หมาที่เลี้ยงไว้อายุ 10 ขวบ เพิ่งจากไปเมื่อวันที่ 6 ที่ผ่านมาครับ
ป่วยเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว หัวใจโต และโรคไต ได้ปีกว่าครับ หมอบอกว่าอาการอยู่ในช่วงระยะท้ายๆแล้ว
น้องเสียตอนที่ผมกำลังออกไปซื้อวิตามินแบบเจลเพื่อที่จะเอามาให้น้องทานครับ เพราะช่วงหลังเริ่มทานน้อย
ก่อนออกไปก็ลูบหัวบอกเดี๋ยวมานะ พอขับรถกลับเข้ามาถึงบ้านแม่บอกไม่ทันแล้ว น้องไปแล้ว

ผมเข้าใจคำว่าหัวใจแหลกสลาย มันเป็นยังไงก็วันนี้เอง ดิ่งสุดๆ
ทั้งๆที่ผมเตรียมใจกับเรื่องนี้มานานแล้วตั้งแต่น้องป่วย ว่ายังไงน้องก็อยู่ได้ไม่นาน
แนวคิดต่างๆ อายุขัยน้องสั้นกว่าเรา หลักธรรมต่างๆ ทุกชีวิตเกิดมาต้องจากกันสักวันนึง
แต่พอเอาเข้าจริงเหมือนคนเรียนทฤษฎีมาแน่น แต่สอบจริงสอบตกเลยครับ มันทำใจไม่ได้เลย

ภาพความทรงจำแววตาแรกที่น้องมองมาตอนวันที่ไปเลือกซื้อยังจำได้ขึ้นใจ
ตอนนั้นน้องอายุ 45 วันอยู่ในกรงรวมกับพี่ๆน้องๆ แล้วโดนพี่น้องงับหู งับหาง เหมือนโดนรังแก
ตอนแรกผมลังเลจะเลือกอีกตัวนึง เป็นสีขาว แต่แววตาที่ตัวนี้มองมาคือ เลือกหนูที ผมเลยเลือกน้องมาอยู่ด้วยตั้งแต่นั้นมา

ตั้งแต่นั้นมาก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมตลอด 10ปีที่ผ่านมา ผมปฎิบัติเหมือนเป็นลูกคนนึง นอนบนเตียง
นั่งรถไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ตัวติดกันเกือบ 24 ชั่วโมง
ผม WFH ตลอดครับ น้องก็จะมานั่งใต้โต๊ะทำงานบ้าง ข้างๆบ้าง ให้ผมเอาเท้าลูบๆสัมผัสตัวตลอด

จนถึงภาพความทรงจำสุดท้ายตอนที่ผมฝังน้องกับมือ
ผมค่อยๆกลบจากส่วนหางขึ้นมา เพื่อที่จะได้มองหน้าน้อง พูดบอกลาต่างๆนาๆ
จนเหลือแต่ตรงหน้าน้อง ที่ผมจะได้มองเป็นครั้งสุดท้าย
วินาทีที่เอาดินกลบหน้าน้องนั้นคือใจสลายมากครับ ในชีวิตไม่เคยเสียใจหนักขนาดนี้มาก่อนเลย

มองไปที่ไหนในบ้านก็ใจหวิวไปหมด เงียบเหงาไปหมด ภาพความทรงจำที่เค้าเคยนั่งๆนอนๆตามมุมต่างๆเต็มหัวผมไปหมด
ต่อจากนี้ตลอดไปจะไม่มีเค้ามาอ้อน ตอนผมนั่งทำงานแบบนี้อีกแล้ว คิดแล้วมันทรมานใจสุดๆครับ มีเค้าแค่ตัวเดียว ตอนนี้เหมือนเสียส่วนนึงของชีวิตไปเลย ดูรูปในมือถือก็ร้องไห้ กว่าจะข่มตานอนได้ก็ร้องไห้ ตื่นมาก็นึกถึงภาพเค้าทันที ไม่รู้จะร้องไห้ไปอีกนานแค่ไหน