เมื่อวานฉันเป็นห่วงเธอ ห่วงความรู้สึกเธอ ห่วงอนาคตเธอ เกือบจะตั้งกระทู้ดราม่าละ พอล่วงเข้าตอนเย็น ความไม่สบายใจก็เริ่มคลี่คลาย หวังว่าเธอจะรับมันได้ รับมือกับปัญหาได้ ทำใจได้ ฉันรู้สึกขอบคุณทุกคนที่อยู่เคียงข้างเธอมาก ๆ

ถึงคิวของการไปขุดโปรเจ็กต์เกมขนาดจิ๋วมาาาาาากกกกกกก ที่ขึ้นโครงไว้มาหลายปี ช่วงนี้งานเดินเรื่อย ๆ ความรู้สึกดูถูกผลงานตัวเองเริ่มลดน้อยลง โฟกัสไปที่ แค่ทำให้เสร็จ ก็พอ พอแก้ปัญหาไปทีละเปลาะ ๆ จำนวนปัญหามันก็เริ่มลดลง เริ่มคลี่คลาย (สรุปว่า แล่เนื้อช้างมากินทีละน้อย น่าจะเวิร์คกว่าฝืนกินกบ 55)

ความรู้สึกที่อยากเป็นโน่น อยากทำนี่ อยากเรียนคณิตให้จบ ม.3 ม.6 อยากก่อสร้างเป็น อยากทอผ้าเป็น อยากทำนาเป็น อยากเป็นแพทย์แผนไทย อยากเรียนต่อ ป.เอก ฯลฯ เริ่มตะล่อมเข้าสู่งานเดียว คืองานทำเกมมือถือ และพอใจว่า เราทำได้แค่นี้ก็ดีแล้ว

ผลส่วนหนึ่งน่าจะมาจากโฆษณาแอพแก้โรคผัดวัน ประกันพรุ่ง ที่ขึ้นมาโปรโมตทางทวิตเตอร์ ส่งผลทางอ้อม 55 ดึงสติกลับมา ต้องขอบคุณ รวมทั้งกำลังใจดี ๆ จากป้าแถวบ้านด้วย

มารายงานแค่นี้แหละ สำหรับวันนี้ เป็นกระทู้สุดท้าย ส่งท้ายของวัน น่าจะไม่ลืมพูดเรื่องอะไรละ ฝันดีนะเธอ