ปกติเราเป็นคนเงียบๆ พูดน้อย ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ เลยโดนคนอื่นเอาเปรียบได้ง่ายๆ อีกอย่างเราเป็นคนปฏิเสธใครไม่ค่อยเป็น ไม่รู้จะทำหน้ายังไงหรือโกหกยังไงเวลามีคนมาขอให้ทำนั่นทำนี่โดยที่เราไม่อยากทำ แต่ก็ตกล

ชวนคุยไม่เก่งเลยครับ คือเดิมทีเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว ถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่คนพูดมากจริงๆ ก็คือไม่รู้จะคุยอะไรด้วยเลยครับ  แถมส่วนตัวผมมันอาจจะดูแปลกจากคนอื่นนิดนึงคือ ไอพวกคำถามเบสิคๆไว้ชวนคุย กินข้าวยั

สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลย มันมี2หัวข้อ  (1)เรารู้สึกไม่มีเป้าหมายในชีวิต ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ในหัวก็คือว่างเปล่าเลย  บ้างที่ก็สงสัยว่าเราจะทำอะไรกันเเน่   อยากรู้ด้วยค่ะว่าตอนที่ค

เราอยากได้ความคิดเห็นจากทุกคนเลยนะ ถ้าผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยนะคะ คือตอนนี้เราอยู่ม.2 ตอนม.1 เรามีเพื่อนสนิท4คน เรากับเพื่อนก็ทะเลาะกันบ่อยแต่ก็กลับมาเล่นกันเหมือนเดิม พอขึ้นม.2 เทอม 1 ทุกอย่างก็ปกติ

-ขอบคุณที่เข้ามาตอบนะคะ ลบเนื้อหากระทู้เรียบร้อยแล้วค่ะ-

ผมขอบอกก่อนเลยครับว่า​ ลูกสาวเป็นวัยรุ่นอายุ17​ ลูกเป็นคนเงียบๆ​ น่ารักสวยด้วย5555ไม่ค่อยคุยกับใครแต่เวลาพูดจะพูดกับคนสนิทเช่นแม่เขาครับแม่เขาเป็นคนแรงๆ​ด่าได้ด่าละพูดตรงแต่แม่เขาจะซัพพอตลูกเก่งมากครั

อยากรู้ว่า การจะปล่อยวางจะความเครียด ความโกรธแค้น หรืออะไรก็ตามที่มากระทำกับเรา แล้วมันไม่แฟร์ เช่น เราทำงานไปวันๆปกติ  ไม่ยุ่งกับใคร แต่ก็มีคนมาหมั่นไส้ มันมีจริงๆนะ คนที่แบบตัวเองทำได้ แต่คนอื่

เราไม่อยากรร.เลยเรารู้สึกมันไม่มีความสุขเราไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครมากมีอยู่2-3คนแต่ก็ไม่ได้สนิท เพื่อนเราเขาดีค่ะ เราคุยกับเขาแค่ตอนที่จำเป็นต้องถามหรือมีไรคุยอะค่ะ เราเล่นแต่โทรศัพบางทีไม่มีอารมจะคุยก

ปกติก็เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกะใคร เว้นแต่ใครจะมาถาม หรือต้องสั่งงานลูกน้อง จากภาวะปกติ ทำงานเงียบ ๆ คนเดียวในสายงาน ก็ต้องมาเข้าระบบ พนักงานกินเงินเดือนอยู่หลายปีแล้ว ก็พยายาม ทน ๆ หวังว่ามันจะผ่า

สวัสดีค่ะเรารู้สึกเครียดมากเพราะเราไม่ได้คุยกับเเม่เลยเราเริ่มรู้สึกห่างกับเเม่เรื่อยๆเขาก็ไม่ได้ชวนเราคุยเราก็ไม่ได้ชวนเขาคุยจนตอนนี้เหมือนไม่สนิทกันเเล้วเเค่ยังใช้ชีวิตในบ้านเดียวกันเฉยๆ เรารู้สึกเค