดอะไรมากมาย  แต่มันก็ไม่มีเลยจริงๆ  มันเหนื่อยใจ ไม่มีแรงจะทำอะไร  ใครพูดอะไรก็เก็บเอามาใส่ใจหมด  คิดมาก  คิดมากจนบางทีนอนไม่หลับ อยากมีความสุข แต่ตอนนี้มองไม่เห็นเลยว่าอะไรที่จะทำให้เรามีความสุข   บางครั้งไปเจออะไรดีๆทำให้มีความสุข แต่พอกลับมาเจอ ครอบครัว เพื่อน หรือคนรอบตัวที่แย่  ก็ทำให้กลับมาเศร้าอีก   ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย