ใครเคยอ่านกระทู้ก่อนหน้าเราจะรู้ว่าเราทำงานสายฟรีแลนซ์ ต่อจากนี้จะแทนตัวเองว่าบีนะคะ ตอนนี้บีอายุ 18 ปีเต็มแล้วค่ะ มันอยู่ในช่วงที่มันมีอะไรหลายๆอย่างกระทบกับชีวิตมากรู้สึกเหนื่อยท้อไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตอยู่ต่อขอก็บอกก่อนนะคะว่า (บีมีโรคประจำตัวคือโรคซึมเศร้ากับโรคแพนิคเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว) ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง ก่อนหน้านี้บีเคยมีเงินใช้อย่างไม่ขาดมือแต่พอหลังจากเข้ามาใช้ชีวิตในมหาลัยการเงินก็เริ่มมีปัญหาและครอบครัวใหม่ของพ่อบีก็เหมือนจะมีปัญหากับพ่อบีเลยทำให้ภาระค่าใช้จ่ายของพ่อบีสูงเพิ่มขึ้น บีไม่สามารถ รับงานทำได้เหมือนเดิม เพราะเรียนหนัก ไอเดียตัน การเงินขาดมือ ไม่สามารถฝืนตัวเองทำงานได้เหมือนเดิม ไม่อยากทรุดเหมือนปีก่อน(ใครอยากรู้อาการทรุดลองเข้าไปดูกระทู้ที่บีเคยตั้งไว้นะคะ) ปัญหาความรักก็คงเป็นเพราะบี บีทั้งขี้น้อยใจขี้หึง ระแวง บางครั้งก็จะรู้สึกเหนื่อยทั้งเรียนงานความรักในเวลาเดียวกันจนเหมือนคนไม่มีแรงบางครั้งก็เหม่อลอยรู้สึกเหนื่อยมากๆไม่รู้จะจัดการปัญหากับตัวเองยังไงไม่กล้าก้าวข้ามไปทำงาน part time พอรู้อยู่แล้วว่าบีก็เรียนหนักไม่มีเวลาให้งานตรงนั้นจะทำงานเป็นสายฟรีแลนซ์ต่อไปก็ต้องใช้หัว creative หนักมากรู้สึกว่าตัวเองทำได้ไม่ดีพอการวาดรูปหรือว่าการทำอะไรที่เป็นงานสายอาร์ตโดยตรงก็ไม่ใช่คนที่มีประสิทธิภาพมากขนาดนั้นงานที่เคยรับทำคนที่เคยจ้างก็เงียบหายไปปกติทุกๆเดือนเขาจะคอยเป็นคนให้งานบีแต่พอเขาหายไปกลายเป็นว่ารายได้ขาดมือ จนบีคิดว่าตัวเองทำงานไม่ดีหรือเปล่าหรือว่าเขาได้คนที่ทำงานดีกว่าเลยเลือกที่จะเอาบีออก(แต่บอกกันบ้างก็ดีเขาหายไปเลย) เพราะว่าตอนที่บีทำงานกับเขา บีก็เพียงอายุ 17 มันเหนื่อยมากมันเหนื่อยจนบอกไม่ถูก บีอยากร้องไห้ไม่รู้จะทำอะไรกับตัวเองก่อนดีอยากตั้งใจเรียนมากๆแต่บางครั้งเราก็เหนื่อยเหม่อลอยไม่มีสมาธิจากคนที่เคยมีเป้าหมายอยากจะจริงจังกับชีวิตอยากให้ชีวิตมีความมั่นคงและร่ำรวยเหมือนครอบครัวอื่นบ้างอยากให้ครอบครัวตัวเองมีชีวิตกินอยู่ที่ดี อยากพัฒนาฝีมือคุณภาพของตัวเองก็กลายเป็นว่าด้อยค่าตัวเองตัวเองทำไม่ได้ร้องไห้กับตัวเอง เหนื่อยหมดไฟ แล้วล่าสุดเพิ่งเป็นแพนิคในที่สาธารณะรู้สึกไม่ดีมากมันคืออยู่ในช่วงการรับน้องเลยทำให้บีรู้สึกอายและรู้สึกไม่ดีกลัวทำให้พวกพี่เขาลำบาก เพราะแค่อาการที่บีเป็นเลยตัดสินใจไม่เข้ารับน้องอีกเลยเพราะกลัวตัวเองจะไปเป็นภาระคนอื่น อยากมีเพื่อนอยากทำความรู้จักกับคนอื่นแต่ก็ทำได้แค่คิดไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้หรือว่าใครเข้ามาในชีวิตก็กลายเป็นว่าปิดกั้นถอยห่าง ลองพยายามแล้วแต่มันก็กลายเป็นว่าปิดกั้นมากกว่าเดิม แต่ถึงยังงั้นในช่วงทำงานกลุ่มบีก็คิดว่าตัวเราเองก็สามารถทำงานออกมาได้ดีบีสามารถสื่อสารกับคนในทีมได้ดี แต่เพียงแค่ว่าพอใครมาตีสนิทบีเองก็จะไม่ค่อยตอบเหมือนกลายเป็นว่าบีเป็นคนพูดไม่เก่ง ทั้งที่บีเคยเป็นคนพูดเก่ง มันเหนื่อยมากน่าจะบอกไม่ถูกไม่รู้จะจัดการปัญหาของตัวเองและความคิดตัวเองยังไงดีทั้งเรื่องความรักการงานครอบครัวการเรียนมันประสมปนเปกันไปหมดจนเราไม่รู้จะตั้งหลัก เริ่มทำอะไรก่อนดีมันเหนื่อยมากเหนื่อยสุดๆ