เรามีลูกสาวกำลังเริ่มเรียนชั้นป.1 ก่อนหน้านี้เราเป็นsingle mum เลี้ยงลูกเเละทำงานคนเดียวมาตลอดจนลูกอายุ 7 ปี ลูกเป็นเด็กพูดเก่ง ความจำดี และเลี้ยงง่าย มีความสุขดี จนเมื่อเรามีแฟนใหม่ เรารู้จักกันมาเกือบ10ปี เขาเป็นคนที่ใช้ได้และรักลูกเราจริงๆ แต่เขาเป็นคนที่เข้มงวด ด้วยความที่แต่ละบ้านก็โตมาไม่เหมือนกัน บ้านเราเลี้ยงแบบไม่อะไรมาก  ไม่บังคับ ไม่กดดัน ส่วนบ้านเขาเลี้ยงแบบมีกฏระเบียบ ค่อนข้างเข้มงวด เริ่มจากตอนลูกเราอนุบาล3 เราคบกับแฟนแล้ว  แล้วเริ่มสังเกตได้ว่าลูกเรายังท่องก-ฮ ไม่คล่อง และเขียนชื่อไม่ได้ จนขึ้นป.1 ก็พัฒนา เขียนชื่อได้ และท่องก-ฮได้ แต่อ่านไม่คล่อง และเขียนไม่ค่อยได้ รู้สึกไม่ค่อยมีสมาธิ และมีน้ำตาทุกครั้งที่ให้จับดินสอ  แฟนเราก็เริ่มติ เริ่มเข้มงวดเรื่องการเรียนของลูก และโทษเราว่าเราไม่ใส่ใจลูกเท่าที่ควร ในส่วนนี้เราอาจจะผิด เนื่องจากก่อนหน้านี้เวลาส่วนมากเราหมดไปกับงาน และเลิกงานถึงจะได้พักผ่อนพร้อมกับดูแลลูกเอง ก่อนหน้านี้ทุกคนในบ้านเอ็นดู และชื่นชมลูกเรามากว่าเป็นเด็กฉลาด และเราก็ไม่เคยกดดันลูกเลย แต่พักหลังแฟนเราบ่นกับที่บ้านเราบ่อยๆและที่บ้านเราก็เห็นเวลาที่สอนหนังสือลูก ลูกเราจะร้อง และเรียนไม่ได้ ที่บ้านเราก็จะพูดว่าทำไมไม่เหมือนเราตอนเด็กเลย เราเรียนดี เรียนเก่งไม่ต้องให้สอนเลย และแฟนเราก็บ่นลูกกับเราทุกวัน จนเราเริ่มอึดอัด และก็จะดุลูกบ่อยครั้งเหมือนจับผิด เราอยู่กันแบบไม่มีคำว่าลูกเธอลูกฉัน เขาจะปฏิบัติกับลูกเราเหมือนลูกเขาเอง แต่เรารู้สึกได้ถึงความกดดัน และอึดอัด เราคิดว่าลูกอาจจะรู้สึกอึดอัดรู้สึกไม่เข้าใจรู้สึกสับสนที่อยู่ๆต้องเจอกับความคาดหวังว่าจะต้องอ่านได้ เขียนได้ทั้งๆที่เพิ่งจะเริ่มเข้าป.1 อยู่ๆก็ต้องเข้มงวดต่างจากตอนเป็นเด็กเล็ก เรารู้สึกว่ามันมากเกินไป ลูกจะต้องปรับตัวกับพ่อใหม่ และความเป็นอยู่ที่เปลี่ยนไป เรารู้สึกได้ถึงความสับสน ตอนนี้เราพยามหาทางออกแบบคนละครึ่งทางเพื่อให้เขายอมรับในวิธีการเลี้ยงของเรา และเราก็ยอมรับในส่วนของเขา แต่เหมือนเขาจะไม่โอเค และเราก็ไม่รู้ว่าลูกเราโอเคด้วยมั้ย เราหาทางออกไม่เจอเลยตอนนี้ เราไม่คาดหวังว่าลูกจะต้องเรียนเก่ง แค่ลูกมีความสุข แบบแยกแยะได้ว่าอะไรเป็นอะไร โตมาเป็นที่ยอมรับ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองถนัดก็พอ หรือเราจะต้องยอมสละด้วยการเลิกกันไป และกับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมกับลูก หรือแฟนเราทำถูกและความคิดการสอนของเรามันผิด