เเฟนเราอายุ40ปีค่ะ นิสัย ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเเต่เค้ารักเดีกชอบเล่นขี้สงสารคนในส่วนภายนอกที่สัมผัสพอเหึนเเฟนเรา 
เป็นผู้ชายที่พ่อเเม่เลี้ยงตามใจอยุ่สุขสบายมาตลอดงานบ้านเค้าไม่เคยมาล้างจานเพราะเเม่จัดการไห้เสื้อผ้าเค้าไม่เคยสักกึเเท่เคเาเเถมพอเเต่งงานอยุ่กับเรามีเครื่องสักผ้าเค้ายัวใช้ไม่เปึนเค้าได้เต่บ่นออกมาว่าไม่อยากทำอะไรเปึนเดี่ยวเค้าต้องมานั่งทำไห้เราได้เเต่เงียบเเระรุ้สึกว่าเราเลือกใครมาอยุ่ในชีวิตขอวเรา ทั้งๆที่ตัวเค้า เคยมีครอบครัวมีลูกมาก่อน เเต่เค้ายังไม่มีความคิดความรับผิดชอบต่อกันได้เรย เเต่ดีคือลูกโตหมด ม่ได้มีปันหาอยุ่กันได้เเต่ที่เราอึดอัดมาตลอดเสัยใจน้อยใจคือสามี เปึนคนไมค่อยใส่ใจเรา เพราะเค้าบอกว่าเราโตเเล้วรับผิดชอบชั่วเหลือตัวเอง ทั้งที่เราก็ทำงาน เพราะเค้าไม่ไห้ก้าวก่ายเรื่องเงินของเค้าเราก็ยอมเพราะเรากึหาเลี้ยงตัวเอง เราไม่เคยขอ เค้าเองกึไม่เคยจะซื้ออะไรไห้เรยนอกจากจะไห้เราบ้างเเต่เเค่ไม่กี่พันเพราะเข้าใจว่าของๆเค้า
เราไม่สบายเปึนอะไรเค้าไม่ค่อยถาม ทำเชยๆ ได้เเต่ตอบกลับมาเพียงว่าเขาเหนื่อยจากทำงาน เเถมมีปันหาอะไรเค้าไม่เคยช่วยเหลือเราถ้าเราไม่บอกยเหมือนเราไม่รุจะทำยังไง มากๆ ทั้งที่เราไม่เคยวุ่นวายเค้า อะไรกึทำเองได้กึทำมาตลอด ได้อิสระเค้าเพียงขอเเค่บอกเปึนเราที่คอยถามเค้าจะกับตอนไหนจะกินอะไรไหม เค้าเเทบไม่ถามเรา เเม่กระทั้งเราทำงานขัยรถกับบ้านมืดๆคนเดียว เขายังไม่เคยถามว่าทำงานเปึนไงบ้างจะกับยังไง
พอบอกเค้าไป กึได้เเค่คอบว่าโตเเล้ว เเค่นี้ไม่เป็นไร เราเหนื่อยมากๆที่เจอเเบบนี้ อดทนกับเค้ารองรับอารมณ์เค้าสารพัสทำไมเค้าทำเหมือนเราๆท่มีตัวตนมีค่าเหมือนที่เค้าอยากเเต่งงานกับเราบ้างเรย ทั้งที่เรายอมเลือกเค้า เเม้ทั้วรุ้เค้ากึอายุมากกว่าเราเปึนสิบปีเรายังรักเค้าได้เเต่พอมีเราเเล้วทำกับเราๆม่ใยดี เหมือนที่อยากได้เราเรย  
เราผิดตรงไหน ได้เเต่ถามตัวเองเรายังไม่ดีพอสำหรับเค้าใช่ไหม