รู้สึกเสียใจทุกครั้งที่ตีลูก ลูกก็เริ่มโตแล้ว

เรารู้สึกเสียใจที่ตีลูก เราไม่ได้ตีลูกบ่อยนะ นานๆจะพลั้งมือ ส่วนมากเราจะดุจะเตือน บ่นไปสอนไป คนเป็นแม่เนาะ ก็อยากให้ลูกเป็นคนดี มีวินัย ลูกสาวเราอยู่ป. 6 เริ่มโตเป็นสาวแล้ว บางทีเราก็ไม่อยากตีแต่พอเราพูดดุลูก มันก็พลั้งมือไปตี ลูกเราร้องไห้น้ำตาไหล ที่เราตีเขา เราสงสารลูกมาก จนมานั่งร้องไห้ เพราะลูกเราเริ่มโตเป็นสาวแล้ว เรากลัวไปกระทบจิตใจลูกมาก แต่เราระงับอารมณ์เราไม่อยู่ ด้วยเรื่องเล็กน้อยที่เราดุลูก เหมือนเขาลืมจัดตารางเรียน ลืมเตรียมงานที่ครูสั่ง ตอนลูกร้องไห้ ตอนนั้นเราก็โอบลูกมากอด ขอโทษลูก ที่เราตีลูก เราเสียใจมากๆ เราควรจะอารมณ์เย็นกว่านี้ให้ได้
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 6
ผมอาจจะเห็นต่าง ถ้าการตีไม่ใช่ระดับทำร้ายร่างกาย ผมว่าตีได้นะ ทุกวันนี้ คหสต ผมว่าสังคมบางทีก็โอ๋เด็กมากเกินไป จนทำให้ไม่มีภูมิคุ้มกันใดๆเลย ไม่ได้ดั่งใจก็เสียใจ สมัยก่อนคนไม่ได้จิตใจเปราะบางขนาดถูกพ่อแม่ตีแบบเหมาะสมแล้วจะเป็นจะตาย ทุกวันนี้เหมือนระวังความรู้สึกเกินไปยังกับไข่ในหิน ผมว่ามีส่วนทำให้ อัตราคนป่วยซึมเศร้าเยอะขึ้นมาก, แต่ท่านใดไม่อยากตีผมก็ไม่ขอก้าวล่วง เป็นสิทธิของพ่อแม่ที่เลือกจะเชื่อในวิธี และการเลี้ยงลูกของแต่ละคน

สังคมสมัยก่อนตีกันแทบจะ 90%++ ผมก็เติบโตมากับการถูกพ่อแม่และครูตี พี่น้องผมเช่นกัน แฟนผมด้วย ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ผมหรือพี่น้องก็ไม่ได้มีใครก้าวร้าวหรือขี้โมโห

ผมก็ตีลูกตามความหนักเบา ไม่ได้ตีรุนแรงอะไร เบากว่าเวลาตบยุง 50% ใช้มือธรรมดา ตีไปที่ก้นหรือมือเท่านั้น ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้โตขึ้นมา ความดื้อน้อยลง ตีก็น้อยลงตาม ก็ไม่เห็นจะร้องไห้อะไร เวลาตีก็อธิบายเหตุผลก่อน แล้วให้เค้าบอกมาว่าผิดอะไรถึงถูกตี จะแก้ไขยังไงในอนาคต

ย้ำ หากการตีนั้นไม่รุนแรงเกินกว่าเหตุ ไม่ถึงขั้นทำร้ายร่างกาย เช่นตีจนเขียว ช้ำ นี่ก็ไม่ใช่ละ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่