สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียนม.ปลาย ที่กำลังจะจบเพื่อศึกษาต่อมหาวิทยาลัย คณะนิติศาสตร์
ถึงช่วงสอบกลางภาคเทอมแรก งานเยอะจนไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อนดี เรามีครอบครัวที่ไม่อบอุ่นเลย และทุกคนในบ้าน ต่างใช้อารมณ์พูดคุยกัน ทะเลาะกันบ่อย ไม่มีเหตุผล และไม่มีความเป็นผู้ใหญ่

ปู่ ชอบเปิดทีวีเสียงดัง จนรอบข้างได้ยินแม้แต่ข้างบ้าน รอบทิศ และปู่เป็นคนที่ชอบตะโกนข้ามหัวข้ามบ้าน เวลาคุยกันกับย่า ชอบตะโกนใส่กัน ทะเลาะกัน เหมือนกลัวคนข้างบ้านไม่ได้ยิน ไม่รู้ ว่ากำลังทะเลาะกัน เราเกิดมา18 ปี ทุกวันที่บ้านเราต้องทะเลาะกัน พ่อเราโดนเลี้ยงมาแบบขาดความอบอุนและความกดดัน เป็นเด็กใจแตก มีลูกตั้งแต่อายุยังน้อย เราเป็นเด็กที่ไม่มั่นใจในตัวเอง และเก็บกด จากพฤติกรรมครอบครัวที่ทะเลาะกันทุกวันมาโดนตลอด และโดนป้าที่เลี้ยงมากดขี่ ทำร้ายร่างกาย และด่าทอ ชอบบังคับ

ครั้งหนึ่งเราโดนป้า ถีบหน้าห้องน้ำ โดนกระชากเข้ากำแพง โดนด่า ใช้อารมณ์ในการพูดคุย เราเก็บกดมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยมีความสุขเลย จนเหมือนว่าตอนนี้เรากำลังจะเป็นบ้า ไม่ก็เสียสุขภาพจิต

พ่อกับแม่ เขาแยกทางกันเพราะไม่เข้าใจกัน โดยส่วนตัวพ่อเป็นคนอารมณ์ร้อน ใช้อารมณ์ ใช้เสียงเวลามีปัญหา เรียกว่าร้องแข่งกัน กลัวเถียงไม่ชนะกัน

ก่อนพ่อแม่จะแยกกัน เรา3คน เคยอยู่ร่วมกัน จนกระทั่งเราขึ้นป.1 ช่วงนั้นร้องไห้คิดถึงแม่บ่อยมาก อีกทั้งเมื่อก่อนแม่เดินทางไปทำงานบ่อย ไม่ได้เจอแม่ง่ายอย่างทุกวันนี้ เราเลยเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่นมากและ เป็นคนก้าวร้าว มาตั้งแต่เด็ก ก่อนจะเป็นคนสุขุมนิ่ง มีเหตุผลขนาดนี้ เราเคยด่าเพื่อนเสียๆหายๆ เจ้าชู้ คบซ้อน ทิ้งเพื่อนไ้ว้คนเดียว ปากเร็วปากจัด มีเรื่องทะเลาะบ่อย แต่ไม่เคยใช้ความรุนแรง ตอนเด็กเราเป็นคนชอบหาเรื่องคนไปทั่ว ชอบมีปัญหา หรือเรียกง่ายๆเป็นเด็กมีปัญหา ป.6 เราไม่เรียน โดดเรียนไปห้องสมุด ไม่ทำงานส่ง เข้าม.1 ใหม่ๆ มีเรื่อง เพื่อนที่เคยเล่นด้วย ต่างห้อง ไม่ชอบหน้า โดนเพื่อนหาเรื่อง ม.1 เริ่มไม่ยุ่งกับใคร แต่มีคนเข้ามายุ่งเยอะมาก ทั้งรุ่นพี่ เพื่อน ครู
ม.1 เป็นอะไรที่นรกมาก ไม่เคยมีความสุขเลย หน้าเครียด กดดัน และซึมเศร้า

อย่างที่บอก เราอยากออกจากการดูแลของครอบครัวนี้เพราะ เรายังโดนควบคุม ว่าเราต้องทำอย่างงี้อย่างนั้นจากป้าอยู่ เราตั้งใจจะเข้าเรียนนิติศาสตร์ ซึ่งมันต้องอ่านหนังสือ และสอบไม่เหมือนชาวบ้านเขา โดนการชอบเขียน พิจารณา เหตุผล และความเข้าใจ กฎหมายมาตรานั้น ช่วงเวลาสอบของคณะนี้ คือข้อเขียนส่วนใหญ่ ค่าเทอมทางบ้านช่วยจ่ายได้ เพราะเราเป็นลูกเขา หน้าที่ก็คือช่วยซับพอร์ต บุตร ของท่าน ค่าใช้จ่าย
ซึ่งดี ที่บ้านเราซัพพอร์ตเรื่อง เงิน ค่าใช้จ่าย อยู่

แต่พวกเขาไม่เคยเข้าใจสิ่งที่เราจะสื่อสาร ไม่มีความเป็นพ่อแม่ที่เราจะปรึกษาเรื่องความรักได้ เรื่องเรียน เรื่องอะไรหลายๆ อย่าง บางทีพูดไปพวกเขาไม่เข้าใจ เราก็ไม่อยากที่จะนั่งอธิบาย เราไม่ค่อยมีมนุษย์สัมพันธ์กับที่บ้าน เพราะ มีเหตุการ์ณไม่เข้าใจกันบ่อยๆ และไม่ยอมคุยกัน ต่างคนต่างหันหลังใส่กัน หรืออาจจะเรียกว่ากลัวเสียฟอร์ม

เราแค่อยากเรียนจบมหาวิทยาลัย และทำงานมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง และก็ออกจากครอบครัวนี้ เพราะทุกวันเราได้ยินพวกเขาทะเลาะกัน บางทีมันลามมาหาเราก็มี

แล้วบ้านเรา ปู่กับย่าเขาเป็นคนที่ คนรู้จักเยอะ หลายคนมาพูดคุยมา หาปู่กับย่า ส่วนใหญ่จะมีพวกขี้เมา เสียงดัง เวลาคุยกัน เหมือนไกลกัน หลายเมตร จริงๆก็นั่งข้างกัน เราไม่เคยมีสมาธิอ่านหนังสือเลย เราจะออกไปด่าไปบอกอะไรก็ไม่ได้ มันทำให้เรารำคาญคนที่บ้าน ไม่น้อยเลยละ เราไม่อยากคุยกับย่ากับปู่ เพราะเขาพูดไม่รู้เรื่อง ไม่ใช่เพราะว่าเขาแก่นะ พวกเขาอายุ60 กว่าๆเอง แค่พวกเขาใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง คุยอะไรกัน ใบ้อารมณ์ตลอด

เราโดนป้าบังคับมาตลอดการเลี้ยงดู จะไปไหนทำอะไรโดนห้าม จนกลายเป็นคนไม่กล้าทำอะไร เก็บกดซึมเศร้า ไม่มีความสุข ขาดความอบอุ่น เป็นคนมีปัญหา เราอ่านหนังสือ จะสอบ ป้าเรียกไปใช้งาน ไปทำนู้นทำนี้ ซึ่งไม่ใช่ว่าทำไม่ได้นะ แต่ม.6 งานมันท่วมจริงๆ อีกทั้งจะเข้ามหาลัย เรายื่นม.อุบลไป ตั้งแต่เทอมแรก บางทีอธิบายอะไรไป ก็ไม่เคยเข้าใจ แล้วก็มาเรียกร้องว่า ทำไมไม่พูด ทำไมไม่บอก ก็เพราะเขาไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลยจริงๆ เราเลยไม่อยากจะอธิบาย อยากพูดด้วย มันคือการตัดปัญหา ไม่ให้ตัวเองเจอโหมดประสาท- หรือหลีกเลี่ยงการทะเลาะ