เธอคือรักแรกของผม อยู่กันมา 4 ปี ผมไม่เคยนอกใจเขาเลยสักครั้งและเขาไม่เคยนอกใจผมเหมือนกัน
เราเคยสาบานกันไว้ว่าถ้าใครนอกใจหรือบอกเลิกก่อนขอให้มีอันเป็นไป และผมไม่เคยคิดว่าคนที่เราต่างคนต่างไว้ใจกัน
เขาจะมาบอกเลิกเราก่อนทั้งๆที่ผมรักเธอมาก เกาะขา ไม่ให้ไป แต่ทุกครั้งที่เขาผักผมล้มจนเจ็บ เขาก็ยังมีความคิดที่จะถามเจ็บมั้ยขอโทษ
สุดท้ายผมต้องยอมปล่อยเธอไป เพราะรั้งไว้แค่ไหนเธอก็ไปอยู่ดี ผมทำใจให้คิดถึงเขาไม่ได้เลย ร้องไห้จะเป็นบ้าทั้งวัน มันทรมานมากเลยกับการไม่มีเธออยู่ตรงนี้กับผม
ในขนาดที่ผมเสียใจร้องไห้เป็นเดือนๆ แต่เธอกับยิ้มได้มีความสุขทั้งๆที่ผมเป็นทุก ทางเธอมีเพื่อน และ ผู้ชายมากมายที่เข้ามาคุยกับเธอเลยทำให้เธอรู้สึกว่ายังมีคนอื่นที่เยียวยาความเศร้าของเธอได้ กับมาที่ผม ไม่มีอะไรมาเยียวยาใจผมได้เลย ไม่ว่าผมรองคุยกับผู้หญิงคนอื่นแล้วมันก็สู้ห้องแชทของเธอไม่ได้เลย ไปหาเพื่อนช่วยลืมเธอได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น พออยู่คนเดียวก็เอาแต่คิดถึงเธอ และร้องไห้ซ้ำไปซ้ำมา เอาแต่คิดถึงเธอตลอดเวลาและเขาบล็อกผมทุกช่องทาง และเอาคนคุยของเธอมาแทนที่ผม แมวที่เคยเลี้ยงด้วยกันมา 6 ตัว ก็เป็นผมที่เลี้ยง ส่วนเธอบอกว่าเดี๋ยวโอนค่าแมวให้ทุกเดือน แล้วไม่ต้องติดต่อมาถ้าไม่ใช่เรื่องแมว
ผมต้องสร้าง IG เพื่อดูสตอรี่ของเธอว่าเธอเป็นยังไงสบายดีมั้ย ทางเธอไปได้ราบเลื่อนแบบสบายๆ กับผมที่ยังเป็นทุกตลอดเวลา คิดไปต่างๆนาๆว่า คนที่เธอคุยอยู่จะดีเท่าเรามั้ย กลัวโดนหลอก เย็_ แล้วทิ้ง กลัวว่าผู้ชายจะนัดให้เธอไปหาเขา เพราะเธออยู่กรุงเทพ แต่กับเขาคนนั้นอยู่สมุทรปราการ ไม่อยากให้ฝ่ายหญิงไปหาผู้ชาย ถ้ามันทำอะไรไม่ดีขึ้นมาอะ บ้านผู้ชายก็ไกลมากพอสมควร ผมคิดไปถึงขั้นนั้น เพราะตลอดเวลาที่ผมคบกับเธอมาไม่เคยทำร้ายร่างกายเธอเลยสักครั้ง แต่มีใช้อารมณ์และหงุดหงิดใส่เธอบ้างก็ตาม ตอนนี้ผมมีแต่ห่วงที่หมุนเป็นวงกลม ไม่สามารถหลุดออกจากเธอได้สักที ผมต้องทำยังไงถึงจะลืมเธอได้ต้องทำยังไง ไม่ห่วงและคิดถึงเธออีก ผมเกลียดช่วงเวลาแบบนี้มากๆเลย ถึง
ว่าเราจะจบดีด้วยก็ตาม แต่ทำไมเธอถึงไม่กลัวสิ่งที่เธอสาบานไว้เลย ว่าใครเลิกก่อนจะมีอันเป็นไป ใครเป็นแบบผมมั้ยครับ แล้วต้องทำยังไงถึงจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ครับ ขอคำตอบคนที่เคยผ่านเรื่องนี้มาได้แล้ว หน่อยครับ เธอคือรักแรกของผม
เสียใจร้องไห้คิดถึงเธอในขนาดเดียวกันที่เธอยิ้มมีความสุข
เราเคยสาบานกันไว้ว่าถ้าใครนอกใจหรือบอกเลิกก่อนขอให้มีอันเป็นไป และผมไม่เคยคิดว่าคนที่เราต่างคนต่างไว้ใจกัน
เขาจะมาบอกเลิกเราก่อนทั้งๆที่ผมรักเธอมาก เกาะขา ไม่ให้ไป แต่ทุกครั้งที่เขาผักผมล้มจนเจ็บ เขาก็ยังมีความคิดที่จะถามเจ็บมั้ยขอโทษ
สุดท้ายผมต้องยอมปล่อยเธอไป เพราะรั้งไว้แค่ไหนเธอก็ไปอยู่ดี ผมทำใจให้คิดถึงเขาไม่ได้เลย ร้องไห้จะเป็นบ้าทั้งวัน มันทรมานมากเลยกับการไม่มีเธออยู่ตรงนี้กับผม
ในขนาดที่ผมเสียใจร้องไห้เป็นเดือนๆ แต่เธอกับยิ้มได้มีความสุขทั้งๆที่ผมเป็นทุก ทางเธอมีเพื่อน และ ผู้ชายมากมายที่เข้ามาคุยกับเธอเลยทำให้เธอรู้สึกว่ายังมีคนอื่นที่เยียวยาความเศร้าของเธอได้ กับมาที่ผม ไม่มีอะไรมาเยียวยาใจผมได้เลย ไม่ว่าผมรองคุยกับผู้หญิงคนอื่นแล้วมันก็สู้ห้องแชทของเธอไม่ได้เลย ไปหาเพื่อนช่วยลืมเธอได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น พออยู่คนเดียวก็เอาแต่คิดถึงเธอ และร้องไห้ซ้ำไปซ้ำมา เอาแต่คิดถึงเธอตลอดเวลาและเขาบล็อกผมทุกช่องทาง และเอาคนคุยของเธอมาแทนที่ผม แมวที่เคยเลี้ยงด้วยกันมา 6 ตัว ก็เป็นผมที่เลี้ยง ส่วนเธอบอกว่าเดี๋ยวโอนค่าแมวให้ทุกเดือน แล้วไม่ต้องติดต่อมาถ้าไม่ใช่เรื่องแมว
ผมต้องสร้าง IG เพื่อดูสตอรี่ของเธอว่าเธอเป็นยังไงสบายดีมั้ย ทางเธอไปได้ราบเลื่อนแบบสบายๆ กับผมที่ยังเป็นทุกตลอดเวลา คิดไปต่างๆนาๆว่า คนที่เธอคุยอยู่จะดีเท่าเรามั้ย กลัวโดนหลอก เย็_ แล้วทิ้ง กลัวว่าผู้ชายจะนัดให้เธอไปหาเขา เพราะเธออยู่กรุงเทพ แต่กับเขาคนนั้นอยู่สมุทรปราการ ไม่อยากให้ฝ่ายหญิงไปหาผู้ชาย ถ้ามันทำอะไรไม่ดีขึ้นมาอะ บ้านผู้ชายก็ไกลมากพอสมควร ผมคิดไปถึงขั้นนั้น เพราะตลอดเวลาที่ผมคบกับเธอมาไม่เคยทำร้ายร่างกายเธอเลยสักครั้ง แต่มีใช้อารมณ์และหงุดหงิดใส่เธอบ้างก็ตาม ตอนนี้ผมมีแต่ห่วงที่หมุนเป็นวงกลม ไม่สามารถหลุดออกจากเธอได้สักที ผมต้องทำยังไงถึงจะลืมเธอได้ต้องทำยังไง ไม่ห่วงและคิดถึงเธออีก ผมเกลียดช่วงเวลาแบบนี้มากๆเลย ถึง