ตั้งแตเรียนจบมา เราก็มาทำงานกับป้า กินอยู่กับเขาโดยไม่มีเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย เงินเก็บป้าก็เป็นคนเก็บให้ค่ะ ยอมรับว่ามีเงินเก็บเพราะป้าเลย ป้าบอกว่าสมัยก่อน ป้าดิ้นรนสู้ชีวิตมาลำบากมากๆ จนมีทุกวันนี้ ป้าค่อยข้างมีเงินค่ะ ต่อให้ป้าเลิกทำงานก็ใช้ยังไงก็คงไม่หมด แต่เมื่อก่อนป้าก็ไม่ได้โชคดีเหมือนเรา ที่มีคนคอยช่วยตลอดมา แต่ ทำไมเรารู้สึกว่า ตัวเราเองไม่เคยได้ลองได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง วันไหนที่ป้าไม่สนใจ นิดหน่อย จิตใจมันรู้สึกห่อเหี่ยว และ หดหู่ในใจ รู้สึกว่าเหมือนตัวเองยังไม่โตเลยค่ะ การมีเงินเก็บมันก็ดีค่ะ แต่เราบริหารเงินเองไม่เป็น จะทำอะไรก็ต้องผ่านป้าก่อน ต้องเชื่อฟังป้าเสมอ ที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ได้จะต่อต้านป้านะคะ แต่เราแค่รู้สึกว่าเราไม่มีชีวิตที่เป็นของเราเอง เหมือนยังเป็นเด็กที่ทำอะไรเองไม่เป็น ถ้าวันหนึ่งไม่มีป้า เราจะใช้ชีวิตได้อย่างไร? เพื่อนๆเคยรู้สึกแบบนี้กันไหมคะ ไม่เคยได้ลองใช้ชีวิตด้วยตัวเราเอง ควรทำอย่างไรดีกับชีวิตนี้ต้องพึ่งพาคนอื่นตลอด☹️
การที่เราพึ่งพาคนอื่น บางทีมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าตัวเราไม่มีคุณค่าในชีวิตเลยค่ะ