สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 2
คิดอยู่พักนึง ว่าจะเข้ามาตอบดีไหม
เพราะไม่ได้มีความรู้อะไรพิเศษที่จะมาช่วยได้เลย
มีแค่ประสบการณ์
เลยเข้ามาน่ะ เผื่อจะมีประโยชน์บ้าง
คุณเคยออกกำลังกายแบบสม่ำเสมอไหมครับ
สม่ำเสมอ ไม่ได้หมายถึงทุกวัน
แต่ผมหมายถึงสม่ำเสมอตามวัน และ เวลา ที่เรากำหนดมันขึ้นมาเอง
เพื่อฝึกวินัยตัวเอง ขัดเกลานิสัยตัวเอง เพิ่มการควบคุมตัวเอง
ผมเคยครับ
ผมกำหนด วัน เวลา ไปวิ่ง 5 กม. ต่อครั้ง
ช่วงแรกๆ
สาหัสมาก ตั้งแต่การตื่น การต่อรองตัวเอง การไม่อยากไป สารพัด
พอไปวิ่ง
5 กิโลเหรอจ๊ะ
แค่ไม่ถึง 200 เมตร ก็ทั้งหายใจไม่ทัน หอบจนขาขวิด
หยุดพัก เปลี่ยนเป็นเดิน
เดินยังต้องหยุดพักเลย
กลับมา ปวดขา ปวดตัวไปหมด แค่ขยับตัวก็ปวด
นอนก็เป็นตะคริวขึ้นมาตอนดึก
แล้ววัน เวลา ที่กำหนดไว้ ต้องวิ่ง ก็มาถึงอีก
คราวนี้ ต้องใจล้วนๆเลยครับ
ผมไม่สนใจความรู้สึกของตัวเอง
ผมไม่ให้เวลาที่ตัวเองออดอ้อนออเซาะ ขอไม่ไป ขอผัดผ่อน เลื่อนนัด
ผมสั่งตัวเองว่า
ลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว และออกไปวิ่ง ห้ามแฉลบต่อรองใดๆ
ผมกัดฟัน ฝืนตัวเอง ทำแบบนี้อยู่หลายเดือน
ทุกครั้งที่สำเร็จ คือไปตรงตามนัด ก็ดีใจ ฉลองใหญ่โต
จนวันนึงมาถึง
ผมเสพติดการวิ่งเอง โดยไม่รู้ตัว
วิ่งได้แล้ว แข็งแรงขึ้นมาก ไม่ต้องฝืนใจทำอีกต่อไป
ไม่เคยมีข้ออ้างอะไรมาขวางอีกเลย
ขนาดฝนตกยังไปวิ่งเลย วิ่งตากฝนนั่นแหละ
ยังแปลกใจตัวเอง
สิ่งดีๆในชีวิต
ช่วงแรกๆ มักลำบาก และต้องฝ่าฟันเสมอ
เมื่อผ่านด่านประมาณนึงไปได้แล้ว
มันจะอยู่กับเราเอง
มันจะกลายเป็นนิสัย เป็นบุคลิกขึ้นมาเอง
เหมือนธรรมชาติมนุษย์ ชอบทำสิ่งที่ตัวเองคุ้นเคย
เหมือนมนุษย์ ต้องฝึก ต้องสร้าง วินัย ทักษะขึ้นมาเอง
เราปรับมาใช้กับเรื่องงาน เรื่องอ่านหนังสือ เรื่องพัฒนาตัวเองได้หมด
ถ้าเรา "ยอม" จมไปกับการตามใจตัวเอง เราก็จะคุ้นชินกับมัน ตกเป็นทาสมันไป
เหมือนคนยอมชินกับการพนัน การได้อะไรมาง่ายๆ
ผมว่างั้นนะครับ
ถ้าผมทำได้ ทุกคนก็ทำได้ครับ
เพราะไม่ได้มีความรู้อะไรพิเศษที่จะมาช่วยได้เลย
มีแค่ประสบการณ์
เลยเข้ามาน่ะ เผื่อจะมีประโยชน์บ้าง
คุณเคยออกกำลังกายแบบสม่ำเสมอไหมครับ
สม่ำเสมอ ไม่ได้หมายถึงทุกวัน
แต่ผมหมายถึงสม่ำเสมอตามวัน และ เวลา ที่เรากำหนดมันขึ้นมาเอง
เพื่อฝึกวินัยตัวเอง ขัดเกลานิสัยตัวเอง เพิ่มการควบคุมตัวเอง
ผมเคยครับ
ผมกำหนด วัน เวลา ไปวิ่ง 5 กม. ต่อครั้ง
ช่วงแรกๆ
สาหัสมาก ตั้งแต่การตื่น การต่อรองตัวเอง การไม่อยากไป สารพัด
พอไปวิ่ง
5 กิโลเหรอจ๊ะ
แค่ไม่ถึง 200 เมตร ก็ทั้งหายใจไม่ทัน หอบจนขาขวิด
หยุดพัก เปลี่ยนเป็นเดิน
เดินยังต้องหยุดพักเลย
กลับมา ปวดขา ปวดตัวไปหมด แค่ขยับตัวก็ปวด
นอนก็เป็นตะคริวขึ้นมาตอนดึก
แล้ววัน เวลา ที่กำหนดไว้ ต้องวิ่ง ก็มาถึงอีก
คราวนี้ ต้องใจล้วนๆเลยครับ
ผมไม่สนใจความรู้สึกของตัวเอง
ผมไม่ให้เวลาที่ตัวเองออดอ้อนออเซาะ ขอไม่ไป ขอผัดผ่อน เลื่อนนัด
ผมสั่งตัวเองว่า
ลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว และออกไปวิ่ง ห้ามแฉลบต่อรองใดๆ
ผมกัดฟัน ฝืนตัวเอง ทำแบบนี้อยู่หลายเดือน
ทุกครั้งที่สำเร็จ คือไปตรงตามนัด ก็ดีใจ ฉลองใหญ่โต
จนวันนึงมาถึง
ผมเสพติดการวิ่งเอง โดยไม่รู้ตัว
วิ่งได้แล้ว แข็งแรงขึ้นมาก ไม่ต้องฝืนใจทำอีกต่อไป
ไม่เคยมีข้ออ้างอะไรมาขวางอีกเลย
ขนาดฝนตกยังไปวิ่งเลย วิ่งตากฝนนั่นแหละ
ยังแปลกใจตัวเอง
สิ่งดีๆในชีวิต
ช่วงแรกๆ มักลำบาก และต้องฝ่าฟันเสมอ
เมื่อผ่านด่านประมาณนึงไปได้แล้ว
มันจะอยู่กับเราเอง
มันจะกลายเป็นนิสัย เป็นบุคลิกขึ้นมาเอง
เหมือนธรรมชาติมนุษย์ ชอบทำสิ่งที่ตัวเองคุ้นเคย
เหมือนมนุษย์ ต้องฝึก ต้องสร้าง วินัย ทักษะขึ้นมาเอง
เราปรับมาใช้กับเรื่องงาน เรื่องอ่านหนังสือ เรื่องพัฒนาตัวเองได้หมด
ถ้าเรา "ยอม" จมไปกับการตามใจตัวเอง เราก็จะคุ้นชินกับมัน ตกเป็นทาสมันไป
เหมือนคนยอมชินกับการพนัน การได้อะไรมาง่ายๆ
ผมว่างั้นนะครับ
ถ้าผมทำได้ ทุกคนก็ทำได้ครับ
แสดงความคิดเห็น
คนที่มีความแอคทีฟตลอดเวลา ไฟไม่เคยแผ่ว ขยันมาก พัฒนาตัวเองได้ มีความคิด วิธีคิดแบบไหนครับ
ตอนนี้ กำลังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ครับ อายุ 22 กว่า
เคยออกจากมหาลัยช่วงโคิวดแรก ๆ ไม่ได้เรียน 1 ปีเต็ม
พอมาปี 64 ก็พลาดการเข้ามหาลัยยาวจนปี 65
พึ่งกลัมาเรียนเมื่อปลายปีก่อนนี้เอง
ก็ตั้งเป้าว่าจะกลับมาเรียน พัฒนาตัวเองอีกรอบ
**
แต่รู้สึกเหมือนจากตอนแรกมีไฟ มีความสดใสในชีวิต
กลายเป็นเนือย เฉื่อยชา อยู่ไปวัน ๆ
ไม่มีความคิดพัฒนาตัวเองเท่าไหร่ ( ยอมรับว่าเป็นข้อเสีย
เป็นด้านลบตัวเอง )
เวลาเห็นคนที่มีความแอคทีฟแบบตลอดเวลา
ไม่ว่าจะเรื่องอะไรแล้วแต่นะ
เรื่องเรียน เรื่องงาน อาชีพ
ไม่มีตก ไฟไม่แผ่ว ขยันมาก ๆ
เลี่ยงไม่ได้ที่จะนึกว่า ทำไมเราไม่แอคทีฟแบบนั้นบ้าง
ทำไมเราไม่เป็นแบบเขาบ้าง
รู้สึกด้อยค่า ( ลึก ๆ ) เซ็ง เบื่อหน่ายกับตัวเองครับ
รู้สึกว่าเค้าไปได้ไกลกว่าตัวเองกันจังเลย..
รู้ว่าเพราะเค้าทำแบบนี้ เค้าถึงไปได้ไกล
ตัดมาที่เรานี่สิ อืดอาด เนือย ไฟไม่มี ถึงมีแต่ก็น้อยนิดมาก
ไม่มีแรงจูงใจจะทำอะไร ขาดแรงจูงใจ
ว่าง่าย ๆ เทียบกับใครเค้า ( ที่เห็น ) ไม่ได้เลย
ยอมรับว่าคงเพราะตัวเองไม่ใช่คนเอาจริงเอาจัง
ขยันมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว
แต่ก็อยากปรับเปลี่ยน ฝืนตัวเองบ้าง อยากก้าวหน้าบ้าง
เห็นหลายคนทะยอยทำงาน ทะยอยใช้ชีวิตผู้ใหญ่เต็ม ๆ แล้ว
แต่ตัดมาที่ผม แทบจะไม่มีอะไรเลย
เห็นคนขยันมาก ๆ พยายามจนเปลี่ยนแปลงตัวเองได้
ผมนับถือมากเลย ผมก็ลองมาบ้าง อยากเปลี่ยนตัวเอง
แต่ไม่เคยยั่งยืนสักพักก็กลับมาจุดเดิม
อยากรู้ว่าพวกเค้ามีวิธีคิด ความคิดอย่างไร
หรือยังไงบ้างครับ
ถึงผลักดันตัวเองออกไปข้างหน้าได้
ขอบคุณทุกคนครับ