สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์ อยู่กับคุณยายที่เป็นอัลไซเมอร์ จนวินาทีสุดท้ายกันนะคะ
คิดถึงยายค่ะเลยอยากเล่า
ก่อนหน้านี้คุณย่าเป็นอันไซเมอร์ ตอนนั้นไม่มีใครเข้าใจค่ะ เลยมีบางเรื่องที่รู้สึกผิด

แต่กระทู้นี้เป็นเรื่องของคุณยายที่ตลก ปนสงสาร มาเล่าค่ะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ก่อนนะคะ

ตั้งแต่เกิดมา น้อยครั้งที่จะได้ยินคุณยายเรียกชื่อหลานๆ ได้ถูกต้องค่ะ ยายมักจะเรียกชื่อหลานสลับกับชื่อลูก ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ ยังเด็กอยู่
นิสัยยาย ชอบฟัง ไม่ชอบพูด ไม่ชอบเสียงดัง (เปิดทีวีสมัยก่อน ต้องเปิด 1 ขีดค่ะ) ทำให้สุดท้ายเป็นคนแก่ที่หูดีที่สุดเท่าที่เคยเจอมา 555
การเรียกชื่อสลับกันอาจจะดูเป็นเรื่องปกติ ที่ไม่ปกติสำหรับเรา อีกอย่างเราเป็นหลานสาวคนเล็กสุด อาจจะเกิดในช่วงที่ยายจำไม่ได้ก็เป็นได้

ทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว
เรื่องที่ทำให้ต้องพายายไปหาหมอก็คือ เมื่อ 10 ปีก่อน ทำบุญบ้านค่ะ รับยายมาจากบ้านป้า มาเอ็นจอยกันที่บ้านค่ะ
ระหว่างฟังพระสวด ได้ยินเสียงกรี๊ดมาจากครัว ปรากฎว่า ยายเปิดขวดน้ำยาล้างจานกินค่ะ ถามยายว่ากินทำไมยายก็บอกว่าแค่ชิมๆค่ะ
(คงหิวน้ำ แล้วเห็นขวดน้ำยาล้างจานใกล้ๆ เหมือนทำไปโดยไม่รู้ตัว)

เจอได้ที่ชายคลอง
หลังจากนั้น ก็เกิดอาการยายหายตัวขึ้นบ่อยครั้งค่ะ หายออกจากบ้านป้า
กรณีนี้ ถ้าเป็นผู้ป่วยอัลไซเมอร์ท่านอื่น คงต้องตามหากันทางเดินถนน แต่คุณยาย ตามหาได้ที่กลางคลองค่ะ
บอกให้ขึ้นมา ยายจะไม่ขึ้นนะคะ ยายจะเก็บผักบุ้งหาปลา แล้วก็จะด่าลูกหลาน ถ้าบังคับให้ขึ้น
บางครั้งก็นั่งเฝ้ากันตามชายคลองค่ะ นั่งดูยายว่ายน้ำกันไป พอถึงช่วงเย็นยายจะขึ้นมาเองค่ะ

ป้าเริ่มอายุเยอะ จะดูแลยายไม่ค่อยไหว แม่จึงรับยายมาอยู่ด้วยค่ะ หลังจากนี้ ก็บันเทิงละ เราจะได้อยู่กับยายแบบใกล้ชิดเลยค่ะ

หลานที่ไม่ใช่หลาน
ช่วงที่รับยายมาอยู่ด้วย ยายจำหลานและลูกไม่ได้
เริ่มจำใครไม่ได้แล้วค่ะ เรียกชื่อใครไม่ได้เลย เวลานี้จะยิ้มหัวเราะให้ค่ะ
ส่วนเราที่เป็นหลานคนที่ชอบแกล้งยาย และเสียงดัง(ยายไม่ชอบคนเสียงดัง)ที่สุด ยายจะไล่กลับบ้านค่ะ “แต่นี่บ้านหนูนะยาย 😅”
ครั้งหนึ่งเคยพาเพื่อนมาบ้าน ยายเรียกว่าหลานเลยค่ะ ดูรักเพื่อนเรามาก ส่วนเรายายถามว่า เมื่อไรจะกลับบ้านสักที 555555555
ส่วนเพื่อนที่มา ก็เล่นกับยายด้วยค่ะ ไล่เรากลับบ้านหมดเลย

กระจกคลุมผ้า
อันนี้เลยค่ะที่สุดของมหกรรมคลุมกระจกทุกบาน ยายเริ่มเดินไม่ได้ เพราะก่อนหน้าที่ย้ายมา ยายนอนติดเตียงจนเส้นยึด ไม่สามารถเดินได้
หลังอาบน้ำให้ จะพาไปแต่งตัว แม่ให้ยายนั่งบนวิวแชร์ค่ะ อยู่หน้ากระจก แม่ไปหยิบผ้า เรานั่งอยู่ใกล้ๆ ได้ยินยายคุยเสียงหวาน หันไปดูยายคุยกับกระจกค่ะ
คุยจริงจังด้วย อารมณ์เหมือนเจอคนแก่ เสียงนอบน้อมเชียว น่าสงสารมากนะคะ ที่ไม่รู้ว่าคนในกระจกคือตัวเอง

ก.ไก่-ฮ.นกฮูก
เวลายายจำอะไรไม่ได้ จะเกิดอาการปวดหัวค่ะ ไม่รู้จะทำไง เลยให้ยายพูดสิ่งที่ตัวเองจำได้
และสิ่งที่ยายจำได้คือการท่อง ก.ไก่ ให้ถึง ฮ.นกฮูกค่ะ อัศจรรย์มากที่ยายท่องจบได้ ตอนนี้ค่ะที่ยายจะดีใจมาก ที่ตัวเองจำได้
เรากับแม่งงเลยค่ะ เพราะเรากับแม่ท่องไม่ครบ 555 เห็นยายมีความสุขกับสิ่งที่พอจะจำได้ช่วงนั้น ให้ยายท่องทุกวันเลยค่ะ
ทุกวันจะช้าลง และค่อยๆหายไปทีละพยัญชนะ เราได้รู้ว่าสมองยายเหลือแค่ไหนจากการให้ยายท่องค่ะ

คุยได้ทุกเรื่อง
ในเมื่อยายไม่สามารถตอบคำถามหรือสนทนาตอบโต้ได้แล้ว ไม่ปล่อยให้ยายไบ้ค่ะ พูดอะไรที่ไม่เชื่อมโยงกัน ยายก็ยังตอบได้ค่ะ ยายเก่งงง
ถามอะไรก็ได้ค่ะถ้าเห็นด้วยถือว่ายายอารมณ์ดี ถ้าปฏิเสธแสดงว่าอารมณ์เสียแล้ว
เรา:ยาย! เรือบินผ่านหลังคา โปรยหมาลงมา 2 ตัว หมาสวยไหม?
ยาย: สวย!
เรา:ยาย! ในคลองมีแมวบนพื้นมีปลา เดินไปเดินมา อีกาสีอะไร?
ยาย:สีกระทวย
เรา:ห๊ะ สีอะไรนะ
ยาย:มันนวลๆ
เรา:มันนวลๆนี่อร่อยไหม?
ยาย:เอามา 2 ชิ้นดิ๊
(แสดงว่าหิว)
ทั้งขำ ทั้งสงสาร พอหัวเราะ ยายก็หัวเราะตามค่ะ

พาไปด้วยในทุกที่ที่ยายไม่เคยไป
สิ่งที่ประทับใจ คือได้พายายไปหลายที่
-ร้านอาหาร ตอนยายอยู่บ้านเก่าไม่เคยทานข้าวนอกบ้าน พอได้กินข้าวนอกบ้าน เจริญอาหารเลยค่ะ
-ทะเล ยายหลับค่ะ ลมเย็นๆทำยายง่วง
-สวนสัตว์เป็นที่ที่ยายชอบมากค่ะ ถึงแม้กลับมาบ้านยายจะจำอะไรไม่ได้แล้ว แต่ตอนอยู่สวนสัตว์ เข็นวิวแชร์ไปค่ะ ตามที่ยายชี้นิ้ว
ยายจะดูแต่ช้างนั่นแหละ ทริปนี้ยายยิ้มไม่หยุด กลับมาบ้าน ยายวันนี้ไปไหนมา ยายตอบไม่ได้ไปไหนนิ อ่าว555 แต่วันนั้น ยายอารมณ์ดีสุดๆเลยค่ะ ไม่ไล่เรากลับบ้านด้วย

ระบายได้ทุกเรื่อง
ระบายได้ทุกเรื่อง เพราะเดี๋ยวยายก็ลืม 555 จะอกหักรักคุดงานมีปัญหา ระบายกับยายค่ะ คำตอบยายที่ได้คือ “หรอ” 555

ยายไม่เคยโกหก
ชอบก็ชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ
ยายเป็นคนแก่อัลไซเมอร์ที่ทุกคนรักค่ะ เพื่อนๆมักซื้อของขวัญมาให้ ครั้งหนึ่งได้ผ้าพันคอ ถามยายมีคนให้มา ชอบไหม “ไม่ชอบ ไม่สวยเลย” แต่ถ้าให้พูดอะไรจะพูดตามนะคะ
ยายมีคนชื้อให้ อวยพรให้เขาทีสิ เจริญๆ ยาย:”เจริญๆ”

ลืมกิน ลืมกลืน
เริ่มอมข้าวค่ะ พาหาหมอ ใส่ท่ออาหาร
ช่วงนี้ยายจะพูดน้อยลงมากๆเลยค่ะ คันจมูกจะแกะสายตลอด ใส่จนลืมก็ไม่แกะออกแล้วค่ะ

นิ้วหลุดทีละข้อ
ตรวจพบว่ามีก้อนเลือดอุดตันอยู่ตรงส่วนของสะโพก เพราะโรคเบาหวานที่เป็นมาตั้งแต่สาวๆ และเส้นยึดไม่สามารถเดินได้มานาน ผ่าตัดไม่ได้ รักษาได้ตามอาการ
จู่ๆเท้าก็มีจุดดำ คล้ำ หมอบอกมันจะเป็นแผลขึ้นมาเรื่อยๆ รักษาแผลให้ดี รักษาตามอาการ เพราะไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ไม่ต้องพามาโรงพยาบาลแล้ว หมอจะมาดูอาการที่บ้านเดือนละครั้งค่ะ
นิ้วยายเริ่มเป็นแผลลึกค่ะ ทำแผลกันทุกวันจนหมอชมว่าสะอาดและดีมาก ส่วนยาย ถึงจะตัดชิ้นเนื้อที่ตายออก ยายก็ไม่มีเสียงร้อง เพียงแต่ขากระตุกค่ะ
ขั้นตอนการทำแผลไม่ขอลงรายละเอียดมากนะคะ แต่ทุกอย่างแม่ทำดีที่สุด สะอาดที่สุด เพราะสิ่งที่อันตรายที่สุดหากไม่สะอาด คือการติดเชื้อในกระแสเลือด ต้องระวังที่สุดค่ะ
ช่วงนี้คนที่น่าสงสารที่สุดเป็นแม่ค่ะ เพราะต้องตัดชิ้นเนื้อของแม่ตัวเอง ทำแผลไป ร้องไห้ไปค่ะ ทุกวันๆ

ลืมหายใจ
ยายนอนหลับเกือบ 2 เดือน ไม่ลืมตา ไม่พูดจา เว้นช่วงหายใจนานค่ะ หายใจแรง
ช่วงเว้นระยะหายใจอยู่ที่ครึ่งนาทีได้ค่ะ วันสุดท้ายลืมตามาและยิ้มให้แม่ แล้วก็หลับยาวค่ะ

ตอนยายไม่หายใจ เสียใจนะ ที่จะไม่ได้เจออีกแล้ว อีกใจก็ดีแล้วอย่าทรมานอีกเลย

เราได้พายายไปทุกที่ที่พอจะพาไปได้ก่อนยายจะหลับยาว เห็นยายหัวเราะ คุยกับยายทุกเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง

อัลไซเมอร์น่ากลัวค่ะ อย่าหงุดหงิดใส่เวลาที่เขาจำอะไรไม่ได้นะคะ ไม่มีใครอยากลืมสิ่งที่ตัวเองอยากจำ
นี่คือการดูแลอย่างเต็มที่สำหรับผู้ป่วยอัลไซเมอร์ค่ะ ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ

ถ้าดูแลคนที่รักอย่างดีที่สุดแล้วเราจะไม่เสียใจภายหลังเลยค่ะ