ตามหัวข้อค่ะ
มาบ่นคงตอบบ้าง ไม่ตอบบ้างเพราะไม่ได้ออนบ่อยค่ะ 
ไม่ทราบว่าเรามีกงสุลไทยในต่างแดนไว้เพื่ออะไรกัน ถ้าไม่สามารถช่วยเหลือคนไทยในยามลำบากได้? 
อยู่อังกฤษค่ะ สถานะคือคนไร้บ้าน ไม่สามารถรับสวัสดิการรัฐได้เพราะเรซิเด้นเป็น no public fund ค่ะ  ติดต่อกงสุลไทยในลอนดอนไปเกือบ2 เดือน ขอคำแนะนำแจ้งเกิดและหนังสือเดินทางไทยให้ลูกๆด้วยสามารถออกค่าใช้จ่ายในการกลับประเทศไทยได้ เงียบไม่มีตอบกลับ เราระบุไปเราไม่มีญาติพี่น้องที่นี่ ตัวคนเดียวลูกสาว3 คน พ่อเด็กเป็นคนจีนเป็นมะเร็งเสียไปเกือบ 2 ปีแล้ว ลำบากเพราะไม่ได้สวัสดิการรัฐ อาศัยเพื่อนอยู่จ่ายค่าบิลล์ให้เพื่อนไม่สะดวกเวลาลูกๆเขามาเราต้องไปพักโรงแรมเพราะไม่มีห้องพักให้ญาติอยู่ ไปทำงานไม่ได้เพราะเรามีลูกต้องดูแลเอง100% คนที่อยู่ที่นี่จะเข้าใจ เเด็กไปเรียน 9 เช้าถึงบ่าย 3 การที่คุณจะทำงานได้คือ 10 เช้าถึงบ่าย 2 ซึ่งมันหางานลำบาก ส่วนมากเขารับเช้าถึงบ่าย บ่ายถึงเย็น หรือกะเช้าถึงเย็น กะเย็นถึงเช้า เราทำสุดๆแล้ว ทั้งบัญชี ผจก ร้านอาหาร ผับ บาร์ ผู้ช่วยพยาบาล เซลล์ ไม่มีงานไหนปรับเวลาหาลูกได้ คนอื่นเลิกกับผัวเมียยังมีญาติช่วย เด็กอยู่กับพ่อครึ่งแม่ครึ่งแต่เรา7 วันคนเดียวไปทำงานเสียค่าใช้จ่ายสูงกว่าไม่ทำอีกสุดท้ายเราทำงานฟรีเงินอยู่ที่พี่เลี้ยงกับค่าเดินทางค่ากิน  เราต้องการกลับไทย เดินทางไปกงสุลด้วยตัวเองก็ไม่ช่วย เดินทางหลายร้อยกิโลค่าใช้จ่ายหมดไปหลายหมื่นบาทเพราะต้องนอนค้างลอนดอน1 คืน ไปถึงบอกเจ้าหน้าที่ช่วยแจ้งเกิดและทำหนังสือเดินทางให้ลูกหนูได้ไหม เอามรณบัตร ใบเกิดของอังกฤษไปยื่น บอกเขาลูกไม่สามารถทำบริติทได้ตอนนี้เพราะเคยมีหนังสือเดินทางแล้วแต่พ่อเด็กเก็บทุกอย่าง ตอนเขาเสียเอกสารสูญหาย ซึ่งเราแยกกับพ่อเด็ก7 ปีก่อนเขาเสีย ตอนเขาไปก็ดูแลกันจนตายแต่เขาไม่เคยส่งต่อเอกสารไดๆ ทำให้การติดต่อทำหนังสือเดินทางบริติชมีปัญหา รัฐไม่ให้สักทีตรวจสอบมาเป็นปีแล้วยังไม่ออก reference ให้ ซึ่งถ้าไม่มีหมายเลข reference จากตำรวจเราก็ไม่สามารถไปออกหนังสือเดินทางได้ เราต้องการให้ลูกได้สัญชาติไทยและพาลูกกลับไทยเพราะเรา homeless ที่นี่ เราเครียดเราลำบาก ขอความช่วยเหลือเพราะไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร สามารถทำ home school ได้ เจ้าหน้าที่บอกช่วยไม่ได้ถ้าไม่มีทะเบียนสมรสมา เราก็บอกขอฝ่ายทะเบียนราษฎร์ช่วยเช็คข้อมูลให้ไม่ได้เหรอ ใบมรณะบัตรกับสูติบัตรก็ระบุชื่อเราตรงบัตรประจำตัวประชาชนและหนังสือเดินทางไทย เราแต่งงานที่ไทย ไม่มีพี่น้องที่ไหนที่พึ่งพาได้ พ่อเสียแล้ว แม่ไม่สมประกอบ เราจดทะเบียนที่ กทม บ้านเดิมอยู่น่านคนที่บ้านไม่มีใครไปคัดลอกเอกสารให้ได้ เจ้าหน้าที่บอกต้องกลับไปเอาเองหรือให้ญาติส่งมาให้ค่ะ คือพูดซ้ำ3 รอบได้ เราก็บอกอยู่ไม่สามารถทิ้งลูกได้ไม่มีคนดูแล ชีวิตเมืองนอกคุณจะมีเพื่อนดีแค่ไหนทุกคนก็ไม่ต้องการภาระค่ะ เราอยู่มาสิบกว่าปีเราไม่เคยไปขอความช่วยเหลือจากใครและไม่มีเพื่อนคนไหนช่วยเรา นอกจากมาขอความช่วยเหลือจากเราซึ่งเราหันหน้าไปหาใครไม่ได้ค่ะ เพราะทุกคนที่อยู่รอบกายเราคือลำบากกว่าเราอีกหรือพอๆเรา การกลับไทยโดยไม่มีเด็กเป็นไปไม่ได้ ณ ตอนนี้ ไม่มีเพื่อนคนไหนอาสาเลี้ยงลูกให้เราหรอก ทุกคนมีภาระและเอาตัวไม่รอด ส่วนมากคนไทยที่เรารู้จักคือพึ่งพาสามี100%  ไม่ได้ทำงานการกัน บางคนทำงานก็อยู่บ้านสามี ฝรั่งไม่ได้ใจกว้างค่ะลูกเรา3 คนไม่มีคนรับฝาก แต่ก่อนเราพอมีฐานะเราเลี้ยงลูกเพื่อนฝูงทุกวัน วันละ2-3 คน เด็กเต็มบ้านกินเที่ยวเต็มที่เราจ่ายเอง 
ลูกเราไม่มีพาสปอร์ตอังกฤษเราก็ค้างอยู่นี่ เป็นคนไร้บ้านอยู่แบบนี้ หาเช่าบ้านเองไม่ได้ค่ะเพราะเงินเดือน2พันปอนด์คือน้อยเกินไปสำหรับแม่เลี้ยงเดี่ยว ตอนนี้คือเรามืด เหนื่อยและท้อมาก เราเสียค่าทนายเดือน3-5 หมื่นบาทในการสู้กับรัฐมาเกือบ2ปี เพิ่งได้รับสิทธิขั้นพื้นฐานเท่าคนอังกฤษเมื่อไม่กี่วันมานี้ แต่ยังไม่รู้ว่าจะเคลมสวัสดิการได้ไหม มีนัดวันศุกร์หน้าค่ะ แต่มาถึงตอนนี้คือเราไม่ได้อยากอยู่หรืออยากได้สวัสดิการรัฐแล้ว เราคิดว่ากลับไทยเรารอดกว่า บ้านไม่เช่า หนี้ไม่มี เงินเดือน8หมื่นกว่าบาทไม่มากแต่คิดว่าพอ เราไม่ใช่คนกินเที่ยวดื่มอะไร ไม่ใช่คนใช้ของแบรนด์เนมอะไรค่อนข้างสมถะเรียบง่ายค่ะ ตอนนี้คือหมดไฟที่จะไปต่อกับชีวิตไม่รู้จะไปทางไหนดี ไม่มีสติสมาธิในการทำอะไรเลยค่ะ เบื่อเจ้าหน้าที่รัฐ social worker ที่มาเยี่ยมเยือนทุกอาทิตย์จะหนีก็ไม่ได้ไปไหนก็ไม่ได้ เขามาเยี่ยมตั้งแต่พ่อเด็กป่วยจนเสียไปก็3ปีแล้ว ก็ไม่เห็นช่วยอะไรให้มันดีขึ้น ได้แต่เก็บข้อมูลและกดดันเรามากขึ้น ทำอะไรผิดพลาดไม่ได้เลยขยับตัวไปไหนเหมือนมีเงาติดตัวตลอดเวลา เดือนที่แล้วลูกเราอายุ 13 กับ 8 ขวบเดินเข้าเมืองห่างไป300 เมตร เราามาเจอตอนเด็กกลับพอดีเราไม่ได้ไปด้วย ตอนนี้คือโดนรีพอร์ตว่าไม่ดูแลเด็กทำเรื้องเอาเราขึ้นศาลเรียบร้อย! เรารอหมายศาลอยู่ คือลูกเราอายุ 14/13และ8 ขวบ น้องๆเดินเล่นในหมู่บ้านกับเพีอนมาแต่3 ขวบ เพื่อนมาเคาะประตูพากันเที่ยว เขามีโทรศัพท์และเขาดูแลตัวเองได้ดี เราสอนลูกให้ช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากสุดและเราให้อิสระกับลูก เขาอยากไปไหนเขาาขอเราก็ให้กำหนดเวลากลับ เด็กเขาทำได้ดีไปไหนมาไหนเรารู้จีพีอาเอสเปิดตลอด โทรคุยกันส่งข้อความมา ทำอาหารงานบ้านทุกอย่างได้ ไม่เกเร ปรกติของเด็กฝรั่งก็ออกบ้านกันเพื่อนๆเขาก็พ่อแม่ทิ้งให้อยู่ตามลำพังตั้งแต่8-9 ขวบเพราะต้องทำงานกันไม่สามารถจ่ายค่าพี่เลี้ยงไหว ฝรั่งเขาเดินไปเรียนกันเองได้ เลิกเรียนผู้ปกครองไม่รับก็เดินกลับบ้านกัน แต่ลูกคนอื่นไม่มี social worker ก็ไม่มีปัญหา ส่วนเรา social worker เกาะติดอะไรนิดไม่ได้เลยสิทธิเด็กบ้าง ผิดกฎหมายบ้าง อันตรายบ้าง เลยทำให้ไม่อยากอยู่ต่อค่ะ แต่เจอกงสุลไทยแบบนี้ก็เซ็งเหมือนกัน ไม่เหมือนท่านฑูตคนก่อน คือตอน7 ปีก่อนเราแยกกับพ่อเด็ก เราเป็น homeless มา เป็นแบบนี้เลยเราติดต่อกงสุล กงสุลตอบกลับภายใน3 วันว่าให้ไปหาที่ลอนดอนสามารถออกเอกสารการเดินทางและออกค่าใช้จ่ายให้ได้ค่ะ แต่ตอนนี้ฑูตคนใหม่บริการห่วยสุด แม้แต่คนที่ต่อหนังสือเดินทางต้องเตรียมซองจดหมายที่ติดสแตมป์แล้วไปด้วยถ้ามารับเองไม่ได้ แต่ก่อนเราสามารถจ่ายค่าบริการรับหนังสือเดินทางที่บ้านได้ ตอนนี้ต้องเตรียมซองจดหมายจ่าหน้าซองพร้อมสแตมป์ไปเองไม่งั้นต้องไปรับเองที่สถานฑูต ไม่เคยเจอประเทศไหนทำโดยเฉพาะยุโรปที่เจริญแล้ว อายฝรั่งสุดๆ ไปอ่านรีวิวได้ฝรั่งที่ไปใช้บริการเขียนอวยกันมากกับบริการด้านกงสุลบ้านเรา ที่อื่นเขามีบริการส่งถึงบ้าน ที่นี่บริการตัวเอง! ตอนนี้คือคนไทยใครจะป่วยจะตายที่อังกฤษไม่ได้นะคะถ้าคุณไม่มีที่พึ่ง คุณอย่าหวังพึ่งกงสุลเพราะไม่ใช่ที่ๆคุณพึ่งพาได้ ตอนแรกเราก็เข้าใจว่ามีกงสุลไว้เพื่อบริการประชาชนด้วย ช่วยเหลือคนไทยที่มีปัญหาในต่างแดนด้วยแต่เอาเข้าจริงๆคือไม่มีน้ำใจในต่างแดนค่ะ