ผมได้ชอบ ผญ.คนนึงมานานเป็น 6 ปี ก่อนที่ผมจะชอบเธอ ผมไม่รู้มาก่อนว่าเธอกำลังคุยๆกับอีกคนอยู่ (ในสถานะไม่ผูกมัด) เธอมักจะทำตัวเหมือนคนโสดสนิท ไม่มีใคร ซึ่งผมเองก็ไม่รู้และเริ่มตกหลุมรักเธอไปแล้ว และมีวันนึง รุ่นพี่ ผช. ที่ทำงานของเธอ ชอบมาใกล้ๆเธอตลอด ไปกินข้าวก็ไปกินด้วยกัน ทำงานก็อยู่ด้วยกัน สิ่งที่บาดตาบาดใจผมก็คือ เขาและเธอนั่งกินข้าวด้วยกันซึ่งผมก็อยู่ตรงนั้นด้วย ฝ่ายชายพยายามทำตัวดูแลเอาใจใส่เธอ ทั้งจะป้อนข้าวป้อนน้ำให้ แต่เธอเหมือนจะบ่ายเบี่ยงไม่เอา ฝ่ายชายเลยหยุดทำ ผมเลยอึ้งกับการกระทำของ 2 คนนั้นสักพัก แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก (เพิ่งเริ่มชอบเลยเฉยๆ) แต่ผมก็เห็นแบบนั้นประจำ จนผมตัดใจและคิดว่า 2 คนนั้นเป็นแฟนกันแล้ว แต่..... สิ่งที่ทำให้ผมตัดใจไม่ได้ก็คือการกระทำของ "เธอ"  เธอและผมก็เริ่มสนิทกัน คุยกันถูกคอ ด้วยความที่ผมยังรักยังชอบเธออยู่มาก่อน เลยดูแลเอาใจใส่ ยอมทุกอย่าง แต่ผมก็นึกย้อนกลับมาคิดอีกว่า เธอมีแฟนแล้วเราควรหยุดทำซะ พอผมหยุดการกระทำนั้นและเริ่มทำตัวห่างเหิน เวลาที่เธออยู่กับผช.คนนั้นผมก็จะรีบออกจากตรงนั้นทันที จนเธอสงสัย เธอก็มาใกล้ชิดสนิทสนมมากขึ้น ถามถึงผม คิดถึงผม ทำอะไรๆกับผมมากกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ ช่วยเหลือผมตลอด จนผมอดคิดไม่ได้จริงๆ หรือเธอจะรู้ความจริง? ผมเองก็ลองดูประวัติของเธอกับผช.คนนั้น สรุป 2 คนนั้น คบแบบไม่ผูกมัด มา 5 ปีแล้ว (ผมมาที่หลัง หลังจาก5ปี) จนนานๆเข้า เธอคงจะแปลกใจในการกระทำของผม เธอเลยห่างจาก ผช.คนนั้น จากที่เคยไปไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เธอปฏิเสธเขามาตลอด และจะชอบให้ผมไปซื้อข้าวให้แทน ผมเองก็สงสัยและรู้สึกผิด ที่เป็นปัญหาที่ทำให้ 2 คนนั้นห่างกันหรือเปล่า จนเริ่มมีคนนินทากับความสัมพันธ์ของเธอ ผมเองก็ได้ยินและรู้สึกผิดมากๆ แต่ผมก็สังเกตความรู้สึกของเธอ เธอทำตัวปกติมาก ร่าเริงแจ่มใสเป็นปกติ มีอยู่วันนึง มีคนถามเธอ ว่าเธอโสดไหม? เธอตอบว่าโสดยังไม่มีใคร และพร้อมจะหา...ผัว555+ ผมเองช็อคกับคำตอบของเธอมาก และก็ถามอีกว่า เธอกับ ผช. คนนั้น เป็นอะไรกัน เธอตอบเป็นพี่ร่วมงานเฉยๆ ไม่มีอะไร ผมเองก็ช็อคอีก สรุปเธอเลิกกับเขางั้นเหรอ? เพราะผมหรือเปล่า? 

  หลังจากนั้นผมและเธอก็เริ่มแสดงออกกันอย่างชัดเจน เริ่มรู้ความรู้สึกกัน แต่.....มีวันนึงผมอยากรู้ความชัดเจนของเธอ ผมเลยคิดพิเรน แกล้งทำตัวเย็นชาใส่เธอ ทำตัวให้เธอหึง สรุปมันได้ผลนะ เธอเริ่มมีปฏิกิริยาชัดมาก ปกติเวลาผมเดินเจอเธอ จะทักร่าเริงปกติ พอผมทำตัวเย็นชา เธอก็เงียบไม่ทัก ไม่มองผมเลย เหมือนคนไม่รู้จักกัน แม้แต่ยิ้ม เธอก็ไม่ยิ้มให้ เฉยๆกันไป เวลาผมแกล้งใกล้ ผญ.คนอื่น เธอก็ถามผมว่า นั้นใคร แฟนหรอ? มีคนมาจีบหรอ? อาการหึงแบบออกแนวถามเฉยๆ แต่หน้าเธอดูเหมือนจะแอบเศร้าและน้ำตาคลอนิดๆนะครับ หลังจากนั้นไม่กี่วัน เธอก็ใกล้ ผช. คนนั้นอีกตามเคย ทำแบบเดิมเหมือนเคย และยังพูดแนวประชดใส่ผมกับ ผช.คนนั้น เรื่องแต่งงานเรื่องมีลูกเลย ผมทนฟังไม่ได้เลยรีบเดินออกไป เราทั้งคู่ก็ห่างเหินกันมาก เป็นเวลา 2 ปี 

  2 ปีผ่านไป....ผมเลยคิดจะง้อและขอโทษเธอที่ทำแบบนั้น โดยการมอบช่อกุหลาบให้ในวันวาเลนไทน์ เธอเองก็เหมือนจะดีใจ และก็คุยกับผมแบบร่าเริงปกติ เธอก็ห่างจาก ผช. คนนั้นอีก และสวีทกับผมมากขึ้น พอถึงปีที่มีโควิดหนักๆ ช่วงกักอยู่บ้าน ผมกับเธอก็ห่างกัน ทักกันในไลน์ก็เฉพาะวันสำคัญหรือเรื่องงาน ทักคุยเล่นผมก็กลัวจะกวนเวลาทำงานของเธอ เลยเงียบๆไป ห่างกันเป็นเวลาอีก 2 ปีเต็มๆ

  พอเข้าช่วงปีที่ 3 ปีที่โควิดเริ่มหายไป ผมกับเธอก็เจอกันอีกครั้งทักกันแบบปกติร่าเริง ผมเองก็คิดว่าเวลานี้ปีนี้ผมต้องใช้เวลาร่วมกับเธอให้คุ้มมากที่สุด ก่อนที่ผมจะแยกไปทำงานที่อื่น ผมพยายามทำตัวให้เจอเธอ ให้ใกล้เธอ คอยเฝ้ามองเธอ ทำตัวให้คุ้มที่สุด ชวนเธอไปตลาดบ่อยๆ ปกติผมกับเธอจะเดินไปตลาดไปซื้อของด้วยกันปกตินะครับ แต่...คราวนี้เธอปฏิเสธบ่ายเบี่ยงด้วยความที่เธองานเยอะงานยุ่งมาก ผมเลยไม่รบกวนและให้เวลาส่วนตัวเธอมากขึ้น ผมเองก็ขอมีเวลาส่วนตัวเช่นกัน ของผมจะใช้เวลาอยู่กับเพื่อนมากขึ้น (ตั้งแต่มีเธอเพื่อนเหมือนไม่มีค่าเลย555+) จนมันนานเกินไป ห่างเกินไป จนกระทั่ง.....ใกล้จะถึงวันเกิดเธอผมเตรียมของขวัญเตรียมทุกอย่างเซอร์ไพรส์เธอ พอถึงวันเกิด ผมก็ให้ของและHBD. ก็แฮปปี้ทั้งคู่ ช่วงเย็นของวันเกิดยังคุยกันมุ๊งมิ๊งๆสวีทกันอยู่เลย ไม่มีอะไร หลังจากวันเกิดเธอ 1 วัน...... เธอก็ใกล้กับ ผช. คนนั้นอีก ผมเห็นก็ทำตัวเฉยๆและไม่หึงไม่หวงเพราะผมเชื่อใจเธอและอยากให้เธอได้มีความสุข
เธอกับเขาไปไหนไม่รู้ด้วยกันกลับบ้านก็ประมาณ 6 โมงเย็น เกือบ 1 ทุ่ม ผมก็ไม่คิดอะไรมาก แค่คิดว่าแค่เป็นเพื่อนพี่น้องกัน แต่แอบน้อยใจนิดๆเพราะเวลาไปไหนมาไหนกับผมจะรีบกลับบ้านเร็ว ประมาณ 4-5 โมงเย็น อ้างว่าต้องรีบไป แต่ทำไมไปกับ ผช. คนนี้ กลับบ้านดึกดื่น
ไม่ใช่แค่วันเดียว พอผมปล่อยเฉยๆ ก็เริ่มได้ใจทำแบบเดิมเกือบทุกวัน ไปไหนกับ ผช. คนนั้น ตลอด เข้าใจแหละครับ ว่าทำงานอันนี้ผมไม่ว่าเลย แต่.......มีวันนึงผมชวนเธอไปเดินซื้อของที่ตลาดด้วยกัน เธอบอก อ๋อ..ไม่ว่างน่ะ นัดคนอื่นไปแล้ว นัดพี่xxx แล้ว ผมอึ้งสักพัก และก็เฉยๆคิดว่าไม่มีอะไรมากหรอก เธอก็ไปกับเขา..... มันนานมาก นานกว่าตอนที่ผมเคยไปเดินด้วยกับเธอ เธอกลับกับเขาดึกๆดื่นๆ จนผมทนไม่ไหวร้องไห้เสียใจตรงนั้น และคิดว่าที่ผ่านมาเธอคงไม่ได้คิดอะไรกับเรามากมาย และผมทำใจตัดใจจากความรู้สึกที่ผ่านมา เดินออกมาจากความสัมพันธ์แบบนั้นที่ยังคงคาเอาไว้ 

 หลังจากวันนั้น.....ผมกับเธอก็ห่างกัน ไม่พูด ไม่ทัก ไม่ยิ้ม ไม่มองเลย เมินเหมือนไม่รู้จักกัน  และสิ่งที่บาดตาบาดใจผมมากที่สุดคือ เธออยู่กับเขา พูดคุย ยิ้มหัวเราะกันสนุกสนาน ผมเห็นภาพนั้นมันติดตาและมันเจ็บมากที่สุด ผมพยายามเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาคลอ และปลอบใจคิดว่าเขาเหมาะสมกันดีแล้ว ผมก็ยินดีกับเธอด้วยนะ จนมันผ่านไปเร็วมาก..... และเธอก็เปลี่ยนไป เธอไม่ใกล้ ผช.คนนั้นเลย ถึงเวลาพักเที่ยงเธอก็จะนั่งกินข้าวบนห้องคนเดียวและนั่งทำงานไปด้วย ทำแบบนี้ทุกวัน ผมก็เดินผ่านเห็นเธอทำแบบนี้ ผมเลยรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิด เลยทักเธอไปด้วยความห่วงใย ว่ากินข้าวอิ่มไหม เดี๋ยวไปซื้อให้นะ เธอก็มองผมแล้วก็ยิ้มๆ พูดว่า ไม่เป็นไร กินแค่นี้ก็อิ่มแล้ว ด้วยความที่เธอเป็นคนผอมและชอบคุมน้ำหนักแถมทำงานหนักด้วย ผมเป็นห่วง กลัวเธอจะป่วย เลยถามไถ่เธอเสมอๆ จนเรา 2 คน ก็เริ่มกลับมาอย่างเดิม คุยกันเหมือนเดิม เจอกันก็ยิ้มใส่กัน และผมก็เริ่มเชื่อใจเธอ ปล่อยให้ต่างคนต่างใช้เวลาส่วนตัวกันมากขึ้น แต่...ความรู้สึกผมมันกลับมาแบบเดิมไม่ได้แล้ว เธอก็เช่นกัน จนผมได้เขียนจดหมายสารภาพรักให้เธอไป เธอก็รู้ และก็คุยกับผมปกติ ไม่มีการเลี่ยงที่จะเจอหรืออึดอัดอะไรเลย ทุกอย่างก็แฮปปี้เอนดิ้งครับ ถึงความสัมพันธ์จะค้างคากัน แต่เรา 2 คน ก็มีมิตรภาพที่ดีต่อกันครับ❤️❤️