เราเป็นเด็กกิจกรรมในโรงเรียนแห่งหนึ่ง เราทำทุกอย่างเลยช่วยงานครูทุกอย่างช่วยด้วยใจจริง เราช่วยงานครูมาตลอดระยะเวลา 4ปี บางวันไปทำกิจกรรมจนกลับดึกๆ ยอมรับว่าเหนื่อยมาก พอเราจะขึ้นม.5เราตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนเพื่อไปเรียนกศน.เพราะเราเรียนควบรามไปด้วย เราคิดว่าเราอยากจบไวๆอยากเต็มที่กับราม ถ้าเรายังเรียนที่โรงเรียนปกติคงไม่มีเวลาเพราะเราอยู่ห้องวิทย์คณิต แล้วเราเป็นเด็กกิจกรรม พอเราคิดจะลาออกนะ ครูส่วนใหญ่เลยมาดูถูกเรามีครูคนหนึ่งพูดกับเราว่า 'ถ้าเราลากออกไปไม่เชื่อในสิ่งที่แกพูดชีวิตเราจะล่มจม'  เราก็เสียใจนะ ครูคนนั้นเป็นคนที่เราช่วยงานค่อนข้างบ่อยเลยไม่น่ามาพูดกับเราแบบนี้นะ พอเราลาออกยอมรับเลยนะว่าไม่มีครูคนไหนที่คอยถามเราเลยว่าออกไปเป็นไงบ้างเรียนโอเคมั้ยสักคำ ครูบางคนเจอกันข้างนอกทำเหมือนไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำที่ที่ตอนที่เราอยู่เราช่วยงานทุกอย่างจริงๆ แต่พอเราออกไม่มีใครเห็นหัวเราสักคนเลย เรายอมรับนะว่าเราคิดถึงโรงเรียนแห่งนี้มากๆ แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์ไรอีกแล้วแหละ หรือเราอาจจะน้อยใจไปเองก็ไม่รู้ มันดิ่งๆอะ