คือตอนนี้ผมอายุ 16ปี แล้วคือผมมาอยู่กับพ่อได้จะ 3เดือนแล้ว แต่ที่ผ่านๆมา เราแค่เจอกันบางครั้ง แต่ที่นี้ผมรู้สึกว่าอยู่กับพ่อน่าดีกว่า เพราะผมจะไม่อด
แล้วผมอยู่กับพ่อมาเรื่อยๆ พ่อก่อฝากผมทำงานหลายที่ ผมทำงานนึงที่พ่อฝากมันเหนื่อยมากสำหรับผม เพราะผมเป่็นคนที่ไม่เคยทำงานเลย
ผ้านแค่ก่อสร้าง แต่ผมก่อไม่ได้ทำมันนานนัก แต่ที่นี่ผมเป้นเด็กที่ไม่เคนเปิดสังคม แต่พ่อผมเขาก่อนึกว่าผมไม่สนใจในงานที่พ่อฝาก แล้วผมเหนื่อยจากที่ผมทำงานมาแล้ว แต่ผมหม่เคยบ่นว่าเหนื่อยเลยแม้แต่นิดเดียว พอผมล้างจานแต่ไม่ล้างหม้อข้าว ก่อตะหวาดใส่ผม ผมทำน้ำโดนหมูที่เขาหมักใว่ เค้าก่อด่าผมด้วยคำพูดดังนี้ ต้าทำไมทำแบบนี้วะ ไม่มองให้มันดีๆก่อนอะ ตามีใว้ทำอะไร แล้วผมก่อเงียบเขาจะพูดกับผมแบบนี้ทุกครังเมื่อผมทำผิดแล้วความผิดมันก่อจะประมานนี้ทุกครั้ง แล้วผมก้อยิ้มให้กับมันทุกครั้ง แล้วพูดพร้อมออกไปว่าขอโทษ ไม่เคยเถียง อาจจะทำสีน่าที่หวาดกลัวไปบ้าง แบบนี้ผมควรทำยังไงดีครับ พอขึ้นนอนมาผมรู้สึกอยากจะตะโกน แต่ผมแค่บอกว่าไม่เป่นไรพรุ่งนี้เดียวพ่อก่ออารมณ์ดี ช่วยอ่านมห้จบแล้วช่วยผมทีนะครับขอร้อง
ใครเป่นแบบผมใหม่ขอความคิดเห็นหน่อย ?
แล้วผมอยู่กับพ่อมาเรื่อยๆ พ่อก่อฝากผมทำงานหลายที่ ผมทำงานนึงที่พ่อฝากมันเหนื่อยมากสำหรับผม เพราะผมเป่็นคนที่ไม่เคยทำงานเลย
ผ้านแค่ก่อสร้าง แต่ผมก่อไม่ได้ทำมันนานนัก แต่ที่นี่ผมเป้นเด็กที่ไม่เคนเปิดสังคม แต่พ่อผมเขาก่อนึกว่าผมไม่สนใจในงานที่พ่อฝาก แล้วผมเหนื่อยจากที่ผมทำงานมาแล้ว แต่ผมหม่เคยบ่นว่าเหนื่อยเลยแม้แต่นิดเดียว พอผมล้างจานแต่ไม่ล้างหม้อข้าว ก่อตะหวาดใส่ผม ผมทำน้ำโดนหมูที่เขาหมักใว่ เค้าก่อด่าผมด้วยคำพูดดังนี้ ต้าทำไมทำแบบนี้วะ ไม่มองให้มันดีๆก่อนอะ ตามีใว้ทำอะไร แล้วผมก่อเงียบเขาจะพูดกับผมแบบนี้ทุกครังเมื่อผมทำผิดแล้วความผิดมันก่อจะประมานนี้ทุกครั้ง แล้วผมก้อยิ้มให้กับมันทุกครั้ง แล้วพูดพร้อมออกไปว่าขอโทษ ไม่เคยเถียง อาจจะทำสีน่าที่หวาดกลัวไปบ้าง แบบนี้ผมควรทำยังไงดีครับ พอขึ้นนอนมาผมรู้สึกอยากจะตะโกน แต่ผมแค่บอกว่าไม่เป่นไรพรุ่งนี้เดียวพ่อก่ออารมณ์ดี ช่วยอ่านมห้จบแล้วช่วยผมทีนะครับขอร้อง