ตู้ใบนั้น?? ตอนหนึ่ง

“กิ่งหล้า”น้องนางบ้านนา ซึ่งจำต้องละถิ่นฐานบ้านเกิดมาทำงานในเมือง ในรุ่นของหญิงสาวขืนสืบสานเป็นชาวนาต่อไปก็อดตาย ปีหนึ่งปลูกข้าวได้แค่นาปีครั้งเดียวนาปรังอย่าไปหวัง เพราะน้ำไม่เคยพอเหมือนที่อื่น ขายข้าวได้หักลบหนี้เงินกู้ค่าปุ๋ยค่าเมล็ดพันธุ์แล้วแทบไม่เหลืออะไร

กิ่งกราบเท้าพ่อแม่ลามาสู่กรุงด้วยน้ำตา โชคดีเธอเรียนจบวุฒิ ม3 จึงได้งานที่โรงงานแห่งหนึ่งจากความช่วยเหลือของเพื่อนสาวคนบ้านเดียวกัน สาวๆหลายคนที่มาจากบ้านนอกจบชั้นประถมศึกษาเป็นส่วนใหญ่ หาได้เฉพาะงานตามร้านอาหารหรือเป็นคนใช้บ้านเศรษฐี

หญิงสาวทำงานอย่างขยันขันแข็ง จนคนคุมงานยันผู้จัดการในโรงงานมองเห็นความดีข้อนี้ กิ่งมักจะถูกมอบหมายให้ทำงานล่วงเวลาบ่อยๆ เพราะเอ็นดูอยากให้หล่อนได้มีรายได้เพิ่มขึ้น

น้องกิ่งผู้กตัญญูเจียดเงินเดือนไว้ใช้สำหรับตัวเองเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ที่เหลือเธอส่งจุนเจือให้ทางบ้านเกือบทั้งหมดเป็นค่าใช้จ่ายทางบ้านที่ตอนนี้แทบจะปลูกข้าวเอาไว้กินอย่างเดียวแล้ว เพราะขายไปก็ไม่ได้อะไร

ต่อให้มุมานะอย่างไรก็ต้องมีวันหยุด ผู้จัดการเรียกกิ่งไปเตือนด้วยความเมตตาว่า จำต้องบังคับให้เธอพักผ่อนอาทิตย์ละวัน เพราะกลัวจะโหมงานหนักไปเกินสภาพร่างกายจะทนได้
ไม่ใช่สาเหตุที่จะตัดรายได้เธอแต่อย่างใด

         
อีกอย่างวันหยุดเธอก็รู้สึกเบื่อ นอกเหนือไปจากเรื่องส่วนตัวแล้วเช่น ซักผ้า ทำความสะอาดห้องพัก กิ่งก็ไม่มีกิจธุระใดเหลืออีก เรื่องความรื่นรมย์บันเทิงนั้นตัดไปได้เลยสำหรับหญิงสาว เช่นจะไปดูหนัง เดินห้าง ซื้อของ หล่อนพยายามใช้จ่ายเงินทุกบาททุกสตางค์อย่างประหยัดที่สุด

กิ่งหล้าไม่ใช่คนแต่งตัว หล่อนเป็นคนใส่เสื้อผ้าเรียบๆมาแต่ไหนแต่ไร หรือถ้าใครจะเรียกว่าเชยก็สุดแท้แต่ หน้าก็แค่ผัดแป้งพอเป็นพิธี ไม่เคยมีสีสันฉูดฉาดบนใบหน้าให้ใครเห็นเลย กินข้าวก็ข้างทางง่ายๆ หรือถ้าเวลาเอื้ออำนวยเธอก็จะซื้อวัตถุดิบมาทำกินไปหลายๆมื้อให้เปลืองน้อยที่สุด

สิ่งที่ตัวหญิงสาวคิดว่าฟุ่มเฟือยที่สุดในชีวิตคือโทรศัพท์มือถือ ทั้งๆที่ก็ไม่ใช่รุ่นหวือหวาอะไร แต่เธอก็คิดว่ามันแพงอยู่ดี

มันเป็นความสุขประการเดียวของเธอที่ใช้ติดต่อกับพ่อและแม่ หลังจากตรากตรำทำงานหนัก

แม้ไม่มีอะไรมาปรุงเสริมเติมแต่ง กิ่งหล้าก็ใช่ธรรมดาเสียเมื่อไหร่ โครงหน้าเธอถึงไม่เรียว                   พิมพ์นิยม มีสันกรามอยู่บ้าง แต่ คิ้วตา จมูก ปาก ก็รับกันอย่างชัดเจน เพียงแต่ไม่เป็นไปตามกระแสเท่านั้นเอง

เธอมีเรือนผมที่ดำยาว คิ้วเข้มเป็นปื้นตามธรรมชาติ ใต้ลงมาคือดวงตาโตใส จมูกงอนรับกันแม้ไม่ได้โด่งมากมาย ริมฝีปากอวบอิ่มสมกับส่วนอื่นๆบนใบหน้า

เป็นถึงขวัญใจวินมอเตอร์ไซค์เลยทีเดียว แต่ทว่าเธอวางตัวดี ถูกเกี้ยวพาราสีบ้างก็พอยิ้มๆให้ ไม่ด่ากลับเหมือนเพื่อนสาวโรงงานคนอื่นๆ

คนไหนเสนอให้นั่งซ้อนท้ายฟรีๆ เธอก็ปฏิเสธดีๆแบบไม่หักหาญน้ำใจ แต่ก็ไม่ให้ความหวัง

ความรักของกิ่งหล้าในตอนนี้เป็นสิ่งไกลเกินเอื้อมเหลือเกิน เธอมีห่วงแต่ครอบครัว.