คำเตือนที่หวังดี : เนื้อต่อไปนี้มีความคิดเห็นส่วนตัวสูง และมีเนื้อหาที่ไม่หาสาระได้ อาจจะมีการดูหมิ่นหรือกล่าวหา หากท่านไม่อย่าเสียเวลาอันมีค่าก็ปิดกระทู้ และไปทำอย่างอื่น 
แต่หากอ่านแล้วไม่พอใจหรือผิดหวัง ไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าของกระทู้ที่จะสนใจ 

ทุกคนคงทราบดีว่า บางครั้งอารมณ์ต่างๆของมนุษย์นำพาความทุกมาให้ รัก โลภ โกรธ หลง อารมณ์ด้านลบต่างๆ บางครั้งสงผลเสีย

จากนั้นมีคนบางกลุ่มบอกว่าจะหลุดพ้นได้ก็คือการ ไม่หลงไปกับอารมณ์แบบนั้น

ถามว่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ จะยังคงเป็นมนุษย์อีกหรือ? 
บางคนอาจจะบอกว่าเป็น บางคนอาจจะว่าไม่เป็น 

พูดตามตรงแล้ว การที่เจ้าของกระทู้โดนกรอกหูโดยบอกว่าไม่ให้ตัวเองมีกีเลส ไม่ให้มีความโลภ อย่าเบียดเบียน 
พูดตามตรง เราสงสัย หากทุกคนเป็นแบบนั้น เราก็ไม่ต่างกับหุ่นยนต์ใจดีหรอ? 

ยิ่งฟังมากเท่าไหร่ก็ฟังไม่ขึ้น แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่บางครั้งการที่เจออะไรแบบนี้หลายครั้งก็น่ารำคาญ 

สุดท้ายก็มาตั้งกระทู้บ่นแบบนี้ 

แม้เราจะไม่ก้าวก่ายความเชื่อของ ศาสนาก็ตาม แต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะต้องมาพูด 

อารมณ์กิเลสเป็นบ่เกิดของความทุกข์? 
แล้วจะอธิบายเราที่เป็นโรคอารมณ์แปรปรวนได้อย่างไร? 
เรามีปัญหากับจิต จะอธิบายยังไง? กรรม? ไม่อยากได้ยินคำนี้
แม้เราจะใช้ชีวิตลำบากมากที่เป็นคนอารมณ์ขึ้นๆลงๆ แต่ก็ไม่ได้กระทบต่อใคร 

การหลุดพ้น? หลุดพ้นบ้าอะไร โรคแต่กำเนิดทำอะไรได้ไหม? 

ว่ากันตามตรงแล้วเราไม่ชอบให้ใครมาพูดอะไรแบบนี้ โดยเฉพาะคนที่นับถือศาสนาแบบสุดๆ คุยกันแทบไม่รู้เรื่อง 

ไม่ใจเย็น? ไม่มีอะไรแบบนั้น การพูดคุยคือการทำความเข้าใจ เราไม่สามารถเข้าใจเค้าได้ 

แต่นอนว่าคนที่เราเจออาจจะไม่ใช่คนที่นับถือแบบมีหลักการ 

ปล. อย่าจริงจังเลย กระทู้นี้สร้างขึ้นมาเพื่อบ่นและถามในตัว 

หมายเหตุ : ขออภัยที่เนื้อหาบางส่วนอาจจะไม่ถูกใจคนบางกลุ่ม ในเมื่อไม่ถูกใจเราก็ต้องพูดว่า "เรื่องของคุณ" 

ปล . อาจจะมีคำพูดที่รุนแรงและไม่เหมาะสม หากไม่พอใจ ไปกินข้าวแล้วนอน ตื่นมาแล้วก็ลืม
หากยังติดใจหรือไม่ลืม ก็ทำซ้ำอีกร้อยรอบ เผื่อจะลืม 
หากยังไม่หาย เจ้าของกระทู้ต้องถามว่า ชีวิตว่างรึไงที่มาคิดอะไรแบบนี้ 

ปล. ยังจะมีใครตอบคำถามเราไม่นะ ชั่งมันเถอะ