คือเรื่องมีอยู่ว่าเราทะเลาะกับแฟนเราเพียงแค่เรื่องน้อยนิด ทะเลาะเรื่องกินข้าวเราบอกให้นางกินข้าวแล้วนางไม่ยอมกินนางบอกไม่คิดแต่คือเราต้องนั่งรถไฟกลับไปบ้านเราใช้เวลาเดินทาง3-4ชม.เรากลัวเขาจะหิวระหว่างทางเลยบังคับ แล้วนางก็ตะคอกใส่เรากับมาว่าคนไม่หิวจะบังคับทำไมว่ะ แล้วเราก็เลยไม่กินด้วยเช่นกัน แล้วนางก็เหมือนจะไม่พอใจก็เลยยอมกินแล้วนางก็เลยเรียกเราไปกินด้วยแต่เราไม่อยากกินแล้วเลยเงียบไม่ตอบนางแล้วนางก็เดินปี่มาหาเราแล้วด่าเราว่า เป็น ไรว่ะไม่อยากจะพูดเงียบทำ อะไรอะไรประมานนั้นซึ่งตอนนั้นเรารู้ตัวแล้วว่าเราก็เริ่มโมโหเหมือนกันเราเลยตอบกลับไปว่า ไม่-ล่ะ ที่ตอบกลับไปแบบนั้นก็เพราะโมโห+หงุดหงิด เลยทำให้นางจะต่อยหน้าเราทั้งที่แม่เขาก็ยืนอยู่ด้วย แม่เขาก็ไม่ได้ห้ามนะที่นางจะทำร้ายเราปกตินางไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ทุกครั้งที่ทะเลาะก็ไม่เคยถึงขั้นทำร้ายร่างกายกัน มีครั้งนี้ที่ทะเลาะเพียงเรื่องประชดไม่กินข้าวถึงขั้นทำร้ายเรา ต่อจากตรงที่นางจะต่อยหน้าเราตอนนั้นก็คือเราร้องไห้แล้วก็บอกนางไปว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็เลิกกันไป แล้วถอดแหวนหมั้นปาใส่เขาแล้วเขาก็ ก็ต่อยเราทุบเราด่าเรา เราก็พูดไปตามความจริงที่มันเกิดขึ้นว่า ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วจะคบต่อไปมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาก็ด่าเราว่า เป็น ไรของกูอุส่าเก็บตังกับแม่กูตั้งใจซื้อแหวนให้แต่กลับมาทำแบบนี้เป็น อะไรแล้วก็ด่าๆสาระพัดมากแล้วก็จะทำร้ายเราอยู่ตลอดที่เราพูด เขาบอกที่เราพูดๆด่าๆสวนเขาเป็นการประจานเขาประจานแม่เขาทั้งที่เขาเป็นฝ่ายกะทำเราทั้งหมด ตั้งแต่เราคบกับนางมา7เดือนเราไม่เคยด่านางไม่เคยบอกเลิกนางทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราเงียบตลอดไม่เคยคิดที่จะเถียงสักครั้งมีครั้งนี้แหละที่เราสุดความอดทนแล้วพูดทุกอย่างที่เราโดยนางกระทำตลอดออกมาซึ่งพ่อแม่นางก็ยืนดูนางทำร้ายเราไม่ได้ห้ามเลยด้วยซ้ำจนถึงขั้นเราเจ็บตัว มีแผลเลือดออกตามขาตามแขนตามนิ้วแม่นางก็ทำเป็นมาดูแลพูดกับลูกชายเขาว่าทำไมมือแตกล่ะซึ่งเขาก็เห็นนะว่าลูกเขาทำเราขนาดนั้น แล้วนางก็ลากเรามานั้งคุยดีๆนางก็ยัดเยียดแหวนใส่นิ้วเราแล้วก็พูดว่าขอโทษสัญญาว่าจะไม่มีแบบนี้อีกแล้วนางก็ถามว่าคบต่อได้มั้ยไม่เลิกได้มั้ยจะไม่ทำแล้วกลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย แล้วเราก็พูดกลับไปว่ามันคงไม่เหมือนเดิมแล้วแหละต่อจากวันนี้ไปนางก็เลยมองหน้าแม่นางแม่นางไปเอาพาสเตอร์ยามาแปะแผลให้เราแล้วเราร้องไห้หนักมากนางก็ได้แต่พูดขอโทษ แล้วก็พูดขึ้นมาว่า ถ้ามันไม่เหมือนเดิมไม่ได้แล้วเองถอดแหวนวางไว้แล้วไปเลยก็ได้พูดเหมือนไม่รักกันนางก็พูดต่อว่าที่นางเอาเเหวนมาใส่ต่อให้เราเหมือนนางยื้อเราไว้ อยู่แม่นางก็โมโหขึ้นมาแล้วพูดว่า ถ้ามันจะเลิกก็เลิกไป ผู้หญิงมีอีกมากมายไม่ต้องไปแคร์มันผู้หญิงมีอีกเป็น100เป็น1000จะไปแคร์มันทำไมแล้วก็พูดๆเราถึงกลับน้ำตาไหลเลยที่เขาพูดแบบนั้นออกมา หลังจากนั้นก็คุยอะไรกันลงตัวขึ้นรถไฟกำลังกลับจนกลับมาถึงบ้านเราเราก็ทำตัวปกติไม่อยากให้คนที่บ้านเรารับรู้ว่านางกับเราทะเลาะกันจนแม่เขาโทรมาหลายสายแล้วนางก็คุยโทรศัพท์กลับแม่นางแต่เราไม่รู้หรอกว่าเขาคุยอะไรกัน พอคุยเสร็จนางก็มานั่งใกล้ๆเราแล้วพูดขึ้นมาว่าสรุปจะเอายังไงจะคบต่อมั้ยรึเลิกที่นางพูดแบบนี้เราพอจะเดาออกว่าเพราะอะไร ซึ่งมันก็ใช่ เป็นเพราะแม่นาง นางถามแม่นางว่ายังชอบยังรักเราอยู่มั้ยแม่นางก็บอกชอบแต่เราได้อ่านแชทแฟนเรามาที่เเม่เขาพิมว่าเรา ซึ่งทำให้เรา ไม่กล้าจะคบต่อ ลังเลว่าจะเลิกรึคบต่อดี เรารักแฟนคนนี้มากนะแต่ก็เลิกไห้เพราะเขามาก็มากเหมือนกัน แม่นางพิมว่าเราว่า ทำอะไรไม่เห็นหัวผู้ใหญ่เลยเขาตัดสินให้ลูกชายเขาทุกอย่างแม่บอกให้เลิกนางก็จะเลิก เราก็เลยคุยกับนางว่าเรื่องของคน2คนทำไมต้องให้แม่มาตัดสินให้รึว่าไม่ได้รักกันจริงๆตางก็บอกว่ารักเราก็เลยพูดไปว่ารักแล้วทำไมต้องให้แม่ตัดสินใจให้ทำไมต้องฟังแต่แม่เองไม่ฟังเค้าบ้างนางก็ร้องไห้จนตอนนี้เราก็คุยกันเขาใจแล้วแต่เราก็ยังลังเลอยู่ดีว่าเราควรจะไปต่อรึพอแค่นี้ รักเหลือเกิน แต่เดินด้วยกันไมได้🥲 เราอายุเพียง19 แฟนเรา23 ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกอยู่ต่อมั้ย