เราอายุ 30 แฟน 31 ค่ะ ทำงานประจำกันทั้งคู่ พอคบกันได้ไม่นานเราพลาดท้องค่ะ
ตอนแรกเราเครียดและมีความคิดอยากเอาออก แต่พอคุยกันแล้วแฟนรับผิดชอบ สรุปตกลงที่จะเก็บลูกไว้

หลังจากนั้นแฟนก็ดูแลเราดีตามสมควร เค้าดูมีความสุขดีค่ะ อาจจะมีกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายในอนาคตกันบ้าง
แต่ก็พยายามปรับตัวกันไป พอไปฝากครรภ์ ในเดือนที่2 เพิ่งรู้ว่ายารักษาสิวที่เราเคยกินเมื่อปลายปี 65 มีผลต่อลูก 
อาจทำให้เด็กพิการ ซึ่งหมอไม่สามารถรับประกันได้ 100% ให้เรากับแฟนปรึกษากันว่าจะเอายังไง
เราสองคนก็ต่างร้องไห้ เสียใจกันทั้งคู่ แต่ก็เลือกให้ยุติการตั้งครรภ์ เนื่องจากกลัวลูกเกิดมามีปัญหา
แล้วเค้าก็บอกว่าอีกปี-2ปี เรามาตั้งใจเตรียมความพร้อมมีกันใหม่นะ

ทีนี้หลังจากยุติแล้ว เราก็มีความรู้สึกเศร้า เสียใจค่ะ มันแย่มากๆ ส่วนแฟนก็มาอยู่เป็นเพื่อน ให้กำลังใจเรา
แต่พอผ่านไปสักพัก เรากลับมีความรู้สึกโทษแฟนเรา ว่าเค้าคงดีใจ ที่มีเหตุผลให้เอาลูกออก เราไม่อยากคิดแบบนี้เลย
บางทีเราก็ทะเลาะกับแฟนเรื่องนี้ บางทีเราอยากคุยเรื่องที่ผ่านมา อยากร้องไห้กับแฟน แต่แฟนเหมือนไม่อยากให้พูดเรื่องนี้กันอีก เค้าไม่อยากทะเลาะ
ล่าสุดเราถามแฟนว่า ปลายปีนี้มีลูกกันไหม แต่แฟนเราก็เหมือนพูดบ่ายเบี่ยง เราดูก็พอรู้ค่ะว่าแฟนคงยังไม่พร้อม บอกว่าไม่อยากให้ลูกออกมาลำบาก เราเข้าใจเค้านะ เราเองก็ยังไม่พร้อมเหมือนกัน แต่ที่เราถามแบบนั้นคงเพราะเราอยากได้ลูกกลับคืนมา

ปัญหาคือเราไม่สามารถห้ามตัวเองให้ไม่พอใจแฟนได้ เรารู้สึกว่าเขายังไม่คิดถึงเรื่องอนาคตจองเรากับเขา
ก็เลยเผลอพูดกับแฟนไม่ค่อยดีไป ว่าเค้าไม่ได้กลัวลูกลำบากหรอก กลัวตัวเองลำบากมากกว่า เค้าก็โกรธเราและบอกเราว่า
เราคิดว่าถ้ามีลูกใหม่แล้วเรื่องจะจบหรอ เราก็แค่อยากได้ลูกคนใหม่มาแทนที่คนเก่า 

เราทั้งคู่ยังอยากคบกันต่อ แต่เหมือนไม่สามารถเคลียร์ปมในใจเรื่องนี้กันได้ มันก็เหมือนตึงๆกัน เราควรปรับความคิดตัวเองยังไงดีคะ