สาเหตุก็มาจากตอนนี้เรากับสามีกำลังต่อเติมบ้าน อยู่เป็นส่วนตัวแบบหลังเล็กๆพออยู่ได้
เงินก็เงินเราสองคน พ่อสามีกับพี่เขยเรา
‌ เคยทำอาชีพช่างก่อสร้างมาก่อนเราเลยไม่จ้างคนนอกเข้ามาทำ เพื่อที่จะได้ประหยัดงบค่าจ้างแล้วเอาเงินส่วนนั้นไปซื้อวัสดุต่างๆเพิ่มเติม เราก็ไม่ได้ใจจืดใจดำอะไรหรอก ถึงจะเป็นครอบครัวเดียวกันเราก็คิดไว้แล้วว่าให้เงินน้ำใจเล็กๆน้อยๆแต่อยากรอให้บ้านเป็นรูปเป็นร่างสักเล็กน้อยก่อนถึงจะให้ แต่มันไม่เป็นอย่างที่เราคิดอะดิ ยังไม่ทันได้ลงเสาบ้านเลยพ่อสามีก็มาขอตังจากเราแล้วครั้งละ200รวมทั้งหมดที่ให้ไปก็800แล้ว สักพักพ่อสามีก็ไปตัดไม้มาทำเสาให้พี่เขยก็ช่วยก่ออิฐ สามีเราก็ช่วยทำตลอดนะไม่ได้ปล่อยให้พี่เขยกับพ่อสามีทำกันแค่สองคน คนนอกบ้านที่เค้ามีน้ำใจจะช่วยก็มาช่วยกันเราให้เงินเป็นน้ำใจเค้าก็ไม่รับ แต่พอเวลาผ่านไปเงินที่เราให้พ่อสามีไปน่าจะไม่พอต่อความต้องการ งานทุกอย่างเลยหยุดชะงักไม่มีใครมาช่วยทำเลย เพราะเราไม่มีเงินให้และยังต้องตัดไม้เพิ่มอีกเพื่อกั้นห้องซึ่งตรงนี้เป็นหน้าที่ของพ่อสามีแต่ก็ไม่ยอมไปตัดให้ มาขอเงินเราค่าตัดไม้อันละ50บาท ไหนจะตัดมาแล้วต้องมานั่งเหลาไม้อีก เราไม่มีให้เพราะที่เราให้ไปก็พอสมควรแล้ว อีกอย่างบ้านก็ยังไม่เสร็จ ถ้าบ้านเสร็จแล้วส่วนที่เหลือเราให้ได้ทั้งนั้นแหละเราคิดว่าถ้าจะขอเงินก็บอกว่าขอเลยไม่ใช่มาคิดค่าไม้ค่าจิปาถะอะไรแบบนี้ ไม้ก็ไปตัดมาจากป่าชายเลนไม่ได้ซื้อต่อของใครมา ไม่นานพ่อสามีก็ออกไปตัดไม้นะแต่ไม่ได้ให้เราหรอกเอาไว้ให้พี่เขยต่อเติมห้อง เมื่อก่อนไม่คิดจะทำนะ แต่พอเราต่อเติมบ้านขึ้นมาเท่านั่นแหละ ทำตามด้วยเลยและรอของที่เหลือจากเรา โดยที่ไม่ลงทุนอะไรเลยคือแม่สามีเป็นคนขี้ตืดขี้เหนียวมากกกก อะไรที่ได้มาฟรีๆเอาทั้งนั้น จะเอาของๆเราทั้งๆที่เรายังไม่บอกเลยว่าจะให้หรือเปล่า ตอนแรกคิดอยู่ว่าจะให้แต่พอเจอเหตุการณ์แบบนี้เราคงต้องกลับมาคิดดูใหม่อีกที และอีกอย่างพี่เขยเป็นพี่คนโตของบ้านถ้าพ่อกับแม่จะทำอะไรให้สักอย่างเค้าไม่คิดเงินตรากัน เค้าทำให้ฟรีๆเลย แม่บอกให้ไปทางซ้ายก็ไปทางซ้ายบอกให้ไปทางขวาก็ไปทางขวา หนี้สินทั้งหมดที่แม่ยืมใครต่อใครมาพี่เขยต้องจัดการให้หมดเพราะแม่ไม่ได้ทำงาน พี่เขยเลยกลายเป็นลูกรักในสายตาพ่อแม่ ต่างกับสามีเรา เพราะเรามีครอบครัวแล้วจะมาเต็มร้อยกับพ่อแม่เหมือนที่ผ่านมามันไม่ได้ เค้าเลยไม่พอใจสามีตรงจุดนี้เลยไม่มีใครอยากพูดด้วย ปรึกษาอะไรก็ไม่ได้เค้าชวนทะเลาะสามีเรากันทั้งบ้าน ทั้งๆที่สามีเป็นลูกคนกลางก็ลูกคนหนึ่งด้วยเหมือนกันปัจจุบันนี้เลยเลือกที่จะนิ่งเงียบดีกว่า มาต่อนะคะ
‌สุดท้ายเราสองคนสามีต้องลงมือทำเอง พ่อแม่สามีพี่เขยเดินออกมาดูกะทำเหมือนจะช่วยแต่ก็หาว่าเราไม่ให้ทำ ส่วนแม่สามีมาจุกจิกทุกอย่าง ของไม่พอต้องซื้อเท่านั้นเท่านี้นะทั้งๆที่ความจริงไม่ต้องซื้ออะไรมาเพิ่มเยอะสักเท่าไหร่แล้ว ก็อย่างว่าแหละพอเราต่อเติมบ้านเค้าสามคนพ่อแม่พี่เขยคิดจะต่อเติมที่พี่เขยอยู่เหมือนกัน ถ้าวัสดุเราเหลือเค้าจะขอต่อ เลยยุยงให้เราสั่งของมาให้เยอะๆ แต่เราก็สั่งตามจำนวนที่ควรจะใช้นะ สั่งมาเพื่อทำบ้านเราโดยเฉพาะไม่ได้เผื่อใคร เพราะงบประมาณก็ต้องประหยัด มาต่อนะงับ หลังจากที่เราลงมือทำเอง แม่สามีพูดว่าเจ้าของบ้านลงมือทำเองแล้ว เราด้วยความเหนื่อยล้าเนอะ แล้วต้องมาเหนื่อยใจอีกพูดออกไปว่า ทำเองบ้างสิบ้านตัวเองจะรอให้ใครมาทำให้อีกอย่างทำเองจะได้ไม่เปลืองงบ ไม่มีเงินมากมายที่จะต้องมาจ้างเยอะขนาดนั้น หลังจากวันนั้นก็คือเมื่อวานนี่แหละ 
‌เรากับสามีเอาเงินที่ยืมป้ามาไปคืน พอเราจะกลับพี่เขยเดินมาพอดีจะมาขอผัดผ่อนหนี้ที่แม่ยืมเค้าไว้ เราก็ยิ้มให้ตามปกตินะแต่พี่เขยทำสีหน้าแบบเสียๆใส่เราถ้าให้จะพูดหยาบคายหน่อยๆคิดว่าเพื่อนๆก็คงรู้แหละว่าเป็นยังไงพร้อมกับเอานิ้วชี้หน้าเรา เราคิดล่ะว่าที่บ้านต้องพูดถึงเราตอนที่เราไม่อยู่แหละพี่เขยทำกิริยาแบบนั้นคนอื่นก็เห็นกันหมดตั้งหลายคนแล้วเป็นญาติๆของพี่เขยทั้งนั้น แต่เราไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับหรอกนะ คิดได้ก็คิดูว่าสิ่งที่ทำมันถูกแล้วเหรอ โตๆกันแล้ว พี่เขยก็อายุเลขสามล่ะ แค่พูดเท่านั้นต้องเดือดร้อนกันเป็นฟืนเป็นไฟด้วย ใครแตะต้องไม่ได้พี่เขยออกรับแทนแม่หมดทุกเรื่อง ทีแม่เอาเราไปพูดให้คนบ้านอื่นฟังเรารู้หมดแต่เราไม่ว่าเลยสักคำเพราะไม่อยากมีปัญหา เพราะเราไม่มีแม่แล้วเราเลยเคารพท่านเหมือนแม่แท้ๆถึงจะเป็นแค่แม่ยายกับลูกสะไภ้ก็เถอะ แต่เราก็ยังให้เกียรติทุกคนในบ้านสามีเหมือนเดิมนะ แต่แค่คิดว่าอยู่ให้ห่างๆใช้ชีวิตทำงานเก็บเงินสะสมสร้างตัวดีกว่า ต่างคนต่างอยู่ดีที่สุด แล้วบ้านสะสมทำวันละเล็กละน้อยไปไม่นานก็จะสมบูรณ์แล้ว จะได้อยู่เป็นครอบครัวจริงๆสักที
แต่ก็นั่นแหละทั้งกิริยาพี่เขยและพ่อกับแม่เรารู้สึกว่าเห็นแก่ได้เกินไปนะยังคิดเบียดเบียนได้แม้กระทั่งคนในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นตัวเราเองหรือใครๆที่พูดตรงๆพูดเรื่องจริงพวกเค้าจะรับไม่ได้ทันทีแล้วโกรธมากด้วย พยายามจะหาเหตุผลดีๆมาต่อว่าเรากลับ ถ้ากับเค้าอยู่เราให้อะไรเราให้ด้วยใจไม่ว่าจะเป็นของใช้หรือกับข้าวเราให้ไม่คิดค่าอะไรทั้งนั้น แต่พอกับเราอะไรที่ขายได้หามาขายยัดเยียดเราทุกอย่าง ถึงตอนช่วงเราลำบากขอความช่วยเหลือจากเค้าก็ไม่มีช่วยเราสักคน แต่กับคนในครอบครัวสามี เรากับสามีช่วยมาตลอดไม่ว่าจะเรื่องอาหารการกิน เรื่องเงินและอีกหลายๆเรื่อง แต่พอครั้งไหนเราไม่ได้ช่วย สถานการณ์พลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลย แม่สามีชักสีหน้าใส่ ไม่พุดไม่จา แถมไม่มองหน้าเราเลย สามีเคยถามนะว่าแม่เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมทำสีหน้าไม่พอแบบนั้น แม่เค้าก็ตอบว่าไม่ได้ไม่พอใจอะไรนะก็ทำหน้าปกติดีนิ (แต่กิริยาท่าทางที่แสดงออกสวนทางกับคำพูดมันดูไม่ยากหรอกเนอะคนเรา)แม่ก็ไปเรียกพ่อกับพี่เขยมาต่อว่าสามีอีก มีปัญหากันกี่ครั้งๆก็ไม่เคยคุยกันดีๆต้องยกทีมมารุมด่าเราด้วยทั้งๆอาศัยอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ  และพูดแต่คำของพ่อกับพี่เขยที่ออกมาจากปากด่าเป็นคำหยาบทั้งนั้น ชนิดที่ว่าเหมือนไม่ใช่ด่าคนอะ เอะอะก็จะพลั้งมือพลั้งเท้าใส่สามีเราอย่างเดียว เรากับสามีอดทนและทำเป็นไม่ใส่ใจเลือกที่จะเงียบมาโดยตลอดไม่ว่าจะโดนต่อว่าอะไรก็ตาม แต่ก็นะความอดทนของเรามีขีดจำกัด พอเราพูดออกไปบ้างเราก็กลายเป็นคนผิด แม่สามีว่าสามีอกตัญญู ล้ำเลิกบุญคุณ ดูเป็นคนไม่ดีเฉยเลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะสามีเราก็เป็นลูกชายสายเลือดเดียวกับเค้าเหมือนกัน แต่พ่อแม่กลับเลือกปฏิบัติกับลูกแต่ละคน ไม่เหมือนพี่เขยที่เป็นพี่ชายว่ามี ต่อให้ทำอะไรให้พ่อกับแม่ลำบากใจแค่ไหน ทำนิสัยไม่ดียังไงพ่อแม่ก็ไม่เคยต่อว่าเลยสักครั้ง เราอยู่ตรงนี้แน่นอนคงจะห่างจากสิ่งเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ แต่พยายามบอกตัวเองเสมอว่าเราหลีกเลี่ยงได้ ทำเป็นไม่ใส่ใจไปบ้างก็ดี
ไม่ต้องแคร์หรือให้ความสำคัญอะไรขนาดนั้นก็ได้
เป็นเค้าไม่ได้ไปเจอสังคมภายนอกด้วยแหละเลยไม่รู้ว่าเค้าใช้ชีวิตกันยังไง ได้แค่ทำตัวยิ่งใหญ่อยู่ในกะลาใบเดิม #หมดยุคชี้หน้าต่อว่าคนอื่นแล้วค่ะ ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะเพื่อนๆชาวพันทิป
อย่างน้อยๆก็ยังมีเพื่อนๆที่คอยอ่านและชี้แนวคิดให้และได้ระบายความรู้สึกที่มันอึดอัดใจออกมา