สวัสดีค่ะ เราอายุ 33 เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ที่ต้องทำทั้งหน้าที่ พ่อ แม่ และลูกในเวลาเดียวกัน เราไม่เคยคิดว่าทุกอย่างคือภาระ เรารู้ดีเสมอว่าทุกอย่างคือหน้าที่ แม้บางครั้งในช่วงเวลาที่ชีวิตย่ำแย่สุดๆ ลูกเรา และแม่เราต้องอิ่มก่อนเราเสมอ  เราส่งเงินกลับบ้านให้แม่ทุกเดือน แม้แต่เดือนที่เราแทบจะไม่มีกิน เฉลี่ยไม่น้อยกว่า 5000 บาทต่อเดือน แต่ในช่วงเวลาที่ชีวิตเราแย่สุดๆก็มีบ้างที่ส่ง2000 บาท บางครั้งโอนให้แม่แล้วเราก็ไม่มีจะกิน เราเลี้ยงลูกเองนะคะ ลูกเราอยู่กับเราค่ะ เราเคยพูดกับแม่ว่าถ้าเดือนนี้เราไม่ส่งเงินกลับบ้านได้ไหม เงินเราไม่พอใช้ แต่คำตอบที่ได้จากแม่ คือไม่ได้อย่างเดียว แม่ไม่เคยเป็นที่พึ่งให้กับเรา ต่อให้เราไม่มีจะกินเราก็ไม่เคยได้เงินจากแม่แม้แต่บาทเดียว เราส่งเงินกลับบ้านทุกเดือน แต่แม่ไม่เคยบอกว่าเราส่งเงินให้ บางครั้งเราก็แอบน้อยใจบ้าง ว่านี่คือแม่ของเราจริงๆหรอ เราแค่อยากมีที่พึ่งทางใจบ้าง เราเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน ถ้าเราอยากได้อะไรเราต้องดิ้นรนหาเอง ทุกเทศกาลเราก็อยากกลับบ้านนะ แต่แม่เราเป็นแบบนี้ เวลากลับไปคือบ่นและด่าอย่างเดียว ถ้าให้เงินถึงจะเงียบ พอให้น้อยก็ด่าอยู่ดี บางครั้งเราทนไม่ไหวก็มีตอบโต้บ้าง เรารู้ค่ะว่าการเถียงพ่อแม่มันบาป แต่บางครั้งมันเกินที่จะอดทนได้ ต่อให้ไม่ทำอะไรแม่ก็ด่าค่ะ ส่งเงินให้แม่ แม่ก็บอกเพื่ินบ้านไม่ส่ง ของกินของใช้ เราสั่ง lazada ส่งให้แม่ต่างหากทุกเดือน มีแม่ของใครเป็นแบบนี้ไหมคะ