รู้สึกสงสารคนทางบ้านที่ค่อยส่งเงินให้เราส่งมาเรียนในมหาลัย เรารู้สึกผิดหวังตัวเองมากที่เรียนไม่ค่อยเก่งแต่เราก็พยายามเรียนให้ได้ให้เข้าใจมาโดยตลอด
ตอนนี้เครียดมาก กลัวเรียนไม่จบอย่างที่คิด เคยบอกกับคนทางบ้านไว้ว่า อยากเป็นครุเป็นความหวังของบ้านครอบครัวแต่ไม่กล้าที่จะปรึกษาหรือระบายความเครียดให้คนทางบ้านฟังเลย กลัวเขาจะเครียดหรือไม่สบายใจเพราะเรา ปรึกษาใครไม่ได้เลยแอบร้องไห้คนเดียว บางทีก็คิดนะว่าเราจะเกิดมาทำไม เกิดมาเพราะเป็นตัวถ่วงของครอบครัว บางทีก็คิดอยากตายจะได้จบๆไป แต่ก็เลือกที่จะไม่ทำเพราะยังไม่ได้ตอบแทนบุญพ่อแม่เลย
ท้อเลยเกิน อยากกอดใครสักคนที่เขาเข้าใจเรา คิดถึงคนทางบ้าน และเราเป็นคนที่เครียดง่ายมาก ถ้าทำอะไรไม่ได้เหมือนคนอื่นที่ทำได้เราจะเครียดมากกลัวคนอื่นมองเราว่าโง่ ดังนั้นเราจึงพยายามมากกว่าคนอื่น เหนื่อยนะบางที่แต่ก็พยายามยิ้มเอาไว้ ลุกขึ้นสู้แม้จะเหนื่อยแต่ก็เพื่อคนทางบ้าน
ชีวิตมหาลัย กินแต่มาม่าอาหารแห้ง กับข้าวกะเพราวันละมื้อ ประหยัดที่สุดแล้ว ไม่กล้าขอเงินคนทางบ้าน รู้ทั้งรู้ว่าเขาก็เหนื่อย เราเลยทำได้อดทนไว้
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนเราบ้างไหม ที่รู้สึกท้อ หนักใจ คิดมาก เหมือนเรา รึป่าว 
ตอนนี้อยากได้กำลังใจมากๆ ท้อไปหมดแอบร้องไห้คนเดียวบ้าง เห้อชีวิตเรา ตายไปก็คงจะดี