เราเป็นลูกคนกลาง พ่อเเม่ไม่ค่อยสนใจ ส่วนมากจะสนใจพี่กับน้องมากกว่า เวลาเราปรึกษาอะไรเขาก็จะทำเป็ไม่ได้ยิน จนเราไม่อยากปรึกษาอะไรเลยค่ะ เวลาไปเที่ยวเขาจะพยายามไม่อยากให้เราไปเช่นเขาไปเที่ยวในวันเรียนโดยให้เหตุผลว่าเดียวตามเพื่อนไม่ทัน บางครั้งก็น้อยใจค่ะ เพราะเขาส่วนมากจะลงพี่กับน้องรูปเราจะมีน้อยมาก เวลาขอไปบ้านเพื่อนเขาก็ไปไม่ให้ไปงานกลุ่มกับเพื่อนก็ไม่ให้ไป เเต่พี่กับน้องทำได้ทุกอย่าง เเต่อย่างน้อยเวลาพ่อกลับจากไปเที่ยวเขาก็ซื้อของมาฝาก เวลาเเม่ออกไปข้างนอกกับพี่เเละน้อง พ่อจะพาเราไปห้าง กินไอติม เเต่ออกได้ไม่บ่อย เเล้วเเม่ชอบมาด่าเราว่า เกิดมาทำไมตายๆไปดีเเล้ว บางครั้งก็ด่าขึ้นกู ด่าว่ากูน่าจะฆ่าตั้งเเต่เกิดถ้ารู้ว่าเกิดมาเเล้วเป็นเเบบนี้
เราต้องไปเเอบบร้องให้คนเดียว เเต่พ่อก็คอยปลอบอยู่ค่ะถ้าเขาเห็นว่าเราร้องให้ เวลาเราขอซื้ออะไร เขาบอกรอจากพี่ เสื้อผ้าใหม่ๆหรือของใหม่เเม่จะบอกให้น้องก่อนเดียวค่อยให้เราซื้อใหม่ ส่วนมากเราจะสนิทกับพ่อ เเต่เราจะไม่ค่อยอยากคุยกับเเม่ อยู่บ้านเราจะเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใคร เวลาอยู่ร.ร.เราเป็นคนละคนเลยค่ะ มีเพื่อนได้คุยได้ปลดปล่อย เเต่ไม่ได้บอกเรื่องในบ้านให้เพื่อนฟัง เราเลยต้องร่าเริงทำตัวตลกให้เพื่อนหัวเราะ เต่พอกลับมาบ้านเราเงียบทำงานของเราไป ทุกวันรถรับส่งมาส่งบ้านช้าก็ด่าเราหาว่าเรา ทเล ทไล เเต่ถึงเราอธิบายไปเขาก็ไม่ฟังค่ะ เขาเอาตัวเองตั้งเเต่ดีหน่อยค่ะเขาไม่ค่อยตีเรา เเต่ก็มีบ้างค่ะ จำได้ว่าตอนนั้นหนักสุดคือทำดินสอหลานหายเเล้วยายมาบ่น เเล้วเเม่โมโห เลยตีเราโดยใช้ไม้ง้ามของเนตรนารีมัธยมอะคะ ตีเราจนหักสามท่อน มันก็ยังเป็นเเผลในใจเรา พ่อก็ต้องมานั่งทายาให้เราตลอด เราอดคิดไม่ได้จริงๆทำไมเขาต้องทำเหมือนไม่ใช่ลูกเขาTT