ที่จะเล่ามานี้ อาจเป็นเรื่องจริง หรือ ไม่จริง แล้วแต่คนจะคิด จะขอเล่าแบบสั้นๆน่ะ

สมมุติ
ผมก็มีปัญหาครอบครัวของผม จะไม่ขอเล่าให้ฟัง ผมไม่อยาก เจอพวกเขาอีก ตลอดชีวิต แต่ ผมกลัวบาป ผมบาปไหมครับ
ไม่เคย ส่งเงินให้พวกเขา ไม่ได้เจอหน้ากันมา 7ปี ไม่อยากใช้คำว่าผู้มีพระคุณ ใช้คำนี้ไม่ไหวจริง ตอนพ่อล้มป่วย ผมนี้ ยิ้นเลย ดีใจมาก
ตอนแม่ จ่ายค่ารักษาพ่อหมด บ้านล้มละลาย ผมนี่ดีใจมาก ผมบาปมากไหมครับ

อะไรที่ทำให้ ผมเกลียดพ่อกับแม่ ได้มากขนาดนี้กัน ผมย้อนกลับมา ถามที่ตัวเอง อาจเพราะ พวกเขาไม่เคยให้ อิสระกับผม
ใช้แต่ คำว่า ผู้มีพระคุณ กำหนดชีวิตผมหมด พอแยกมาทำงาน ก็หาทางแยกกันอยู่ ไม่ติดต่อกันอีก แม้พ่อจะเคยแจ้งความคนหาย
ผมก็ไม่เคยสนใจ ขอแค่อย่างเดียว ชาตินี้ทั้งชาติ อย่าได้เจอกันอีก ผมทำใจใเจอพวกเขาไม่ไหวจริงๆ มันฝืนความรู้สึกเกินไป

แม้ตอนนี้ พ่อล้มป่วยใกล้ตายแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร ผมบาปไหมครับ

แม่ผมก็ไม่ได้เลี้ยง ยาย ตอน ยายล้มป่วย แม่ไม่ได้สนใจ เคยถาม แม่ทำไมทิ้งยาย แม่บอก เพราะ อายุเยอะแล้ว
ฝืนรักษาไปก็ ไม่ได้อะไร มีแต่ เสียเงินเปล่า บ้านก็จะล้มละลาย น้องชายแม่ น้าผมเลย เอายายไปรักษา น้องชายแม่ น้าชายผม เลย
บ้ามล้มละลายแทน แม่ผมบาปไหม แต่ ถ้ามอง ผมว่า แม่ ตัดสินใจถูกแล้ว เพราะ ดูสภาพน้าชายแล้ว ตอนนี้ไม่มีบ้าน ไม่มีงาน ไม่มีรถ
จากที่เคย อาศัยอยู่บ้าน หลังล่ะ 10 ล้าน ตอนนี้ ไม่มีเงินจะกินข้าว แม่ผมตัดสินใจถูกไหม

แต่พอพ่อล้มป่วยเป็น โรคไต ปลาหวาน มะเร็ง ด้วย แม่เอาเงินทั้งหมด ไปรักษาแบบไม่คิด ถึง อนาคต
ตอนนั้นจำได้ ชีวิตเหมือน ตกนรก ลำบากมาก จำฝั่งใจ พอได้งานทำ เลย รีบย้าย ไม่ขอติดต่อกันอีก ทิ้งพวกเขาไว้ แต่ ผมไม่ได้รู้สึกผิดอะไร

ถ้า ไม่อยากกลับบ้านไปหาพ่อแม่ เจอแล้วมีแต่ควาทุกข์ อยากแยกกันอยู่ทางใครทางมัน ไม่ขอเจอกันอีก จะบาปไหม